Papa's kleine jongen

De eerste dagen was mama heel zijn wereld, maar dat was snel voorbij.
Plots kon ik hem niet meer stil krijgen.
Vanaf de moment dat papa buiten stapt tot hij terug binnen komt, schreeuwt Lucas de longen uit zijn lijf.

Het vreemde is, het maakt niet uit hoe laat mijn vriend thuis komt.
Of hij nu om 14u binnen komt of om 17u, mijn kleine ventje is niet te troosten tot hij in zijn papa zijn armen heeft gelegen.
Ik voel me verschrikkelijk!

Natuurlijk merkt mijn vriend er niets van.
Hij komt thuis en ziet mij huilend rondlopen met Lucas, maar hoort hem NOOIT wenen.
Zelfs in het weekend huilt hij niet!
Ik snap het niet, ik wil alles doen voor dat kleine mannetje!
Wat doet mijn vriend wel goed dat ik niet kan?
Gefrustreerd, maar vooral verdrietig loop ik kilometers door het huis. dat is de enige manier om hem toch iets te kalmeren.
Wat is dit toch een rot gevoel.
Ik zie in de ogen van mijn vriend het ongeloof, maar hij zegt er niets over.

Na 6 enorm lange weken gebeurde het eindelijk.
Lucas begon te huilen op een zondag en stopte niet.
Mijn vriend en ik deden er alles aan om hem te troosten en niets hielp.
De hele dag heeft hij geweend enkel af en toe at hij en een paar kleine dutjes gedaan.
Tegen 20u was hij eindelijk volledig gestopt en zaten helemaal uitgeput een pizza te eten (koken zat er die dag niet in).
Ik zag het in zijn ogen, hij wist nu hoe het geweest was al die weken voor mij.
Ik had eindelijk het begrip dat ik nodig had.
Ook al snapte ik waarom hij me aanvankelijk niet geloofde, deed het toch goed om nu te horen dat hij wist waar ik was door gemoeten.

Nog 4 weken later waren we er eindelijk door en was ons kleine ventje super vrolijk .
Eindelijk kunnen we volop genieten van ons gezinnetje.