Hoe ga je om met het verlies van je kindje - deel 2

8 juni 2020 is ons zoontje plotseling stilgeborden na 41 weken goede zwangerschap, dan draait je hele leven in 1 x om. Je bent 41 weken zwanger, alles is altijd goed geweest, totdat het 7 juni 2020 was. 

De volgende dag, 8 juni 2020 is na een helse bevalling, ons allermooiste kindje, ons allergrootste geluk, stil geboren.

Alles stond klaar, een box, zijn kamertje, het wiegje bij mijn bed, de maxicosi in de auto, alle kleertjes gewassen, een 'vluchttas', voeding, beschuit met muisjes, geboortekaartjes, adressen waren geschreven en ga zo maar door... maar dan kom je thuis, wel met ons aller mooiste kindje in onze armen, maar niet zoals het had moeten zijn.. 

Maandagavond 8 juni 2020 is om 22.07 uur Nino geboren. Ons 1e kindje. De volgende dag, kwam er een verpleegkundige binnen, mevrouw, iemand van de uitvaartdienst staat voor u klaar, nee niet nu, was ons antwoord, en weer, de dag erna, hetzelfde. Ons antwoord was weer, niet nu. Mijn zus gaf mij een briefje, dit had ze van iemand gekregen, nummers die wij zouden kunnen draaien op zijn crematie.

Crematie dacht ik?? Godver, weer drong het tot me door, alles veranderd in 1 klap ons hele leven. Inmiddels was het woensdags, wij mochten naar huis met ons kindje in onze armen. Ik zat in een rolstoel, er moest een doek over Nino heen, gelukkig mochten wij wel via een andere uitgang het ziekenhuis uit, zodat niet iedereen ons zag. Ik was 'mensenschuw' op dat moment, niemand mocht mijn kindje ook zien, ik wou geen 'aandacht', ik wou niet dat mensen mij zagen, (tot op de dag van vandaag ontloop ik nog steeds heel veel mensen, ik doe net of ik ze niet zie en veel verjaardagen ga ik niet heen om de confrontatie te ontlopen) het is mijn kindje en die wou ik niet 'delen' of ik wou niet praten met mensen. Laat me gewoon met rust. Eenmaal in de auto werden wij door de uitvaartverzorgster naar huis gereden. Dan kom je thuis, er had eigenlijk een geboortebord moeten staan, maar dat was er niet, binnen stond een box... zijn voeding... kleertjes... en bloemen en heel veel kaarten, eerst heb ik ze allemaal opgehangen aan de kast, maar na een dag trok ik ze er allemaal af. Mijn zus vroeg me, waarom doe je dat? Ik zeg, er moet gefeliciteerd hangen en niet gecondoleerd...

Deze dagen die we thuis waren, word je geleefd... alles gaat langs en door je heen, ik heb ook nooit nagedacht over bijv. De overlijdenskaartjes, ivm corona mochten er maar 30 man bij zijn, dus wij hebben maar 30 kaarten verstuurd, de rest van de mensen hebben gewoon nooit een kaartje gehad.. er stond notabene niet eens het adres op van waar de crematie zou zijn. Allemaal dingen waar je later pas over nadenkt. Maanden later pas. 

Nog steeds kan ik ook niet omgaan met de vragen; alles goed? Hoe is het? 

Dan denk ik, hoe kun je dat nou aan mij vragen?? Kan er met mijn verstand niet bij. (Maar ook snap ik dat dit een 'standaard' vraag is) sommige mensen zeggen dan tegen mij, dat ze het idee hebben dat het beter met mij gaat, dan denk ik, je moest eens weten, als ik eens een keer lach, of praat over andere dingen, dan houd het niet in dat het "gelijk" weer wat beter gaat, maar dat ik alles ontloop. Ik weet dat dat mijn eigen schuld is, ik doe alsof het weer gaat, omdat ik vecht tegen het verdriet en gemis. Ik weet niet hoe ik verder moet. Echt niet. Praten met familie en vrienden heeft geen zin, want helpen kunnen hun mij niet, en begrijpen doen ze mij (gelukkig) ook niet. Ondanks dat, zijn mijn familie en vrienden ontzettend belangrijk voor mij, mochten hun dit nu lezen, ik hou ontzettend veel van jullie! Helpen doen ze mij wel door mij een een knuffel te geven, meer dan dat kunnen ze helaas ook niet voor mij doen, hoe graag ze dat allemaal ook echt wel willen doen. Inmiddels weten heel veel mensen dat ik niet wil praten (alleen met hulpinstaties) en ik praat heel veel over ons kindje, maar niet hoe het met mij gaat. Daar praat ik alleen over met hulpinstaties. Je kan gewoon niet uitleggen wat er door je heen gaat. Als je dit (gelukkig) nooit hebt meegemaakt, heb je geen idee hoe een sterrenouder zich voelt. Rouw overvalt je ook. Je kunt het niet uitstellen. Het gebeurd maarzo, als ik op een feestje ben, kan ik een 'lach' op mijn gezicht hebben, maar binnen 2 minuten kan het veranderd zijn in paniek, angst en heel veel verdriet, maar ik kan hier niks aan doen, is het gek als ik verdriet heb om mijn kindje? Maar die paniek en angst, Die gevoelens wil ik niet, ik verzet mij er tegen, maar dat gaat niet, van mijn hoofd moet mijn kindje gewoon bij mij zijn, ik mag niet vechten tegen deze gevoelens, maar iets in mij vecht er toch wel tegen. Het is zo raar. Niet te omshrijven, niet uit te leggen. 

Het draait ook niet alleen om mij, ik wil en vraag niet alle 'aandacht' die ik krijg, dit is 'negatieve' aandacht waar Nino en ik nooit om gevraagd hebben, Ik had andere aandacht gewild, maar nooit nooit nooit op deze manier. Ik mis gewoon ontzettend veel mijn kleine jongen, mijn trots. Is het dan gek als ik veel verdriet heb? Dat sommige dingen mij raken, als er iets gebeurd? Dingen gebeuren ook altijd onverwachts, en vaak ook niet expres. Het is zo lastig en moeilijk allemaal. Als ik kindjes van Nino zijn leeftijd zie, draai ik me snel om, ik wil en kan die niet zien, wat mij wel heel veel pijn doet, omdat mijn beste vriend en zijn vrouw vlak na de geboorte van Nino, ook trotse ouders zijn geworden, en hun kindje heb ik nog nooit gezien, en we zijn al ruim 1 jaar verder.. (gelukkig snappen en accepteren hun mijn keuze wel) maar dat maakt mij wel heel verdrietig, maar moet ik naar die kleine jongen toe gaan en zelf weer met lege handen naar huis gaan, mezelf al dat verdriet en pijn ook nog eens aandoen? Eerst wil ik dat ik ooit weer kan zeggen dat 'het leven weer een beetje gaat' voordat ik mezelf weer zo ga kwellen. Maar ben ik dan egoïstisch? Denk ik dan alleen maar aan mijzelf? Gaat alle aandacht dan naar mij? Hoe staan anderen hierin? Ik weet het niet. Ik weet niet meer hoe ik ermee om kan gaan en hoe ik verder moet leven in deze hel... 

Voor nu, weet ik het weer even niet meer..