Alles behalve een roze wolk deel 5.

De kinderarts hoort aan de telefoon hoe zwaar we het hebben. Het valt ons zwaar dat het ons niet lukt. Het voelt als falen, en waar we voor de eerste opname niet meer konden, lijkt het nu nóg erger.

De kinderarts besluit J weer op te nemen. Een tweede opname, we mogen ons een uur later melden op de kinderafdeling. 

Ik geef aan dat ik zoals in week 3 denk dat hij verborgen reflux heeft. 

Ze geven aan het te gaan observeren. We gaan naar huis. Mentaal storten we beide in. Weer een opname, weer je kind in het ziekenhuis laten. Wat doen wij verkeerd? 

En weer is J een voorbeeldige baby. Hij huilt niet tot amper en slaapt goed. Man wat vervelend. Ze zeggen dat ze geen verborgen reflux zien. Helaas heb ook ik het gevoel dat ondanks dat we onwijs goed geholpen worden ze J niet voldoende van dichtbij observeren. Het vele slikken hoor je nou eenmaal niet door een camera heen. 

Weer na 4 dagen opname mogen we naar huis, wel met kinderthuiszorg. Kunnen we dan nu gaan genieten? 

De kinderthuiszorg komt de volgende dag op precies het goede moment. Ik probeer J in slaap te krijgen in bed. De verpleegkundige kijkt mee en geeft aan dat we het goed doen. We maken een praatje en ze gaan weer weg. 

De 2 dagen daarna komen ze weer dit keer kunnen ze niks voor ons betekenen. Het gaat goed en J is rustig. Ze zien dat we alle tips en tricks van het ziekenhuis opvolgen. We besluiten dat we alleen nog telefonisch contact hebben en dat als het niet gaat we bellen. 

J. Kan erg weinig hebben qua prikkels, met 8 weken kan hij maximaal van wakker worden tot aan bed 45 minuten wakker zijn inclusief Luier, fles en opzitten om te boeren. We kunnen nergens met hem naartoe. 

De eerste week weer thuis gaat super, jeetje wat hebben wij een ander kind. We krijgen een fijn ritme met zijn drieën. Dit is fijn. Wij voelen ons nog steeds erg aan huis gekluisterd. Want.. Laten we eerlijk zijn. Je wilt af en toe met je baby op pad toch? Maar dat gaat niet. Dat kan ons kind niet aan. Wel ga ik met mooi weer af en toe een stukje met hem wandelen in de wandelwagen. Ik merk dat hij daarin niet slaapt (hoe dan!!? Dat doet toch iedere baby?) en eenmaal thuis laat hij zich niet op bed leggen. 

Week 10

Ik bel aan het einde van week 9 de huisarts want ondanks dat ze in het ziekenhuis zijn verborgen reflux niet hebben gezien weet ik wel zeker dat het er is. Ik wil heel graag nexium proberen. De huisarts geeft akkoord om het te proberen en het na een week te evalueren...  

We zijn begonnen met nexium. En waar we in de eerste dagen dachten een rustiger kind te hebben blijkt alles minder waar. Weer slaapt J heel slecht, en huilt hij weer meer. Hij spuugt meer maar lijkt er minder last van te hebben, dat is top en ook kan hij plat liggen en druk trappelen met zijn beentjes. Zijn melk komt nog omhoog want we horen hem overduidelijk slikken maar ook hier lijkt hij geen pijn meer van te hebben. 

Waar we hoopten dat dit het laatste zetje zou geven naar een rustige en relaxte baby. Welke meer prikkels aankan zodat we echt kunnen genieten kunnen we alleen maar zeggen helaas... Daar zitten we dan, thuis tussen 4 muren. Want onze baby slaapt zeer slecht en zeker niet in de wandelwagen of maxi cosi. Hij kan zomaar gaan huilen... En dan.

Inmiddels zijn we mentaal op, we willen geen nieuwe opname. Want jeetje dan zijn we echt een stel prutsers. Maar we zijn op, wanneer kunnen wij gaan genieten van onze baby? Wanneer word het makkelijker... Wij vrezen dat de tijd het zal leren.. Want niemand lijkt ons te kunnen helpen. 

Het doet steeds meer pijn om op social media gelukkige, blije baby's en ouders te zien. Tuurlijk gun ik het ze.. Maar wij willen  dat ook heel graag hebben.. En dat steekt. 

Aan iedereen met een huilbaby : dikke knuffel. Wij weten hoe het voelt. Je voelt je eenzaam, je krijgt vaak te horen dat al het begin pittig is en dat baby's horen te huilen. Ook krijg je veel tips, maar laten we eerlijk zijn.. Van gekkigheid probeer je alles en heb je het meeste al geprobeert. En er zit een groot verschil tussen huilen en het huilen van een huilbaby. 

Je weet pas wat het is als je het zelf hebt meegemaakt..