Ronald McDonald: mijn kraamhuis

Allereerst: laat ik beginnen met het feit dat het fantastisch is dat de Ronald McDonald huizen bestaan. Zo kunnen ouders of andere familieleden toch dichtbij hun zieke familielid zijn. Of wat ons betreft: ons te vroeg geboren meisje. Toch vind ik het vreselijk dat we er gebruik van moesten maken.

Geen roze wolk

Mijn droom: Met mijn man een wolk van een kind op de wereld zetten, liefst zelfs 2 als het ons gegeven mocht worden. En dan heerlijk de kraamtijd in onze cocon doorbrengen. In ons warme thuis, met familie en vrienden om ons heen. Lekker in mijn eigen bed liggen, gebruik maken van onze eigen badkamer en vertroeteld worden door de kraamverzorgster en de lieve mensen om ons heen.

Maar in tegenstelling tot mijn droom, zaten we in een kleine 'hotelkamer', met een badkamer die, laten we heel eerlijk zijn, niet gemaakt is voor vrouwen die net bevallen zijn (mijn hemel wat was die wc laag!). Ik had geen kraamverzorgster, geen warm thuis. Ik was wel dichtbij ons meisje. En dat was alles wat op dat moment telde.

Vloeibaar goud, rennen!

Megan kreeg voeding via een sonde. Ik wilde zo graag mijn 'vloeibare goud' aan haar geven. Maar wat was het lastig om, voor mijn gevoel, 24/7 met die kolf bezig te zijn. De eerste nacht kreeg ik een paar millimeter in een spuitje. Bas is naar het ziekenhuis gerend. Zie je het al voor je? Een grote vent, die hijgend op de NICU trots aankomt met een paar milliliter melk. Schijnbaar zien ze het daar vaker en is het best lachwekkend. Wat ook lachwekkend was, waren de kikkers. Kikkers? Jep, kikkers. Onze kamer lag aan een vijver. Zodra ik de kolf aanzette, begon een hele familie kikkers mee te kwaken op het tempo van de kolf (werkt overigens niet erg stimulerend).

Dichtbij

Wat wel erg stimulerend werkte, was het buidelen met ons meisje. Huid op huid. Even niks anders dan knuffelen met ons meisje. Zo fijn! Ondanks de kabels, toeters en bellen. En de gedachte dat we met 5 minuten bij haar konden zijn, was ook zo fijn. Ik had er niet aan moeten denken thuis te zijn en elke keer naar Amsterdam moeten rijden om onze dochter te bezoeken. Dankzij het Ronald McDonald huis waren we toch een soort van dichtbij.

Nee, dit was niet de kraamtijd van mijn dromen. En toch had ik het voor geen goud willen missen. We zijn zo dankbaar dat we nu zo kunnen genieten van ons meisje.