Zoveel angst als nieuwe mama

Dat het onwijs mooi zou zijn om moeder te mogen worden had ik na al die jaren wel verwacht, maar wat heb ik er enorm veel angsten bij gekregen!

En dat ligt denk ik volledig aan mijzelf, maar ik ben elke ochtend weer blij als hij "gewoon" wakker wordt.Hoor ik hem in de nacht kuchen en ineens hoor ik niets meer dan spookt er vanalles door mijn hoofd.Wat als er een beetje speeksel dwars zat en in zijn verkeerde keelsgat terecht is gekomen, wat als hij het te warm heeft en hij zijn warmte niet kwijt kan, wat als hij het te koud heeft en onderkoeld raakt?Om jezelf volledig gek mee te kunnen maken.

Toen Stevie 1 maand oud was, overleed het 3 maanden oude dochtertje van Jan Dulles.Zomaar, uit het niets.Ze leek niet ziek, ze was vrolijk en er was niets aan de hand (aan de buitenkant).Wat heb ik met hen meegehuild. Het idee dat je een afscheid moet regelen voor je baby, je kindje, die je 9 maanden in je buik hebt gehad en waar je zo onbeschrijflijk veel van houdt. Wat een enorme hel lijkt me dit.En wat was ik ook daardoor enorm bang. Bang dat dit ook bij Stevie kon gebeuren. Hij was zo'n vrolijke en blije baby. Natuurlijk ook met krampjes etc, waar zo goed als elke baby wel last van heeft. Maar wat als? Gek werd ik ervan. En wat was ik blij toen hij die 3 maanden passeerde. Dit hadden we "overleefd". 

Soms als hij een slechte nacht heeft en zijn slaap niet kan pakken, leggen wij hem tussen ons in.Ja ik ben zo'n moeder die dat zo nu en dan doet. Niet te vaak, want hij moet er niet aan wennen, maar als hij niet lekker in zijn vel zit of echt overstuur raakt in de nacht dan komt hij lekker tussen ons in liggen.Maar zo lekker is dit uiteindelijk niet, want ik doe geen oog dicht. Ik leg mijn kussen weg, zodat ik in elk geval zeker weet dat hij niet met zijn neusje en/of mondje hierin kan stikken. Wat als hij op zijn buikje rolt? Hier hebben we geen aerosleep! Dadelijk blijft hij verkeerd liggen en draait hij niet om. En als ik dan alsnog even wegsukkel, dan schiet ik binnen 5 minuten weer wakker om te voelen of hij nog ademt. 

Ook nu hij bijna 1 jaar wordt blijf ik bij veel gewoon angst houden. Hij is enorm verkouden, snottert lekker en hoest veel.In de nacht snottert hij natuurlijk ook en dan hoor ik hem zijn neusje ophalen, dan ben ik zo bang dat het zijn luchtweg blokkeerd en hij dus geen lucht meer krijgt. Slaat waarschijnlijk nergens op, maar op de 1 of andere manier blijft dit dan door mijn hoofd spoken. En op het moment dat hij ineens een hele nacht doorslaapt, zonder dat hij een keer om zijn speentje zeurt, dan ren ik in de ochtend naar de deur om te luisteren of ik hem nog hoor ademen.Hopelijk als hij iets groter is dat dit steeds minder wordt.

Uiteraard geniet ik ook volop van hem en speelt dit niet de hele dag, maar soms kan ik mezelf gewoon zo gek maken! En het is niet zo dat ik bang ben dat hij valt of zijn hoofd stoot, want dat hoort erbij. Helemaal nu hij gaat staan en stapjes probeert te zetten, ligt hij regelmatig tegen de vlakte.De ene keer gaat dit wat harder dan de andere keer. De ene keer zeggen we kop op, kus erop en je kunt weer door en de andere keer moeten we hem flink troosten.Maar ook dan gaat hij weer gewoon verder alsof er niets is gebeurd. 

Het is een clown 1e klas en laat ons elke dag lachen, soms ook huilen, maar ook dat hoort erbij.

Moeder zijn is mooi en 1 troost, ik ben vast niet de enige mama die hier last van heeft ;).