9 jaar geleden
Een normale verkoudheid, griep of toch iets anders?
Wanneer moet je je echt zorgen gaan maken als je kind na ruim vier maanden nog steeds een vreselijke hoest heeft?
Mijn zoontje van nu 18 weken oud is zonder complicaties na 6 uurtjes geboren. De bevalling verliep voorspoedig en nog diezelfde nacht hebben we met z'n drietjes in ons eigen slaapkamer geslapen. Dat hij die nacht af en toe hoestte, leek mij niet meer dan normaal. Dat deed mijn dochtertje ook en kwam door het slijm van de bevalling, zo begreep ik van de kraamhulp. Het is af en toe even schrikken als hij stikgeluidjes maakt, maar na even een blik in de wieg te hebben geworpen, zie ik dat hij heerlijk ligt te slapen. Dan maar weer terug naar bed.
Naarmate de weken voorbij gaan, blijft mijn ventje aardig doorhoesten. Vooral tijdens en na de fles, zodat ik meteen dacht aan de melk en de slijmvorming die dat met zich brengt. De ene keer hoest hij wat erger dan de andere keer. Soms zijn er momenten dat wij tijdens het geven van de fles hem een paar keer op zijn kop moeten houden en zachtjes op zijn ruggetje moeten kloppen om wat slijm eruit te krijgen. Het ergste hieraan is dat hij flink rood tot soms wel paarsachtig aanloopt. Nadat er een klein beetje slijm uit zijn mondje is gekomen, drinkt hij weer verder. Overdag hoest hij ook geregeld, net als 's nachts, waardoor hij moeilijk in slaap komt of in slaap blijft. Het hoofdeind van zijn bed omhoog doen heeft weinig zin, aangezien hij al met 3,5 maand op zijn buik draait en daardoor het hele bed doorrolt. Aan de andere kant heeft het weinig zin, want als wij ons zoontje op schoot hebben, hoest hij ook en loopt dan soms ook rood aan.
Ik heb alle keren dat ik bij het CB ben geweest, aangegeven dat hij heel erg veel hoest. De arts van het CB controleert bij ieder bezoek zijn longen, maar constateert dan dat er niets vreemds te horen is en dat zijn longen schoon klinken. Met het gegeven dat er niets met je kindje aan de hand is, ga je enigszins weer gerustgesteld naar huis.
Weer een paar weken voorbij en het hoesten blijft en wordt eigenlijk steeds erger. Met drie maanden toch maar een keer naar de huisarts. Deze heeft hem onderzocht, longen, keel, oren, maar constateert al snel dat het hier om een verkoudheid of griepje gaat. "Wie er is er op dit moment niet verkouden?", kreeg ik nog te horen. Bovendien zijn baby's nou eenmaal vaak ziek in hun eerste levensjaar en als ze eenmaal naar het KDV gaan, wordt dit alleen maar erger. Het feit is alleen dat mijn zoontje op dat moment nog niet naar het KDV ging. Hij heeft wel een ouder zusje die af en toe snotterig is, maar dit verklaart nog niet meteen dat hij steeds vaker en erger gaat hoesten. De huisarts adviseerde om neusspray te gaan gebruiken, zodat de buizen even schoongemaakt zouden worden en hij dan waarschijnlijk van zijn "verkoudheid" af zal zijn. Onderweg naar huis meteen een baby neusspray gekocht en hem toegediend. We hebben dit een week volgehouden, maar steeds kwam er meer snot en prut uit zijn neusje en oogjes en het hoesten bleef. Ook geen succes dus.
Na vier maanden weer terug naar de huisarts, omdat hij sinds twee dagen steeds meer begin te piepen. Ook is hij vaker moe en lusteloos. Hij speelt 10 minuten tot een kwartiertje en valt dan vervolgens op zijn speelkleed in slaap. Hij slaapt dan hooguit 20 minuten en speelt dan weer verder. Als hij wakker is, kunnen we hem gewoon horen ademhalen. Heel eng! De huisarts begon meteen weer over een verkoudheid, maar daar nam ik uiteraard geen genoegen meer mee. Ik heb hem uitgelegd dat hij nu al twee dagen een piepende ademhaling heeft en dat ik dat erg vreemd vind. Zeker omdat hij al sinds zijn geboorte zo vreselijk hoest. De huisarts heeft weer zijn longen, keel en oortjes onderzocht en kon inderdaad horen dat er een piepend geluid in beide longen te horen was, maar omdat hij bij deze piepende ademhaling geen koorts heeft (op dat moment was zijn temperatuur 36,9 graden), er niet benauwd uitziet of moeilijk/zwaar ademhaalt, wel eet en volle plasluiers heeft, was er voor de huisarts geen reden tot paniek. Gewoon dus weer een verkoudheid en met een antibioticakuur voor een weekje moet hij er wel weer bovenop komen. Enigszins verbijsterd weer naar huis gegaan en mijn zoontje pittig zijn antibioticakuurtje gegeven. Hoe vies hij het ook vindt, hij slikt wel alles gelijk door. Mijn kanjer!
's Avond was hij helemaal kapot van de benauwdheid en het hoesten dat we hem rond 21.00 uur de fles hebben gegeven en lekker naar bed hebben gebracht. Die nacht werd hij rond 02.30 uur wakker en wilde nog een fles. Hij lag, voordat hij wakker werd, al wat te hoesten en dat werd na zijn fles alleen maar erger. Rochelen, hoesten, proesten, stikgeluiden, af en toe leek het zelfs of hij aan het overgeven was en steeds als ik ging kijken, lag hij met zijn oogjes dicht en was zijn bedje nog gewoon droog. Ik heb toen toch maar geprobeerd om zijn hoofdeind omhoog te doen. Aangezien mijn zoontje een buikslaper is en door zijn hele bed heen rolt, heb ik hem helemaal bovenin het bedje op zijn buik op het verhoogde matras gelegd. Dit ging gelukkig iets beter en hij heeft hierdoor ook wat beter kunnen slapen. Ik heb hem die nacht nog wel een aantal keer gehoord, maar niet meer zo veel en zo erg als daarvoor.
De volgende dag heb ik mijn kinderen gewoon naar het kinderdagverblijf gebracht, de medicijnen voor mijn zoontje meegegeven en uitgelegd dat hij de laatste paar dagen een beetje benauwd is. Ze zouden op hem letten en hem op tijd zijn medicijnen geven. Eenmaal op mijn werk werd ik rond 13.00 uur gebeld door het KDV. Mijn zoontje zou erg benauwd zijn, alleen maar huilen en niet willen of kunnen slapen van het hoesten. Bij elke hoestbui liep hij rood/paars aan en niets bleek te helpen. Niet op schoot, niet in bed, niet in de box, niet in de wipper. Het KDV was ten einde raad. Tijdens het telefoongesprek kon ik mijn zoontje op de achtergrond horen huilen en dit was geen pijn- of vermoeidheidshuiltje, maar meer een huil dat hij het echt niet meer zag zitten. Ik heb meteen de huisarts gebeld om advies te vragen wat ik moest doen. Het misschien nog een paar dagen aankijken, omdat ik net ben begonnen met de antibioticakuur of toch voor de zekerheid nog even langskomen. De assistente adviseerde mij om toch maar even langs te komen, alleen in verband met de vakantieperiode werd dat dus pas de volgende ochtend. Na het telefoongesprek met de huisarts ben ik als een gek naar het KDV gereden en trof daar mijn goedlachse mannetje in de wipper aan. Bij zijn eerste blik op mijn komst, begon hij breeduit te lachen en zag ik dat er een zucht van verlichting door hem heen ging
en hij werd meteen rustig. De leidster van de groep zag het ook en was blij dat hij zo goed reageerde op mij. We hebben hem mee naar huis genomen en die middag viel hij heel rustig op mijn buik in slaap. De rest van de middag en avond heeft hij ook veel geslapen. De nacht ging boven verwachting vrij goed.
Die ochtend meteen weer naar de huisarts. Hij zat mij al vreemd aan te kijken, omdat ik er twee dagen geleden ook al was. Ik heb hem meteen weer het probleem voorgelegd en het voorval op het KDV uitgelegd. Ik heb hem daarbij gezegd dat ik ook wel begrijp dat de antibiotica niet meteen aanslaan, maar dat het KDV zijn situatie wel zorgwekkend vond. Op advies van de assistente was ik dus weer hier beland. Hij heeft wederom geluisterd naar zijn longen en zijn temperatuur opgemeten. 37 graden, dus perfect. Weer zei de huisarts tegen mij dat mijn zoontje er niet benauwd uitzag en ook geen verhoging had of heeft gehad. Nou heeft mijn zoontje het altijd warm, zodat het voor mij moeilijk te zien is of zijn zweetbuien van de warmte buiten komt of dat hij koorts heeft. Ik begon langzamerhand mijn geduld een beetje te verliezen en zei wat duidelijker dan de eerste paar keren dat we hier NIET praten over een griep of verkoudheid, omdat die simpelweg geen vier maanden lang duren. Ik ben geen moeder die bij het eerste de beste kuchje bij de huisarts op de stoep staat, ik sta niet te popelen om een antibioticakuur voor mijn kinderen te halen en ik heb al helemaal geen kinderen die vaak ziek zijn. Naast zijn hoest, heeft mijn zoontje nog nooit koorts gehad of is hij ziek geweest. Ik vond de huisarts er nogal licht over denken en zei dat ik vier maanden hoesten nu echt te lang vond duren en dat ik het nu echt wel tijd vond om hem eens goed na te kijken.
Uiteindelijk is de huisarts tot de conclusie gekomen dat mijn zoontje een vorm van astmatische bronchitis heeft en heeft hem een puf voorgeschreven. Hij zei dit op zo'n manier, alsof hij wilde zeggen dat hij dit al die tijd al had geweten en waarom ik als moeder zijnde niet eerder aan de bel had getrokken. Ik kon hem wel wat aandoen en keek met een blik terug, alsof ik wilde zeggen dat hij dit twee dagen eerder ook al had kunnen constateren. Maar goed, we waren weer een stapje dichterbij herstel, dus inpakken en snel wegwezen!
Die avond hebben wij hem voor het slapen en voor zijn fles een eerste puf gegeven. Na iets meer dan vijf minuten zag je hem in één klap opknappen. Hij begon zelfs hardop te lachen! Ik voelde mij op dat moment zo gelukkig om mijn kindje weer zo vrolijk te zien en zo goed en zonder problemen te zien ademhalen. De tranen sprongen in mijn ogen! De rest van de nacht heeft hij, op een aantal hoestjes na (waarschijnlijk omdat nu eindelijk het slijm een beetje loskomt) heerlijk geslapen.
Na ruim vier maanden is dan eindelijk een diagnose gesteld en kan het herstel beginnen. Het is vreselijk moeilijk als je als moeder zijnde weet en voelt dat er iets met je kindje is, maar dat een huisarts de klachten niet serieus neemt, simpelweg omdat mijn zoontje geen koorts heeft. Dat maakt mij soms echt boos en verdrietig. Ik zie mijn zoontje dagelijks hoesten en de laatste paar dagen hoor ik hem zo benauwd en piepend ademhalen. Ik wil hem zo graag helpen, maar kan weinig of niets voor hem doen. Je vertrouwt op de deskundigheid van een huisarts en wilt eigenlijk niet aan zijn diagnose twijfelen, maar ondertussen weet je dat het niet goed gaat met je kind. Machteloos ben je dan!
Hopelijk slaat de antibioticakuur goed aan en gaat het na een paar dagen een stuk beter met hem. Tot nu toe heb ik er alle vertrouwen in dat het beter zal gaan en het liefste hoop ik natuurlijk dat de hoest helemaal verdwijnt als de kuur helemaal klaar is, maar dat moeten we nog even afwachten. Ik ben in ieder geval heel erg blij dat mijn zoontje zienderogen opknapt en weer langzaamaan de oude wordt, zodra hij de puf heeft gehad. We hopen op een goede afloop en ik heb wel geleerd om vast te blijven houden aan mijn moedergevoel en niet zomaar de huisarts overal gelijk in te geven als ik bijna zeker weet dat er iets meer met mijn kinderen aan de hand is dan dat hij beweert. Dat wordt hier dus maar weer bevestigd.
Annemiek2
Als ik dit zo zou meemaken bij onze zoon zou ik op een moment dat hij benauwd werd en het was weekend of avond/nacht de hap bellen en kijken of ik daar kon komen. Ik denk dat als hij 10 minuten zo benauwd is dat het niet vreemd is om dat te doen en dan hopen dat je eigen huisarts er niet zit. Misschien kun je kijken of je een secondopinoin kan krijgen? Misschien kan het longfonds je meer info geven als je belt? Sommige patienten verenigingen geven je al advies zonder dat je lid bent. Heel veel sterkte.
Sabine83
Het is ook te zot voor woorden en ik ben "blij" dat ik niet de enige ben met een zo'n huisarts. Gisteren toch maar weer langs gegaan. De antibioticakuur was inmiddels bijna afgelopen, maar het hoesten van mijn zoontje werd evengoed weer steeds erger. Maandag op dinsdagnacht ruim vier uur lang achter elkaar liggen hoesten. Af en toe hoorde ik hem rochelende geluiden maken en het leek net of hij aan het overgeven was. Hij kan ook abrupt stoppen met hoesten, waardoor ik meteen rechtop in bed zit en me naar zijn kamertje haast om te zien of hij nog wel adem haalt. Soms kan een blik op de babyfoon al helpen, maar ik bekijk hem liever van dichtbij. Dinsdagochtend werd hij ook nog eens wakker met een opgezwollen oog. Meteen huisarts gebeld en die middag kon ik langskomen. Weer werd ik vreemd aangekeken en al hoestend en proestend liep ik met mijn zoontje en mijn dochtertje naar de behandelkamer. Durft hij nog te vragen hoe het met mijn zoontje gaat???? Ik zei meteen kort en krachtig: "Nou, niet goed, zoals je kan zien en horen!" Ik stak meteen van wal en zei dat de antibiotica niet zijn aangeslagen en die puf heeft inderdaad wel zijn werk gedaan tegen de benauwdheid, maar het hoesten heeft hij nog steeds last van. Ik heb hem ook verteld dat ik mijn zoontje die ochtend bijna 10 minuten op zijn kop heb moeten houden, omdat hij niet meer uit zijn hoest kwam en ik hoorde hem echt snakken naar adem. Op dat moment stond ik er helemaal alleen voor, maar voordat bij mij de paniek uitbrak omdat het nu wel erg lang duurde, haalde hij gelukkig weer adem. Godszijdank! De huisarts heeft hem weer nagekeken en kon alleen maar zeggen dat zijn longen goed klonken en dat het een vrolijk ventje is. Ja, hij is altijd vrolijk, ook als hij zo'n enorme hoestbui heeft gehad. Dan kijkt hij mij aan, kleurt dan weer van rood naar zijn eigen kleur en vervolgens word ik beloond met een grote smile!! Alsof hij wil zeggen: "Bedankt mama!" Maar goed, ik kreeg het advies om de puffer vaker te gebruiken. In eerste instantie had de huisarts ook voorgeschreven om puffer 3 tot 4 keer per dag te gebruiken en mijn man kreeg later van de apotheek te horen dat we hem alleen een puf hoeven te geven als hij het echt nodig heeft. Dus ik kreeg min of meer op mijn kop dat ik mijn zoontje niet vaker een puf heb gegeven, want zo blijven de longen geprikkeld en zo blijft hij dus hoesten. Lekker dan! Wordt de schuld dus gewoon in mijn schoenen geschoven. Verontwaardigd en enigszins teleurgesteld ben ik maar weer naar huis gegaan met het advies, geef hem de puf en kijk het nog even aan. Mocht dat niet helpen, kan ik weer terugkomen en dan gaan we verder kijken! Ik weet dus niet hoe vaak ik nog terug moet komen om doorgestuurd te worden, maar ik begin zo langzamerhand mijn geduld te verliezen!!
Anoniem
Zo vreselijk als je niet serieus wordt genomen, helaas ook ervaring mee. Onze dochter (inmiddels 5 jaar oud) had als baby continu huilbuien en gaf na elke fles over. Bezoek aan de huisarts haalde niks uit en op cb evenmin. Bij beiden gaf ik al aan dat ik vermoedde dat het lactose intollerantie was aangezien haar vader en opa dat ook hadden. Na ontelbaar veel bezoekjes aan ha en cb toch naar kinderarts in het ziekenhuis doorverwezen met een haast onleesbaar briefje, en daar werd me zelfs na mijn verhaal en het vertellen van mijn vermoeden medicatie tegen reflux voorgeschreven. Dit heb ik ca 2 weken geprobeerd zonder vooruitgaand resultaat. Dus weer gebeld naar kinderarts die toen dus zei: ga dan toch maar andere voeding proberen. Eerst 1 pak zelf halen en als dit werkt krijg je het op recept. Nou binnen een dag leek het alsof ik een ander kind had, sliep beter huilde niet meer en spuugde niet meer! En dat alleen maar door soya voeding! Dan denk ik sowieso, waarom niet EERST andere voeding proberen ipv chemische medicatie troep en vooral naar de moeder luisteren. Bij de arts werd me doodleuk verteld dat lactose intollerantie niet erfelijk is, maar het is een vorm van allergie en dat zit wel in je genen, daar heeft onze dochter een enorme dosis van. Papa lactose intollerant opa lactose intollerant, en ikzelf allergisch voor stofjes, honden, katten, konijnen kortom dieren... En enorm last van hooikoorts. En dus heeft dochterlief zo ook astmatische bronchitis waar zij een puffer voor heeft. Ook daarvoor telkens weer naar huis gestuurd en zelfs dr amandelen geknipt wat niks uithaalde..
Anoniem
Ik herken mezelf in je verhaal. Onze zoon was nog geen drie maanden oud en toen op de HAP gezeten vanwege hoesten, vuurrood aanlopen en er ook gewoon niet uit komen waardoor het iedere keer leek of ie stikte. Bleek toen pseudokroep te zijn, puf gekregen en dat gaf verlichting. Naderhand, zoon was 6mnd en dochter net 3, vanaf november tot februari ziek. Hoesten, ontstoken ogen, spugen, slecht eten, koorts, niet levendig etc. Iedere keer naar huis gestuurd door een toen vervangende huisarts. Mijn dochter had in een ruime week maar 2 plasluiers. Ja dat kwam door de koorts zei die.. uiteindelijk waren we het zo beu dat we ze beide door een kinderarts hebben laten onderzoeken en bleek het bij de oudste een virus te zijn wat in het hoofdgedeelte voorkwam. Een neusspray gekregen en na 3wk was ze weer een beetje de oude. Onze zoon kreeg nu een andere puf omdat ik het idee had dat de voorgaande puf niet meer hielp. Nu was het een puf voor astmapatienten. Deze helpt wel zo goed en ook eindelijk na al die maanden ging het weer de goede kant op. Nu sinds maart alleen nog 1 a 2x verkouden geweest.. maar wat kun je je machteloos voelen als ze je niet serieus nemen!