Bevallen en kanker

13 februari is het zo ver. We moeten ons om 10 uur melden in het ziekenhuis voor het inleiden. Ons is vertelt dat inleiden best een tijdje kan duren. Maar een valentijnsbaby lijkt ons wel wat. Dus nadat we dochterlief 1 hebben afgezet bij de gastouder, melden we ons braaf om 9.45 in het ziekenhuis.

We krijgen gelijk een kamer toegewezen en maken het ons gemakkelijk terwijl de eerste controles worden uitgevoerd en ik aan het CTG gehangen word. Hierop zijn al wat harde buiken te zien, die ik niet voel. Al snel komt iemand nogmaals vertellen over het inleiden en voelt hoever ik al ben. Gewoon al 3cm! Dat is mooi, inleiden hoeft niet meer. Achteraf helpt mijn moeder mij herinneren dat ik het weekend ervoor wat buikpijn had, maar dat heb ik toen niet gelinkt aan harde buiken of voorweeën.

Vervolgens moeten we wachten op iemand van de anesthesie voor het infuus en bloedprikken. Ik ben namelijk extreem moeilijk te prikken. Ondertussen worden we wel vast naar een bevalkamer gebracht en maken we het ons opnieuw gemakkelijk. Ook moet ik natuurlijk weer aan het CTG, wat ik vrij irritant vind. Het belemmert je zo in het bewegen en ze verschuiven constant per ongeluk. Maar goed, het moet. Ieder nieuw iemand die we ontmoeten heeft natuurlijk mijn dossier gelezen en iedereen heeft er wel vragen over: "je ontdekte de kanker in je zwangerschap?" "Je hebt al chemo gehad?" Etc. 

13.15 ben ik eindelijk geprikt en worden mijn vliezen gebroken. Daar winnen we weer een cm mee. Lekker bezig. Vlak daarna beginnen we met de weeënopwekkers. Elke 20 - 30 minuten wordt de dosis verhoogt als ze niks zien gebeuren op het CTG. Er gebeurt zo'n tijd niks, dat ik al snel aan het maximum zit. Er wordt overlegt met de dokter en ze hogen hem nog eenmaal op. Ja hoor mijn lichaam reageert eindelijk en mijn lichaam reageert meteen goed! Weeën zonder pauze, niet fijn. Gauw weer naar beneden. Even pauze, maar als snel zijn die weer weg. Dus het wordt weer verlaagd. Zo gaan we door tot ik geen weeënopwekkers meer krijg, maar mijn lichaam heeft de smaak te pakken en gaat maar door. Geen rust en toch zit ik rond 17.10 pas op 5 cm. Dus vraag ik om een ruggenprik. 

Rond 18 uur is de anesthesist er voor de ruggenprik. "U moet doodstil zitten terwijl ik prik mevrouw", grapje zeker?! Niet dus. Midden in het proces van het prikken loopt een 4 jarig jongetje onze kamer in, die absoluut niet bij ons hoort. Mijn man brengt hem razendsnel naar de bali en is al weer terug voordat ze geprikt hebben. Helaas werkt de ruggenprik totaal niet en staat de anesthesist nu vast op de OK. 

De weeën blijven aanvallen, geen pauzes en de intensiteit neemt alleen maar toe. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Staan, zitten, op een bal, alle houdingen geprobeerd. Rond 18.55 zit ik op 7 cm eindelijk een beetje vooruitgang. Maar mij gaat het te langzaam. Iets na 19u stapt de verloskundige even de kamer uit om te assisteren bij iemand anders en je raad het al. Ik krijg precies dan (19.13) persweeën. De verpleegkundige raakt in ligt paniek omdat ze alleen is achter gebleven met een patiënt die nog niet in bed ligt en dat ook eigenlijk niet wil. Maar al tierend kruip ik braaf het bed op. Want eigenlijk ben ik heel blij met de persweeën. Eindelijk kan ik iets doen tegen de pijn en met mijn eerste had ik totaal geen persweeën, 1.5 uur zelf geperst .... Maar drie telefoontjes verder komt ook de verloskundige de kamer weer in. Net op tijd. Om 19.22 is onze prachtige tweede dochter gezond en wel geboren. 

Zodra het weer rustig is in de kamer videobellen we kort onze oudste die bij oma en vriend logeert en stiekem nog wakker is. Ze is helemaal onder de indruk.

Toch geen valentijnsbaby 🤣 

https://gofund.me/6796af06