3 jaar geleden
Hoe ga je om met het verlies van je kindje?
Nino
8 juni 2020..
Ik was precies 41 weken zwanger toen wij te horen kregen dat ons zoontje plotseling geen hartslag meer had en stil geboren ging worden..
En dan? En dan? Geen idee wat er dan door je heengaat. Dat is niet uit te leggen en niet te bevatten... tot op de laatste dag was altijd alles goed... hoe dan? Waarom dan?
Kleine jongen, je was zo gewenst en ontzettend welkom... alles was klaar voor jou komst..
En nu, we zijn nu 10,5 maand verder, 318 dagen... en nog snap ik het niet, ik denk dat ik dit nooit zal snappen, hoe moet ik hiermee omgaan? Hoe kun je hiermee omgaan? In mijn ogen, niet.
Ik mis hem, elke dag, elk uur, elke seconde..
Van alles gaat er door je hoofd, wat als? Hoe zou het zijn? Wat zou hij nu kunnen? Hoe zou iedereen met hem omgaan? Zou hij een lachebekkie zijn? Zou hij een huilbaby zijn? Hoe zouden zijn kleertjes hem staan? Nog veel meer dingen, wat 24/7 door je hoofd spookt.
Ik heb een paar keer therapie gehad, maar je staat er eigenlijk alleen voor. Tuurlijk zijn mijn familie en vrienden er voor mij, maar hun kunnen mij niet helpen. Jij bent de persoon die het toch zelf zou moeten doen. Maar ik kan het niet. Ik kan het niet alleen. Vaak heb ik het idee dat hulpinstanties mij aan mijn lot overlaten. Ze beloven van alles maar komen niet veel na. Je raakt in de knoop.
Dan zie je mensen, overal en nergens, die dan met een maxicosi lopen, die met een kindje van dezelfde leeftijd als onze Nino, fietsen, of knuffelen of spelen.. en weer raakt het mij dan. Hoe zou het zijn met mijn kleine jongen? Zou ik dan ook lekker met hem fietsen nu? Ik snap het niet. Ik ben de weg kwijt, ik kan het niet alleen, maar ik weet dat niemand dit voor mij "zomaar" kan oplossen, ik moet het doen. Maar hoe dan?
Je leven veranderd en zal in mijn ogen nooit meer hetzelfde worden. Een stukje van mij, mijn vlees en bloed, daar hebben wij al afscheid van moeten nemen. Zo hoort het niet, ouders horen eerder te gaan dan hun kind. Hoe ga je hiermee om? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.
En dan zijn er mensen, die vragen; 'alles goed?' 'Hoe gaat het?' Dan denk ik bij mezelf, hoe kun je nou aan mij vragen hoe het met mij gaat, of 'alles goed' tuurlijk is alles niet goed denk ik dan, en tuurlijk gaat het niet.. maar tegelijk snap ik deze "standaard" vraag van mensen. Ik snap dat ik hier zelf mee om moet leren gaan, maar hoe dan? Ik weet het niet.
'Ik weet het niet' is ook zoiets, ik zeg alleen maar "ik weet het niet".... en nee ik weet het echt niet...
Tot op de dag van vandaag, werk ik nog maar een beperkt aantal uurtjes, ik wil liever niet teveel bekenden tegenkomen, dat kan ik niet. Ik kan niet uitleggen waarom.. ik weet het gewoon niet.
Wat ik wel weet is dat ik nooit meer de oude zal worden, een deel van mijn hart is weg, in de hemel bij mijn kindje.. soms denk ik, was ik maar daar, bij hem, maar natuurlijk snap ik wel dat dat niet kan, maar ik wacht op de dag dat dat wel weer kan, dan knuffel ik hem en laat ik hem nooit meer los..
Ik heb nog zoveel meer te schrijven, maar nu, weet ik het even niet meer..
MamaNatasja
Zo heftig om dit te lezen!😪 Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt maar mijn zus heeft haar dochtertje verloren en xij heeft uiteindelijk emdr therapie gehad en dit heeft haar erg veel geholpen..al zal het verdriet nooit overgaan!! Misschien kan je er wat mee, misschien niet nu maar in de toekomst. Ik wens je enorm veel sterkte!
Nino Mulder
💙
MomOfThe4Boys
Je gevoel is zo herkenbaar, het gemis wordt ook niet minder. Hoe dichter we bij de jaardag komen, hoe moeilijker ik het vind. In de winkels zie ik overal potentiele verjaardagscadeautjes die ik niet mee kan nemen omdat ik geen kleintje heb die ermee kan spelen. Op de koelkast zal er altijd een handje missen.. (Op de basisschool maken de kids een handje met pasfoto die ze eind groep 2 mee krijgen en bij ons dus op de koelkast plakken). Ik moet nieuwe foto's van de jongens maken maar het besef dat er van 1 nooit nieuwere foto's zullen zijn doet pijn. Hier ook wel de omgeving die dan vraagt hoe het gaat.. Het zal nooit meer gaan zoals voor mei 2020. Ik zal ook nooit meer dezelfde zijn als daarvoor, wat je zegt er mist een stukje van je hart en ziel. Dat is met je kindje meegegaan.. Een hele dikke knuffel voor jou! Vanavond brand ik een kaarsje extra. 1 voor ons sterretje en 1 voor Nino! (Zit 8 dagen tussen onze mannetjes, hoe bijzonder is dat?)
Kim en Loran
Jouw verhaal raakt me ontzettend, ik lees iemand die de weg kwijt is, maar dat is niet gek want die weg is onder je voeten weg geslagen. Zie dan nog maar eens vooruit te komen. Trek alsjeblieft (weer) aan de bel bij je huisarts. Je hebt meer hulp nodig en zij moeten je daar echt in begeleiden. Daar zijn ze voor, jij kunt zelf niet weten wat je nodig hebt want je zit er middenin. Misschien heb je meer hulp nodig of vaker of een andere vorm. Je moet het zelf doen maar je hoeft het écht niet alleen te doen 💙