Vechten als een leeuwin

Mijn zoontje is bijna 1 week oud. Ik heb ontzettend veel emoties ervaren deze week.

Van overweldigende liefde voor mijn kleintje, naar angst voor het nieuwe onbekende, naar totale uitputting vanwege het slaapgebrek en herstel van de operatie, naar verdriet omdat het pijn doet hem af te geven aan z'n vader.

De bijhorende kraamtranen zijn er dan ook sinds gisteren.

Elk moment samen met kleine E. is zo hard genieten. Het is een heel braaf en lief en gelukkig kindje. Ik mag van geluk spreken dat na een zwangerschap zoals de mijne dat mijn kindje echt een wolk van een baby is.

Ondanks het genieten is het ook zwaar, iedereen wilt m'n kleintje zien en ontmoeten maar ik merk dat ik fysiek heel snel op ben. Het is moeilijk om nee te zeggen, maar ik moet het doen voor mezelf. Ookal wil ik mijn baby tonen aan de wereld, het zou op dit moment niet ten goede komen voor hem of voor mij. Kwestie van de juiste balans zoeken en mijn grenzen aan te geven.

Mijn gevoelens van voor de bevalling zijn zo verschillend als na de bevalling. Ik begrijp nu pas de echte betekenis 'vechten als een leeuwin'. En wees maar zeker dat ik dat ga doen. Want het geluk van m'n kleintje staat op de eerste plaats.