Onbewust alleenstaande moeder

Het moederschap is levensveranderend. Met geen woorden te omschrijven. Het is een intense en heftige, maar ook liefdevolle rollercoaster.

Als mensen mij vragen hoe het gaat of hoe ik het toch maar doe op mijn eentje dan weet ik niet goed hoe ik daarop moet antwoorden.

'Het gaat goed, ongeacht de omstandigheden.' 'Ik doe omdat ik wel moet, voor die kleine man.' Ik heb ook geen vergelijkingsmateriaal dus ik zou ook niet weten hoe het anders moet. Ik doe gewoon waarvan ik denk dat het best is en waar ik mij goed bijvoel. Ik merk ook aan kleine E. wat wel werkt voor hem of wat niet. En hij doet het zo goed 💙.

Mijn grootste angst tijdens de zwangerschap is dat alle stress effect zou hebben op hem. Maar voorlopig is er niets van te merken. Maar nog steeds heb ik die gedachte in mijn achterhoofd. 'Wat als hij een achterstand heeft? Wat als hij een nog niet gediagnosticeerde ziekte heeft?'

Ik maak mezelf gek met zo'n gedachtes.

Maar er zijn nog zoveel gedachtes die door mijn hoofd spoken nu ik moeder ben. Het schuldgevoel dat hij in deze situatie geboren is. Het schuldgevoel dat ik hem geen gelukkig gezin kan geven bestaande uit mama en papa. Het schuldgevoel dat hij langs mijn kant waarschijnlijk geen broertje of zusje zal hebben. Het had allemaal heel anders kunnen zijn. Zo'n schuldgevoelens overvallen me vaak onverwachts en zijn vrij emotioneel.

Ik koos er niet voor om onbewust alleenstaande moeder te zijn, maar ik koos er wel volhartig voor om moeder te zijn. En ik ga mijn uiterste best doen om de beste moeder te zijn voor kleine E.