Bevalling van Caitlin

2 maart 2015

Ik ben uitgerekend vandaag, stiekem had ik gedacht dat de bevalling zich eerder zou aandienen, maar ondanks de vele voorweeën gebeurt er die dag helemaal niets. We gaan vroeg naar bed.

3 maart 2015

Ik voel me al de hele dag grieperig, ik lig veel op bed en op de bank. Rond het middaguur verlies ik de slijmprop. 

‘s Avonds om 20.25 uur ga ik nog even naar de wc, mijn favoriete serie zou 5 minuten later beginnen. Terwijl ik op de wc zit, vraag ik mij af of ik nou echt zo nodig moet of...? Ja hoor, mijn vliezen zijn gebroken. Wat een geluk, op het toilet, haha. Ik heb gauw kraamverband gepakt en mezelf op de bank genesteld om mijn serie te kijken. 

Tijdens het tweede reclameblok ging ik nog even snel naar het toilet. Oei, het was groen. Mijn man belde gelijk de verloskundige. Omdat het medisch werd, moesten wij naar het ziekenhuis. Het was vrij rustig op de weg en we waren er met 10 minuten. 

Ondertussen had ik nog steeds geen echte weeën, wel kramp, maar niet echt noemenswaardig. Eenmaal aangekomen, werden wij meteen naar een verloskamer gebracht waar ik gecontroleerd werd. Hier werd bevestigd dat het meconium vruchtwater was. Op de ctg werd nog geen activiteit gezien, in overleg is er toen besloten om ons nog een nacht 'rust' te gunnen en het zijn beloop laten gaan. (Inmiddels was het 23.00 uur).

4 maart 2015

Om 8 uur kwam de dienstdoende verloskundige/gynaecoloog even kijken hoe het ervoor stond. Ondanks de lichte weeën had ik slecht geslapen en na de controle bleek er nog geen vooruitgang in de ontsluiting te zijn (ik zat op 2 cm). Weer werd er in overleg besloten om mij aan de weeënopwekkers aan te sluiten. Dit gebeurde rond 9.30 uur. 

Ieder halfuur werd het verhoogd en rond 14 uur hield ik het niet meer en heb ik gevraagd om een ruggenprik. Ik werd nog even gecontroleerd en bleek nu op 4 cm te zitten. Na wat eeuwen leek te zijn, kwamen ze om 14.30 uur terug om de prik te zetten. Vanaf hier is het bij mij wazig, want ik bleek niet goed op de prik te reageren.

Ik heb begrepen van mijn man dat er na 5 minuten op de alarmknop werd gedrukt. Met spoed werd er een ok geregeld en werd er adrenaline (of een ander goedje) bij mij ingespoten. Mijn bloeddruk was inmiddels gezakt naar 50/30 en ook mijn hartslag was erg gedaald, net als die van onze dochter. Ik weet niet exact wat er allemaal is gebeurd, maar na ongeveer 3 minuten kwam ik bij. Het gevaar was geweken en de ok werd afgebeld. Het eerste wat ik zag was een lijkwitte man, die uiteraard erg geschrokken was, maar dankzij alle artsen / verpleegkundigen was het goedgekomen. 

Wederom in overleg (en ook mijn koppigheid) weigerde ik een keizersnede. Ik wilde het perse zelf proberen. Wel werden mijn dochter en ik extra in de gaten gehouden. Rond 17.30 uur heeft mijn man nog iets te eten gekregen (ik had die dag nog helemaal niets gekregen / gegeten). 

Tijdens de controle bleek ik nog niet echt op te schieten, ik had nu 6 cm ontsluiting. Opschieten deed het niet, ondanks de opwekkers en ruggenprik. Na deze controle bleek mijn dochter dipjes te hebben in haar hartslag en na wat er een paar uur eerder was gebeurd, namen ze geen risico en werden er elektroden geplaatst op haar hoofdje. Ook werd er bloed bij haar afgenomen.  Na een paar minuten kregen we al reactie van het lab: alles was nog goed met haar. 

Na nog flink wat dipjes zijn de opwekkers er om 21.00 uur afgehaald, want onze dochter leek het niet echt fijn te vinden. Om 22.00 uur had ik 7 cm ontsluiting en werden wij weer voor de keuze gesteld: een keizersnede of nog heel even afwachten. Ik zei: "Als we om middernacht nog steeds niet verder zijn, wil ik wel de keizersnede doen." 

En warempel, om middernacht bleek ik op 9 cm te zitten, dus besloten we om af te zien van de keizersnede. Inmiddels was ik ook erg misselijk en had ik  meerdere malen overgegeven, wat blijkbaar veel vrouwen hebben tijdens hun laatste centimeters.

5 maart 2015

Eindelijk! Om 01.00 uur had ik 10 centimeter, maar de kleine was nog niet ver genoeg ingedaald. Ik moest dus nog even doorzetten. Om 02.00 uur had ik het niet meer, de ruggenprik was uitgewerkt en had ik persweeën. Ook raakte ik erg in paniek en kreeg ik een zuurstofmasker. Ik mocht zachtjes meepersen en om 02.45 mocht ik actief mee persen. Om 03.00 uur precies was ze daar! Caitlin Fabienne 47 cm en 2892 gram. De placenta kwam er vlak achteraan.

Omdat er langdurig was bevallen en er meconium was, moeten wij sowieso nog een nacht in het ziekenhuis blijven. 

6 maart 2015

We mochten eindelijk naar huis! Om 12 uur gingen we als gezin terug naar huis. 

7 maart 2015

Ik was beroerd, hondsberoerd, nou ja, ook niet zo gek ook na zo’n forse bevalling...

9 maart 2015

Nog steeds was ik beroerd, bleek, en had totaal geen energie. En niet te vergeten: ik had 39,8 graden koorts. De verloskundige werd gebeld en nog geen 5 minuten later ging de bel (ze woont tegenover ons). Beneden hoorde ik ze praten. Ik hoorde haar tegen de kraamverzorgster zeggen dat er urine opgevangen moest worden, want ze vermoedde een blaasontsteking. Dit bleek inderdaad zo te zijn, dus kreeg ik meteen antibiotica.

10 maart 2015

Nog steeds was ik beroerd, de antibiotica hielp voor geen meter (althans zo leek het). Weer werd de verloskundige gebeld. Ze gaf aan dat wanneer ze mij weer zou zien, dat we ons gereed moesten maken om naar het ziekenhuis te gaan. Toch wilde zij nog 1 ding (goed) controleren. Mijn hechtingen... Het bleek dat de binnenste hechtingen ontstoken waren! Dit was de boosdoener dus... Gelukkig hoefden we niet naar het ziekenhuis. Omdat ik al antibiotica had, moest ik er vooral mee doorgaan.

Rond 21 uur (voedingstijd voor Caitlin) werd ik echt ziek. Ik hoorde mijn man op de achtergrond aan de telefoon. Hij zei dat ik een koortsstuip had. Omdat de verloskundige met een andere bevalling bezig was, kon ze niet meteen komen. Ze raadde aan om de koorts te bestrijden met paracetamol. 

Met moeite kreeg ik ze binnen, maar gelukkig hielp het wel. Een uurtje later voelde ik dat ik mijn krachten terugkreeg. Omdat ik flink had gezweet tijdens de stuip, ben ik even onder de douche gestapt. Ik voelde een hechting knappen en ik kan je zeggen: dat lucht op. Ik was net klaar met aankleden toen de verloskundige binnen kwam lopen. Ze constateerde direct dat ik mij beter voelde en na controle bleek de ontsteking ook zo goed als verdwenen te zijn.

11 maart 2015

Het herstel was begonnen, althans zo leek het, want in mijn volgende blog schrijf ik over de depressie die erop volgt.