Eindelijk genieten en toen die ene dag...

De feestdagen van 2021 en de jaarwisseling waren extra bijzonder. Vorig jaar wisten we nog niet eens dat we nu met zijn drieën zouden zijn!   

In januari leek er iets meer rust bij J te komen. Ik was inmiddels ook al een paar keer met haar bij de ostheopaat geweest en dit leek enigszins te helpen. In ieder geval ging het slapen nu wat beter en dat zorgde ook voor wat meer energie en vertrouwen bij mij.  Ik begon steeds meer te genieten en ging er ook wat vaker op uit. Soms zonder- maar vaak ook samen met J.  Even naar de stad, naar de babyspa, een baby-date met vriendinnen die ook net een kleintje hadden gekregen... Heerlijk dat ik nog verlof had en dit soort dingetjes nu kon doen!

Officieel had ik begin februari weer moeten beginnen met werken. Maar ik had mijn verlof nog verlengd met wat vakantie, omdat ik de eerste periode best pittig had gevonden.  Ik hoopte op nog een maandje extra bijtanken en genieten.  Maar dat liep helaas behoorlijk anders...

Vrijdag 4 februari 2022 moesten we voor de 3e keer naar het consultatiebureau. J was nu 3 maanden en zou haar eerste vaccinaties krijgen. Daarom was mijn vriend dit keer ook mee. De arts van het CB startte met de standaard onderzoekjes en toen ze J haar ogen checkte, voelde ik direct dat er iets aan de hand was.  Ze kon J haar aandacht amper trekken, dus het duurde langer.  J keek niet naar het lampje en volgde dat ook niet.  Toen de arts haar beter bekeek, vielen haar ook de zoekende oogbewegingen van J op.  Ze vroeg ons of dit al lang zo was, aangezien dit bij de vorige controle op het CB niet was opgevallen. Wij hadden dit de laatste weken ook wel eens gezien, maar hadden geen idee wat dit zou zijn en of het ernstig was. Omdat ze verder geen koorts had, goed dronk, etc. hadden we deze afspraak maar gewoon afgewacht.  Echt oogcontact hadden we ook nog niet met haar.  Helemaal blind was ze overigens waarschijnlijk niet, want ze reageerde wel sterk op licht. Verder was ook alles goed, maar de arts wilde ons wel doorsturen naar de oogarts voor verder onderzoek.  

Daar werd ook spoed achter gezet: in eerste instantie moesten we er dezelfde middag nog heen. Om die reden werden ook de vaccinaties niet gezet want J mocht niet suffig zijn voor zo'n onderzoek.  Alleen eenmaal thuis werden we afgebeld omdat er geen orthoptist aanwezig was en werd de afspraak over het weekend heen getild.  Pas in het weekend kwam het een beetje bij mij binnen wat er nou gebeurd was en dat we opeens met ons meisje in de "medische molen" zaten.  Ik was dan ook best wel van slag...

Woensdag 9 februari konden we terecht bij de orthoptist en oogarts voor het onderzoek. De orthoptist keek eerst of J nu wel een voorwerp kon zien en volgen. Omdat ze geen reactie liet zien, volgde een druppelonderzoek om extreme bij-/verziendheid uit te sluiten. Vervolgens zou de oogarts proberen dieper in J haar ogen te kijken of daar een oorzaak te vinden was. Dit laatste onderzoek was op zijn zachtst gezegd "vervelend".  Een baby kan natuurlijk niet op commando stil blijven zitten of liggen en de ogen open houden. We probeerden het eerst door haar op schoot goed vast te houden zodat de oogarts met de hand het oog open kon houden en kon kijken. Maar dit slaagde niet. We hebben een sterk meisje en ze was het er duidelijk niet mee eens... Uiteindelijk moesten er oogspreiders aan te pas komen om haar ogen goed te openen, en dat zag er heel naar uit. Het arme meisje was behoorlijk overstuur en krijste alles bij elkaar.   

Lang verhaal kort, heeft de oogarts geen afwijkingen in het oog zelf kunnen ontdekken (voor zover het goed te zien was).  Het goede nieuws: blind was ze dus niet. Het slechte nieuws:  als de oorzaak niet in de ogen zelf zit, kan het een neurologisch probleem zijn... Daarbij kwam dat de arts van het CB ook de hoofdomtrek als mogelijke factor had genoemd. Nadat de meting van 4 februari was ingevoerd, vlakte de groeicurve daarvan een klein beetje af.  De volgende stap was dus verder onderzoek via de kinderarts....