Bevallingsday

Midden in de nacht rond 1 uur mocht ik eindelijk van de CTG af. Ik kon niet direct in slaap komen want de adrenaline zat nog in mijn lijf. Ik voelde aan alles dat het niet lang meer ging duren. Vanaf het begin van de zwangerschap was het een achtbaan. Maar deze afgelopen dagen waren niet meer te volgen. Ik voelde de spanning in mijn lijf toe nemen. De angst om te bevallen van een extreem prematuur kwam steeds dichterbij. Daar lag ik dan, helemaal alleen in het ziekenhuis. Mijn gedachten maakten over uren. Van over vermoeidheid van alles wat er die dag gebeurd was ben ik toch in slaap gevallen. Niet veel later word ik alweer wakker en ik voel buikkrampen. Ergens diep van binnen wist ik dat dit geen goed teken was, maar ik was te moe en wilde niet aan mijn gevoel toe geven. Het is nog veel te vroeg voor ons kleine meisje om al geboren te worden.

Rond 5 uur kon ik mijn kop niet meer in het zand steken. De krampen in mijn buik werden heviger. Zouden dit dan weeën zijn? Ik ging ze toch maar bij houden. Ze kwamen stipt om de 10 minuten. Met grote tegenzin en bang wat er komen gaat druk ik op de rode knop. De verpleegkundige komt binnen en besluit om mij opnieuw aan de CTG te leggen. Op de CTG is het overduidelijk te zien dat het onrustig is in mijn buik. Ik besluit snel David te bellen dat hij snel hierheen moet komen. Want ons kleine meisje ligt in stuit, dus ik zou hoe dan ook bevallen met een keizersnede. En ik kon dit niet aan zonder hem. Tegen 7 uur is David gelukkig dan ook in het ziekenhuis.

De weeën volgen elkaar sneller op. Omdat ik vroegtijdig gebroken vliezen hebben durven ze in eerste instantie niet te toucheren. De kans op een infectie is hierbij te groot. Uiteindelijk besluit de gynaecoloog om toch te toucheren en ik heb inderdaad 2 cm ontsluiting. Het besef dat mijn voorgevoel klopt slaat in als een bom. Mijn bevalling is inderdaad begonnen. Kan ik dit aan? Bevallen van een prematuur? Wat komt er op ons af? Gaat ze het overleven? Ik was er niet klaar voor. Maar hoe kan je hier ooit klaar voor zijn?

De gynaecoloog kijkt ons aan en zegt dat er iets niet klopt. Mijn hartslag schiet omhoog en ik voel de spanning stijgen. Hij dacht dat hij een hoofdje voelde, maar dit is niet mogelijk! Ze lag in stuit tijdens de vorige echo en vanwege het feit dat er bijna geen vruchtwater is kan ze niet draaien. Hij pakt het echo apparaat erbij en inderdaad, ons klein wondertje is gewoon gedraaid. “Nou mevrouw, u mag gewoon natuurlijk bevallen”. Ehm, wat?!!! Mijn hoofd maakt gelijk weer overuren. Natuurlijk bevallen? Daar ben ik helemaal niet op voorbereid. Weken lang heb ik te horen gekregen dat de kans dat ik natuurlijk beval nihil is en nu moet ik ineens natuurlijk bevallen. De gynaecoloog heeft nog steeds hoop dat de weeën afnemen. Ik krijg nog een keer extra longrijping en mag nog even lekker onder de douche.

Eind van de ochtend volgt er helaas een nieuwe opname bij mij op de kamer. De verpleegkundige vinden het heel erg voor mij, maar de afdeling ligt vol. Het is ook nog eens iemand die à terme gaat bevallen. Dit voelt voor mij zo confronterend. Daarnaast zetten ze harde muziek op. Ik merk dat ik me er aan irriteer. Wederom vraag ik aan de verpleegkundige of ik naar de verloskamers kan. Ik ben namelijk ervan overtuigd dat ik vandaag nog ga bevallen. Na lang wachten en veel muziek nummers later komt eindelijk de gynaecoloog. Ik zit op 4 cm ontsluiting, eindelijk tijd om naar een verloskamer te gaan! Hij hoopt nog steeds dat de weeën weg gaan, maar voor de zekerheid gaan we toch alvast richting de verloskamer. Dit voelt als een opluchting. Eindelijk naar een rustigere ruimte waar ik mij kan focussen op de weeën. David gaat als een gek mijn spullen inpakken. Geloof me, na 4,5 week ziekenhuis heb je aardig wat bij elkaar verzameld en dan alle lieve kaartjes aan het raam niet te vergeten.

Na een helse rolstoelrit met een paar drempeltjes kom ik rond kwart over 2 aan in de verloskamer. In de verloskamer word ik opnieuw aangesloten aan de CTG. We zijn er nog maar net of ik krijg een heftige weeën storm. Ik krijg ze maar amper opgevangen en voel ze in mijn buik, benen en rug. Ik voel dat ik moet staan want liggend krijg ik ze niet opgevangen. De verpleegkundige komt weer binnen gestormd, want ze kunnen hierdoor mijn dochter niet meten op de CTG. Heerlijk gevoel (sarcasme) om tijdens een heftige wee waar je op en neer staat te dansen van de pijn een CTG apparaat in je buik gedrukt krijgen. Omdat de weeën zo heftig zijn en het signaal steeds kwijt is komt de gynaecoloog in opleiding binnen. Ik ben in 40 minuten van 4 naar 8 cm gegaan, dat verklaard de heftige weeën. Ze gaat de gynaecoloog oproepen en de afdeling neonatologie en alles klaar maken voor de bevalling. Iedereen vertrekt en wij blijven met zijn tweeën achter. Tijd om te beseffen dat ik zo ga bevallen is er niet, de weeën blijven maar komen. Ik heb het gevoel dat ik moet plassen en bel om even afgesloten te worden van de CTG. Ze halen het apparaat er vanaf en zijn gelijk weer de kamer uit. Eenmaal bij de WC aangekomen heb ik het gevoel dat ik moet persen. Ik vraag David om op de knop te drukken. Maar ze komen er toch zo aan? ZOOOOOO, NUUUU gil ik vanuit de badkamer. Ik probeer de persweeën weg te puffen, maar jee, wat is dat pittig. Hij drukt snel op de knop en de kamer stroomt vol met mensen.

Ik heb inderdaad 10 cm ontsluiting en de bevalling kan beginnen. De gynaecoloog was er op dat moment nog niet, dus de gynaecoloog in opleiding gaat alvast van start. Er staat zo’n 5 man in mijn kamer en ook de afdeling neonatologie is inmiddels opgeroepen. Na een paar minuten komt er een gynaecoloog aan. Het persen wil niet lukken. Iedere keer krijg ik 2 weeën en duurt het daarna veel te lang voordat er weer een wee komt. Ik probeer de aanwijzingen goed op te volgen maar merk ook dat de 3 uur slaap van die nacht parten gaat spelen. Ik voel de spanning in de kamer stijgen. Ik kijk om me heen en de kamer staat bom vol. In de kamer naast mij staat 6 man van de neonatologie met hun handen over elkaar te wachten…. Dit voelt overweldigend en kwetsbaar.

Na 25 minuten persen ben ik er helemaal klaar mee. Komt ze nou nog een keer?! De gynaecoloog in opleiding verzekerd me dat ze binnen nu en half uur echt gaat komen. Haar hartslag blijft dalen. Ik voel de spanning oplopen. Ze kiezen er uiteindelijk toch voor om een schedelektrode te plaatsen zodat de harttonen van ons kindje beter in de gaten gehouden kunnen worden. En dan daalt haar hartslag gigantisch naar beneden. Het gaat niet goed. Ik voel paniek in de ruimte. Op dat moment komt er nog een man binnen gerend. De gynaecoloog roept “SPOED OK”. Ik hoor de man zeggen, nouja eerder roepen: “Nee, daar ben je te laat voor! Dat had je al veel eerder moeten doen”, ze moet er op de eerstvolgende perswee uit wil ze dit overleven. Ik probeer kalm te blijven, maar er schiet zo veel door mijn hoofd heen. Ik probeer alles op alles te zetten tijdens de wee die volgt. Hij trekt haar eruit en legt haar op mijn buik en ze gaat zelfs huilen! Wat is ze klein, maar wat mooi. Na een minuut moeten ze haar echt mee nemen, ik mag zelf de navelstreng doorknippen en ze word al snel helemaal blauw en bij mij weggehaald.

To be continued.