Een miskraam op het werk

Toen mijn oudste zoon zes jaar was en de jongste 4 jaar, trouwde wij en was  ik weer zwanger. Super leuk, dit was mijn grootste wens!

Na de wittebroodsweken en een mini huwelijksreis gingen we weer aan het werk. Alles liep op rolletjes, tenminste dat dachten we. Totdat ik op het werk krampen kreeg en ik voelde dat ik begon te bloeden. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Met de tranen al in mijn ogen liep ik naar het toilet en daar zag ik bloed heel veel bloed, mijn gevoel zei dat dit niet klopte. Toch maakte ik mijn werkdag af.

Ze wisten overigens op het werk nog niet dat ik zwanger was dus durfde ik het daar ook nog niet over te hebben. Stom natuurlijk, heel stom! Al konden we op dat moment natuurlijk toch al niets meer doen. Na mijn werkdag ging ik richting mijn schoonouders om mijn andere twee jongens op te halen. Ik kwam binnen en ging eerst naar het toilet om te kijken hoe het er voor stond. Bij het afvegen kwam er heel veel slijm mee en ik had het vruchtje in mijn hand. Toen barstte ik in tranen uit, maakte ik een foto en heb ik het doorgespoeld.

HIER VOEL IK ME NU NOG SCHULDIG OVER!

Maarja wat moet je!? Mijn schoonouders wisten op dat moment ook nog niet dat wij weer zwanger waren, dus het voelde ook niet goed om dit tegen hun te zeggen op dat moment. Ik raapte de moed bij elkaar en ging naar beneden om mijn jongens bij elkaar te verzamelen. We gingen naar huis en daar heb ik met de verloskundige gebeld. Toch moest ik voor de zekerheid langs komen om te kijken of ik het wel in zijn geheel verloren was en of ik het goed gezien had. Maar ik had daar geen twijfel over, want ik had duidelijk de oogjes handjes en voetjes, ook al was het nog zo klein, gezien. En inderdaad het was er netjes in zijn geheel vanaf gekomen.

Balen! Ja heel erg balen! Maar wat doe je er tegen?Helemaal niets. Natuurlijk was ik op dat moment heel erg verdrietig en kropte ik alles op. Maar ik dacht telkens kom op Mel er zijn zoveel mensen die dit mee maken je kan niet bij de pakken neerzitten. Maar het schuldgevoel wat ik op de dag van vandaag nog steeds heb is niet te beschrijven. Gewoon omdat ik het op mijn hand had liggen en uit paniek heb doorgespoeld dat vergeef ik mezelf nooit. Natuurlijk had ik het niet kunnen bewaren want het was nog zo klein, maar ik had op zijn minst even kunnen overleggen, het laten zien en gewoon daarna een potje kunnen gaan huilen! Maar hè mijn naam is Mel en ik kropte vroeger alles op. Daar heb ik nog wel een handje van hoor maar ik ben superblij dat Mamaplaats mij heeft benaderd zodat ik het van mij af kan schrijven. En heel eerlijk dit helpt mij onwijs! En zeker omdat zoveel mensen dit ook mee maken en we zo toch elkaars verhalen kunnen lezen en elkaar kunnen steunen.

Hebben jullie ook ooit een miskraam gehad? En hoe heb je dit toen verwerkt? Ben je daar open en eerlijk over of krop je het ook op?