Ik mis je intens

Het is nu 10 weken geleden dat jij werd geboren lieve Sam en bijna 7 weken dat jij een sterretje bent geworden. Het voelt als veel langer geleden, ook al gaat de tijd zo langzaam voor ons gevoel. Het is lastig om zonder jou door te gaan lieve Sam. Elke dag spookt de rollencoaster door mijn gedachtes heen. Met schuldgevoelens en zonder bekende oorzaken. Dit maakt het niet veel makkelijker. 

Veel mensen die zwanger worden, zwangerschapsaankondigingen via sociale media, zwangere vrouwen met mooie grote buiken, een prachtig kindje in hun armen. Ik gun het iedereen. Maar is het egoïstisch als ik ergens toch jaloers ben? Ik weet niet of jaloezie de goede benaming is. Ik vindt het zo moeilijk te accepteren dat wij met lege handen achter blijven.. worden wij gestraft?? Doen wij zoveel fout? En die andere ouders dan.. ? Ik denk dat ik nooit antwoorden zal krijgen en nooit de acceptatie. Wel weet ik dat ik het oneerlijk vind en verschrikkelijk verdrietig. De angst voor de toekomst is ontzettend groot. Gynaecologen die zeggen dat er geen oorzaak is gevonden, maar wel benoemen dat ze hopen angsten te ontnemen. Grapjassen! Ik heb meer angsten dan ooit. 

De artsen en verpleegkundigen hebben vanaf het begin gezegd wat er ook gebeurd; probeer van elk klein momentje te genieten van jullie lieve kleine Sam. En dit hebben wij zeker gedaan. Als er een tijdmachine zou bestaan zou ik naar de momenten terug willen waarin jij mijn sterke vinger beethield. Het moment waarop jij met je wiebelteentjes bewoog en mij aankijk met je prachtig kraaloogjes. Op het moment vinden wij het lastig om naar die momenten terug te kijken op foto’s. Ja eventjes kijken gaat goed en dan komt het beschermingsmechanisme om de hoek kijken. Jij zal nooit uit onze gedachtes zijn lieve Sam. Jij zal altijd ons eerste kind blijven. Wij zullen voor altijd van jou houden liefste Sam.