5 jaar geleden
#14 De eerste afspraak
Gisteren was het dan zo ver. De allereerste keer dat A. zijn vader weer zou zien na bijna 7 maanden. Onder begeleiding, in een speelkamer bij Humanitas. Zonder Mama *Slik*
De afgelopen uren zijn voorbij gekropen. Man wat kun je tegen zo iets zitten op te hikken. A. voelt mijn onrust feilloos aan en was al om half 7 's morgens wakker in plaats van tussen 7 en 8, zoals normaal.Zo duurt de dag dus nog langer. Om kwart voor 8 maar even naar de supermarkt wandelen. Wat afleiding. En als we terug zijn kan A. nog even lekker zijn bed in en ik het huishouden doen.
Als A. wakker is geef ik hem zijn boterhammen. En dan is het tijd om te gaan. Op naar de eerste afspraak van A. en X. Elke keer als ik eraan denk word ik al misselijk. Ik haat dit aan mezelf, maar ik kan er niks aan doen. Ik voel wat ik voel.En dan zitten we daar ineens. In de speelkamer. Ik zoek meteen wat dingen uit waarvan ik weet dat A. ze leuk zal vinden. Een bus met poppetjes die erin en eruit kunnen. Wat blokken om tegen elkaar aan te slaan. Alles wat herrie maakt is leuk.Ik klets nog even wat met de vrijwilliger en dan komt de begeleider al binnen.
"De vader is er, dus ik moet je vragen om te gaan". Ik geef A. een dikke kus en zeg dat ik wegga. Hij vindt het wel prima, hij is lekker aan het spelen. "Tot straks schat, veel plezier".
In de auto moet ik even alles laten bezinken. Aan de ene kant hoop ik dat alles goed gaat, ik wil niet dat dit voor A. een vervelende ervaring is. Aan de andere kant hoopt een gemene kant van mij dat ie alles bij elkaar huilt. Dan roep ik mezelf tot de orde. Kom op, je doet dit voor A! Niet zulke dingen denken!
Ik start de auto. Ik Google het dichtstbijzijnde tankstation, en daarna een winkelcentrum. Als een soort verdwaalde schim van mezelf loop ik door de winkels.Dan besluit in de supermarkt binnen te gaan om vast de boodschappen te doen voor A. zijn cakesmash fotoshoot volgende week.
En dan is het gelukkig tijd. Ik mag hem weer gaan halen.
Te vroeg sta ik voor de deur. Ik blijf nog even in de auto zitten. Het zit er bijna op voor deze week. Dan loop ik naar binnen, om de kleine man weer in mijn armen te sluiten. A. heeft mij overduidelijk niet zo gemist als ik hem. Al dat onbekende speelgoed was een waar paradijs. Van de vrijwilliger hoor ik dat alles goed is gegaan. Ze hebben samen gespeeld en A. heeft X. zelfs zelf opgezocht. Ik slik even. 'Dit is goed nieuws' hou ik mezelf voor. Want mijn hoofd weet dat dat het is. Mijn hart overtuig ik nog wel.De vrijwilliger vraagt of ik de foto's wil zien, maar dat gaat me nog te ver. Ik hoef niet te zien hoe hij 'Father of the year' loopt te spelen. Maar ik ben blij dat het goed is gegaan. Ik ben blij dat A. en X. nu een goede ervaring met elkaar hebben.
In principe staat er een afspraak voor dezelfde dag en tijd volgende week, maar op weg naar huis word ik al gebeld dat dit niet door kan gaan omdat X. dan moet werken. Het is een heel gepuzzel met de wisselende diensten van X. en na 3 telefoontjes met de begeleider staat er nog steeds geen afspraak voor volgende week.
Daar gaat mijn semi goede gevoel. Als er 1 ding is waar ik niet tegen kan is het onduidelijkheid. Dus of er volgende week weer een afspraak komt... Ik heb nog geen idee. Ik probeer flexibel te zijn, maar ik ga niet alles maar opzij zetten om die afspraken mogelijk te maken. En dan te bedenken dat ik straks ook weer gewoon wil gaan werken...
