Zoveel liefde voor Dex✨

Na een emotionele thuiskomst zijn we dood op en gaan we op tijd naar bed. De komende dagen wordt het druk en emotioneel, slaap kunnen we wel gebruiken. 

Woensdag en donderdag is er ruimte voor familie en beste vrienden om afscheid van jou te nemen. We hebben beschuit met blauwe muisjes, want jij bent immers geboren en dat mag gevierd worden. Door de Corona maatregelen zijn de aantal mensen die bij ons thuis kunnen komen beperkt, maar de belangrijkste mensen voor ons nodigen we uit. We zijn trots op jou en willen je graag laten zien. Papa zorgt goed voor jou. Continu branden er kaarsjes en jou water houdt papa goed koud. De woonkamer lijkt wel een bloemenzee, heel indrukwekkend, zoveel liefde. We voelen ons gesterkt door de steun die we krijgen. 

Donderdagmiddag komt er nog een professionele fotografe. Een super aardige meid, die in alle rust foto’s van jou en ons maakt. Voor het eerst haal ik jou uit het water. Intens is dat. Je bent nog zo klein, ik ben bang dat ik je breek. Wat is het ook fijn jou weer vast te hebben, je bent zo eigen, zo van ons en zo mooi. Ik knuffel en kus je.... wat is het toch verdrietig dat jij niet kan blijven. Er worden mooie foto’s gemaakt, Finn jou grote broer is zo ontzettend blij dat hij jou mocht vasthouden, vooraf maakte hij zich zorgen of dat dat wel zou lukken. Drie broers op de foto, wat een rijkdom.

Na de fotoshoot ga jij terug het water in en maken wij de spulletjes klaar die we mee willen nemen naar het crematorium. Om 17:15 is het zover. We moeten gaan, met lood in de schoenen vertrekken we. John wacht ons bij het crematorium op, een super lieve man die ons alle tijd en ruimte geeft om afscheid te nemen van jou. Jou papa had last minute bedacht dat het wel mooi zou zijn als familie en onze twee beste vrienden iets opname wat ze tegen jou nog wilde zeggen, zo waren zij er ook een beetje bij. Het afscheid nemen van jou deden wij met zijn viertjes. Rustig en vol met liefde en warmte wilden wij dat met elkaar doen. Jou mandje maakte ik klaar, een warm bedje moest dat worden. In je mooie wikkeldoek legde ik jou in je mandje, maar voor ik dat doe knuffel en kus ik je heel veel, nu dat nog kan. Je knuffeltje en tekeningen van je broers erbij. We lieten jou de geluid opnames horen die waren opgenomen. Wat was het mooi om deze te beluisteren. Mooie woorden voor jou. Mijn hart brak in stukjes, hoe moest ik jou hier nou achterlaten en toch moest dat. Na nog heel veel geknuffel en kusjes was het tijd. We zeiden jou gedag en we sloten met zijn vieren jou mandje voorgoed. Nooit meer jou lieve gezichtje zien, nooit geen kusjes meer aan je kunnen geven. Jou hier alleen achter laten, nog nooit in ons leven hebben we zoiets verschrikkelijks moeten doen. Ik vroeg John goed voor jou te zorgen vannacht, dat beloofde hij. Ontredderd verlieten we het crematorium naar huis, zonder jou. 

Wat was het leeg zonder jou, zo incompleet. 

De dag erna, vrijdag 29 januari, werd je om 8 uur gecremeerd. We hadden ons wekker ervoor gezet. Diffuser met oliën erin en muziek aan, kaarsjes die branden, zo zaten wij op dat tijd stip met zijn viertjes naast elkaar op de bank. Precies om 8 uur hielden wij een minuut stilte voor jou. Opa’s, oma’s, tantes en ooms.... ook zij staken een kaarsje voor je aan. De rest van de dag is vreselijk moeilijk. Lamlendig voelen we ons allemaal. Zo geleefd de afgelopen dagen en daar zitten we dan in een wat voor ons voelt een leeg huis. We overleven deze dag, veel al huilend op de bank.

De dag erna komt de verloskundige, fijn dan kunnen we ook bij haar ons verhaal kwijt. De lichamelijke controles zijn goed. Ze drukt mij op het hart de tijd te nemen voor het lichamelijke herstel, maar zeker voor het emotionele herstel. Dat zal lang duren, we moeten op zoek naar ons zelf met jou in ons hart. Geen idee hoe dat nog moet. Het gemis is nog te pijnlijk om te denken aan een toekomst met jou in ons hart. Geen nieuwe herinneringen met jou erbij maken, geen nieuwe foto’s die erbij gaan komen, altijd een kind tekort. Dit is het, meer komt er niet bij. Wat is het leven soms ontzettend gemeen. Wat hadden we jou graag een liefdevol en fijn leven willen geven, fysiek in ons gezin. Je zal altijd bij ons horen, maar je zal altijd onze kleine baby blijven.

De dinsdag na jou crematie mogen we jou urntje met as alweer ophalen. Je papa maakt een ontzettend mooi plekje voor jou. Finn en Jake noemen het jou slaapkamer. Jou bed is de vlinder, het kaarsje jou nachtlampje, Saar der knuffeltje is nu jou knuffeltje, de ridder en de edelstenen beschermen jou.... zo ben jij veilig bij ons thuis. Je bent weer thuis, we zijn compleet, maar toch ook zo incompleet. 

Inmiddels is het nu ruim twee maanden later en zou ik willen dat ik kon zeggen dat het gemis minder wordt, de pijn minder intens is, dat is alleen niet zo. Het verbaasd me wel, hoe krachtig een mens is. Van te voren dacht ik dat ik hele dagen aan het huilen was, natuurlijk is er wel eens zo een dag, maar het verbaasd me wat we kunnen na zo een intens groot verlies. Het gemis doet nog steeds veel zeer, verdriet is er op momenten nog elke dag, maar ik hoop dat ik over een tijdje kan zeggen dat ook bij mij de scherpte ervan af is en ik mezelf weer gevonden heb met Dex daarin verweven. Voor nu is door ademen en langzaamaan vooruit kijken voldoende. 

Binnenkort een update over hoe het nu met ons gaat. 

Kun je niet wachten en wil je alvast een kijkje in ons leven? https://www.instagram.com/maartjes_journey/