Infectie alarm.

Zaterdagavond 8 januari: hadden wij savonds telefonisch contact gehad met het IC en het bleek dat Sam waarschijnlijk een infectie had. Die zelfde middag hadden wij Sam nog gezien. Hij pakte toen mijn vingertje vast en liet hem niet meer los. 

De verpleegkundige vertelde dat Sam wat verhoging had maar ging er vanuit dat het wel goed kwam. Hij had antibiotica gekregen. Zijn situatie was stabiel. Dat vond ik al bijzonder want uiteindelijk werd er gesproken over koorts.. maar als je kind koorts heeft is zijn situatie NIET stabiel toch?? Daar werd ik een beetje kriebelig van. Maar goed was maar goed dat ik haar niet aan de lijn had. 

Zondagnacht 9 januari:

Het was rond 2:40 ik schrok wakker van het flinke geklop op de deur. Ik maakt mijn vriend wakker en vertelde dat er werd geklopt. Mijn vriend liep in zijn boxer naar de deur toe. Ik checkte ondertussen mijn telefoon en zag allemaal gemiste oproepen van een onbekend nummer (niet anoniem). Er stonden 2 politieagenten voor de deur en vroegen of wij een kind hadden die op de IC lag. Nou ik wist al gelijk dat het foutje boel was. Mijn vriend belde naar het nummer dat ons meerdere malen had gebeld. Het bleek inderdaad het IC te zijn. Sam zijn situatie was kritiek en hij moest geopereerd omdat zijn antibiotica niet aansloeg. De vraag of wij dat wilde dat hij geopereerd zou worden en of wij naar het ziekenhuis wilde komen. 

Ik voelde mij zo lullig.. wij lagen eindelijk te slapen en worden altijd wakker van telefoontjes en nu niet. Terwel het met Sam zo slecht ging.. arme Sam heeft hij zo lang moeten wachten. Wij snel spullen proberen te pakken. Ik was zo verward dat ik niet eens wist wat schoenen waren.. had ook weinig slaap en gegeten aflopen tijd. Ik gooide nog snel 2 blikjes fanta in mijn tas en stapje in mijn pyjama de politie auto in. Was al een opluchting dat wij met de 2 politieagenten mee mochten rijden. Weer een boete konden wij er niet bij hebben.  (Hebben we al van het ambulance gebeuren, flinke boete ook. Moeten zelfs voorkomen voor de rechter) de politieagenten reden super snel naar het ziekenhuis. Mijn vriend en ik allemaal onze moeders gebeld om ze op de hoogte te stellen. 

Eenmaal op de afdeling zagen wij een heel team met artsen, KO arts en verpleegkundige om Sam heen staan. Verder was er niemand op de afdeling omdat het rond 3:00 uur snachts was (ik weet de exacte tijd niet meer precies). Daar lag Sam.. jeetje wat was dat een nachtmerrie om te zien. Sam zijn buikje was helemaal opgezwollen. Hij bewoog niet alleen zijn ene oogje stond een beetje open. De artsen vertelde dat de antibiotica niet had aangeslagen en zij snappen niet waarom. Het bleek helemaal mis te zijn met zijn darmen. Ze wilde hem opereren, maar we waren kansen dat Sam het niet zou overleven. In eerste instantie snapte ik het niet helemaal. Ik dacht dat ze hem al aan het opereren van waren?? 

Dus eigenlijk moesten wij alvast afscheid nemen van ons kind? Nou echt dat was niet te doen.. omdat het zo dubbel was. Je wilde hem gedag zeggen, maar ook dat hij zo snel mogelijk geholpen zou worden. En het gekke was Sam zag er zo aangeslagen uit. Hij bewoog niet meer. Ze vertelde dat dat kwam door de pijnstillers. Zo zielig was het om te zien. Mijn kleine, lieve en dappere Sam. 

Wij mochten wachten in een apart kamertje. Z’n 2 uur langs.. nou dat was echt hels!!! Elke 3 minuten hoorde wij wel iemand op de gang.. maar dat was geen arts die ons iets kon vertellen. Ondertussen was het rond 4:34. Ik weet nog goed dat ik aan mijn vriend vroeg; heel dom maar welk tijdstip is het ook al weer de volgende dag? 6:00 uur? Mijn vriend antwoordde om 0:uur? Ik antwoordde; Nee joh.. misschien overlijd Sam dan wel op mijn verjaardag! Nou dat besef was verschrikkelijk en dubbel erg. Ja ik was die dag jarig. Ik heb me wel eens beter gevoeld op mijn eigen verjaardag. 

Na lang wachten kwamen er 3 artsen onze kant op. En vertelde dat de operatie niet was gelukt. Sam zijn darmen te waren al afgestorven om het maar oneerbiedig te zeggen. Ze hadden zijn darmen met een pincet omhoog gehaald, maar ze waren te slap. Er zaten gaten in. Sam leefde nog wel, maar ze konden niets meer voor hem doen. Dus het was tijd om onze ouders in te lichten en afscheid te nemen. 

Sam is uiteindelijk echt overleden op mijn vriend, zijn vaders borst. Ik heb er naast gezeten.. zijn ouders en mijn moeder en zus hebben ons opgevangen. Alle 6 gejankt en gesnikt bij Sam zijn couveuse. Dit is het allerergste wat wij moesten meemaken. 

Al met al hebben wij met intens veel verdriet afscheid moeten nemen van onze zoon: Sam Wieman op 9 januari 2022.