De dag na haar eerste verjaardag werd ze ziek

Hallo, mijn naam is Nina en samen met mijn man hebben we een dochter van ondertussen 21 maanden oud genaamd Mara-Lynn.

Ik wil jullie hier het verhaal van haar eerste verjaardag en de dag erna toen ze ineens heel erg ziek werd vertellen. Het gaat er vooral om om van me af te schrijven, omdat ik toch een licht trauma ervan heb.

Mara-Lynn werd 28 december 2022 1 jaar oud. Dat moest natuurlijk gevierd worden. M’n ouders, broer, schoonzus, hun kinderen en m’n beste vriendin kwamen langs voor taart. M’n man is zeeman en was helaas aan boord. Hadden we expres zo gedaan, zodat hij met haar 2e verjaardag dan wel thuis zou zijn (om het jaar met kerst en oud en nieuw thuis).

Met hem FaceTimede we toen de taart kwam, we zongen met z’n allen en m’n dochter mocht de taart smashen, eten, gooien, maakte niet uit. Maar ze deed helemaal niks. Ze keek alleen maar. Ze was al een paar dagen een beetje ziekjes, maar verkouden zijn al die kinderen, dus ik zocht er niet zo veel achter. Met kerst had ze wat verhoging, maar dat was met haar verjaardag alweer weg. Ze was alleen wat snotterig en wat suf. 

Verder een leuke dag gehad. Ze kon lekker spelen met haar nichtjes en neefje en de volwassene konden lekker bijkletsen. Ik had Mara-Lynn wel op tijd naar bedje gebracht, juist omdat ze nog een beetje suf was.

Ze sliep prima die nacht en was ergens rond 06:30-07:00 wakker. Ze kreeg nog flesjes, dus ik maakte een flesje en gaf die lekker in bed. Dat deden we wel vaker als papa aan boord was. Even lekker saampjes stinken in bed. Heerlijk. Soms vielen we dan nog even een uurtje in slaap. 

Dit keer ging het anders. We speelden en lachten wat samen. Toen ik per ongeluk iets te hard was tijdens het spelen begon ze aanstalten te maken om te huilen, maar in plaats van huilen werd ze slap en bewoog ze niet meer. Ik schrok natuurlijk en toen zag ik dat ze ook niet ademde kickte de paniek in. Ik schreeuwde naar haar en tilde haar op, maar geen reactie. Ik greep naar m’n telefoon en tikte 112 in, maar op dat moment kwam ze weer bij. Ik pakte haar op en knuffelde haar en begon heel hard te huilen. Ik had dus nooit op bellen gedrukt. 

Mara-Lynn was bij, maar erg slap nog. Nog steeds lichtelijk in paniek belde ik huilend m’n moeder (stom, had gewoon 112 moeten bellen, maar op dat moment voelde dat beter, m’n ma is verpleegster). Die stuurde meteen m’n vader naar me toe en ik moest de arts bellen. Aangezien het nog voor 08:00 was belde ik de nood arts. Die zei dat we heel even tot 08:00 moesten wachten en dan de eigen huisarts moesten bellen (het was toen een paar minuten voor 08:00, dus prima). 

M’n eigen huisarts bleek op vakantie, dus ik moest een vervangende arts bellen. Om 09;00 konden we daar gerecht. M’n vader kwam ondertussen aan. Mara-Lynn was alweer bijna zichzelf en zat lekker te spelen. Ondertussen belde ik ook m’n man en probeerde zo rustig mogelijk te praten. Hij zat in Polen op een schip waar hij niet zomaar af kon, dus hem in paniek opbellen zou heel dom zijn. Maar m’n man kennende raakte toch in paniek en regelde met z’n kapitein dat hij de volgende dag meteen van boord kon. Eerder was niet mogelijk ivm vliegtickets en vervangers.

Om stipt 09;00 kwamen we aan bij de vervangende arts. Die dacht in eerste instantie aan hyperventilatie, dan kunnen kinderen ook ineens flauwvallen. Maar omdat ze nog zo klein was wilde ze het toch liever even na laten kijken, dus belde ze naar de SEH. We mochten daar meteen heen en konden ook meteen doorlopen. 

Ze deden naar de standaard onderzoeken. Hart filmpje, zuurstof en testen op COVID, griep en RS. Het bleek dus RS. Het hartfilmpje was gewoon goed, dat was natuurlijk een opluchting. Maar haar zuurstof was ook te laag. Ze moest dus opgenomen worden om haar zuurstof in de gaten te houden. Als het erger werd moest ze aan het zuurstof. We hoopten natuurlijk dat het niet zo ver zou komen en dat ze snel naar huis mocht: 

Al die tijd was m’n vader bij ons gelukkig. Die kon ook vragen stellen die niet bij mij opkwam en even wat eten en drinken halen, zodat ik bij Mara-Lynn kon blijven. Uiteindelijk was het rond 15:00 toen we een kamer aangewezen kregen met een kinder bedje. Toen was ook al duidelijk dat we sowieso een nachtje moesten blijven om haar zuurstof in de gaten te houden. Aangezien hij vooral laag was als ze sliep en als ze wakker was gewoon prima was wilde ze haar vooral in slaapstand in de gaten houden. 

M’n vader haalde wat spulletjes bij mij thuis op en wat boodschappen en we aten in het ziekenhuis even wat. M’n vader ging toen naar mijn huis om daar te slapen, zodat hij in de buurt was mocht er wat gebeuren. M’n ouders wonen namelijk in een andere stad. Ik bleef uiteraard bij m’n meisje.

‘S avonds bleek haar zuurstof toch wat achteruit te gaan, waardoor ze aan het zuurstof moest. Ze vond het vreselijk en trok hem er steeds uit. Ik vond dat zo erg om te zien dat ik heel erg hard heb staan huilen. De nacht was hel. Mara-Lynn kon niet slapen met al die snoeren en zuurstof. Alleen als ik haar op schoot nam viel ze even in slaap, maar continu liepen er zusters naar binnen. Echt vreselijk. 

De volgende ochtend kwam m’n vader vroeg weer terug. Ik mocht heel lief ontbijten in het ziekenhuis. Mara-Lynn hoefde niks te eten en zelfs haar flesje hoefde ze niet. De zusters hadden toevallig nog een smoothie staan, die ging er gelukkig wel in. 

M’n moeder kwam uiteindelijk ook in het ziekenhuis en m’n vader en ik zijn toen even naar huis gegaan om even bij te tanken en het huis een beetje netjes te maken. Even weg uit het ziekenhuis. Om een uurtje of 11;00 werd ik gebeld door m’n moeder dat alles helemaal goed was en ze haar naar huis wilde sturen. Dus m’n pa en ik weer terug en even gepraat met de dokter. Het zuurstof was goed en ze had er alle vertrouwen in dat het niet nog eens zou gebeuren, maar als wij het vertrouwen nog niet hadden mochten we nog een nachtje blijven.

We hebben toen besloten om naar huis te gaan. We moesten nog antibiotica voor haar halen, want ze had ook oorontsteking aan beide oren. Toen naar huis gegaan en m’n vader is toen naar zijn huis gegaan en m’n moeder is even bij me gebleven. Die avond kwam m’n man ook weer thuis gelukkig.

Gelukkig ging het daarna meteen een stuk beter en is het nooit meer gebeurt, maar ik heb nog zeker 1 week met de camera aan geslapen ‘s nachts om bij elke piep en kreun meteen te kijken. Nog steeds heb ik af en toe dat ik ineens even wil kijken of haar ademhaling nog goed gaat als ze slaapt. Op het moment dat ze slap werd en niet ademde dacht ik echt dat ze dood was. Die gedachte maakt dat stukje trauma. De angst, paniek en even helemaal niet meer weten wat te doen waren echt verschrikkelijk.