Hoe ons grote geluk veranderde in een nachtmerrie

Nadat wij vorig jaar april te maken hebben gehad met een miskraam waren wij dolblij om eind september weer een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. 

Na een onwijs spannende eerste, tweede en derde echo kwam er steeds meer vertrouwen in deze zwangerschap. Na een goede NIPT-test, 13- en 20 weken echo keken wij enorm uit naar de uitgerekende datum: 27 mei 2023. 

Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, ik voelde me goed en had weinig ‘zwangerschapskwaaltjes’ tot de controle echo bij 32 weken. Tijdens deze echo werd opgemerkt dat het buikje van onze dochter in verhouding wat aan de grote kant was. Maar er was totaal geen reden om ons zorgen te maken waren de woorden van de verloskundige. Toch zei mijn gevoel op dat moment wat anders want de gehele zwangerschap lag de groeicurve mooi op lijn dus hoe kon dit nu ‘ineens’?! Maar ik hield me vast aan de woorden van de verloskundige en probeerde het los te laten.

Toch heb ik bij de volgende controle (36 weken) zelf gevraagd of het niet nodig was om nog eens naar de groei te kijken. Om mij in eerste instantie gerust te stellen werd er een echo gemaakt waarbij te zien was dat het buikje van onze dochter nu ver boven de bovengrens lag. Hierop volgende een verwijzing naar de gynaecoloog. 

Al snel kunnen we bij de gynaecoloog terecht. Deze verwachtte dat het een laat ontwikkelde zwangerschapssuiker was. Ze vond het niet nodig gezien mijn termijn dit nog te checken en maakte ervan dat we een groot kind zouden krijgen. 

En dat was niet gelogen. Onze dochter Romée werd na een inleiding geboren op 16 mei 2023 met een geboorte gewicht van 4445 gram. Gezien haar gewicht kwam er volgens protocol een kinderarts langs om meerdere checks uit te voeren. Deze arts voelde dat haar buikje wat opgezet was maar dit was volgens haar niet vreemd gezien de lange bevalling. De volgende ochtend kwam er een andere arts langs om Romée nogmaals te checken. Deze voelde nu iets in haar buikje wat niet te verklaren was en liet een echo maken om dit te onderzoeken. Het duurde enkele uren voordat deze echo werd gemaakt en vervolgens ook weer een hele tijd voordat wij meer informatie kregen. Op dat moment besefte wij niet wat er aan de hand was en konden wij alleen maar denken ‘kom maar snel vertellen dat de echo goed is dan kunnen we naar huis!’ 

En toen stond ineens onze kamer vol met artsen: Op de echo is te zien dat er een flinke ‘massa’ in Romée haar buikje zit. We worden overgeplaatst naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht om dit verder te onderzoeken. Dit met de woorden ‘bereid jullie voor op een hele lange week en/of weken’. 

Onze dochter is geboren met kanker…

Word vervolgt!