De geboorte van regenboogzusje Eva

Zondag 15 december gaan we voor een laatste controle echo naar de dienstdoende gynaecoloog. Omdat dit kindje morgen 4 weken te vroeg geboren zal worden krijg ik op zaterdag en zondag spuitjes voor de longrijping.

De laatste week hebben Jeroen en ik elkaar door de spanning helemaal gek zitten maken. We wilden elkaar allebei niet meer dan nodig ongerust maken, maar waren daardoor juist alleen maar meer gespannen.

Op zaterdag krijg ik nog een CTG en ziet alles er prima uit. Mijn vaste gynaecoloog heeft dit voor het spuitje ingepland, want de longrijpingsinjecties kunnen er voor zorgen dat de hartslag daalt.

Inmiddels is het dus de laatste dag voor de keizersnee en krijg ik nog een laatste echo, omdat we graag willen zien of er nog genoeg vruchtwater is. Bij Hanne bleek dit bij de laatste echo, toen haar hartje niet meer klopte, bijna helemaal weg te zijn. De echo ziet er gelukkig weer helemaal prima uit, niks verontrustends, dus nog één nacht door zien te komen.

Na afloop vraagt de gynaecoloog hoe het met mij gaat. Ik geef aan dat we elkaar nogal gek lopen te maken en dat ik de afgelopen nacht maar zo’n 4 uur geslapen heb. Ik heb uren wakker gelegen, eerst omdat ik haar niet voelde, vervolgens omdat ik me afvroeg of ik haar nou wel voelde en uiteindelijk omdat ik haar zo duidelijk voelde dat ik niet meer in slaap kwam. Al die tijd probeerde ik me zo rustig mogelijk te houden om Jeroen niet wakker te maken, want dan zou hij maar in paniek raken.

Jeroen heeft eerder tijdens de echo al terloops gezegd: “kunnen jullie haar niet opnemen”, nu stelt de gynaecoloog de vraag of ik het niet fijn vind om vanavond alvast te komen slapen. Normaal gezien zou ik me maandag om 11 uur melden en om 13 uur de keizersnee krijgen, maar ze geeft aan dat er in die kamer vannacht nu toch niemand anders meer komt slapen en dat het misschien fijn is om de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Ze kunnen dan vanavond nog even luisteren naar het hartje, waardoor ik misschien beter in slaap kom en mocht ik ‘s nachts ongerust zijn dan kunnen ze even naar het hartje luisteren. Vooral Jeroen is gelijk akkoord, ik moet nog wel even wennen aan dit idee en verwacht toch niet dat er ook maar iets mij gerust kan stellen. Als het hartje eenmaal stopt is het toch te laat, maar dan is Jeroen dus niet in de buurt en heb ik hem wel nodig. Aan de andere kant is het wel fijn dat hij misschien nog een nachtje iets beter kan slapen.

We stemmen in, ik ga in het ziekenhuis slapen en Jeroen slaapt nog een nachtje thuis, dan kan hij misschien ook nog wat extra rust pakken. Die avond melden we ons om 22 uur met mijn tassen, die van Jeroen staan thuis al gereed zodat hij morgenochtend gelijk naar mij kan komen. Na enigszins geïnstalleerd te zijn komt de verloskundige langs om naar het hartje te luisteren. Ze zette de doptone op mijn buik en vrijwel direct klinkt het hartje. Zoals altijd luisterde ze een tijdje naar het hartje van het kindje en ook naar de doorstroming van de navelstreng. Jeroen wordt daar al weer zenuwachtig van, maar ik ben het inmiddels wel gewend. Terwijl ze luisterde is ze ook even aan het meetellen op de klok. Dat doet ze anders nooit, maar ik vind het ook niet direct verontrustend, ze is waarschijnlijk gewoon extra nauwkeurig deze laatste avond. Het is allemaal in orde en ze vertrekt. Vervolgens komt ze even later terug met de boodschap dat we toch nog even een CTG gaan doen (omdat de hartslag wat aan de lage kant was blijkt later). Bij de CTG blijkt de hartslag lager dan normaal te liggen en ook blijk ik ineens regelmatige samentrekkingen van de baarmoeder te hebben. Ga ik nu toch ineens nog zelf weeën krijgen?

De dienstdoende gynaecoloog wordt gebeld om de CTG te beoordelen. Niet veel later komt ze onze kamer binnen. Ze heeft de CTG bekeken. Alles zag er prima uit, maar de hartslag is iets lager dan normaal, naar alle waarschijnlijkheid door de longrijpingsspuitjes van vandaag en gisteren. Er is niets verontrustends te zien en ze zien geen redenen tot ingrijpen, maar ze zullen dit toch goed in de gaten willen houden met onze voorgeschiedenis, “dat nachtje goed slapen gaat ‘m nu natuurlijk niet meer worden” zegt de gynaecoloog. Ze geeft aan dat ze, als wij akkoord zijn, de keizersnee nu wil doen. Die paar uur zullen nu ook niet meer uitmaken. Ik moet dit wel even laten bezinken. Dan komt ze dus zo meteen al! Ik had de grootste zorgen, over of ze wel zou ademen na de geboorte, voor me uitgeschoven tot morgen en nu gaat het ineens allemaal heel snel. Zou Hanne dit vanaf boven zo aansturen? We gaan akkoord, wat kan ik anders, hierin gaan we geen risico nemen, ons meisje komt er aan.

De gynaecoloog geeft aan iedereen te gaan oproepen. Jeroen vertrekt snel naar huis om zijn spullen te gaan halen, dat wordt niet meer thuis slapen vannacht! Ik word ondertussen alvast voorbereid. Op Jeroen zijn weg naar buiten gaat het brandalarm af en sluiten alle deuren, gelukkig lukt het hem uiteindelijk toch nog om buiten te geraken en is hij net op tijd terug om met mij mee naar de operatiekamer te gaan. Ik wilde mijn fotocamera nog opladen vannacht, maar deze is nu bijna leeg dus mag gelukkig Jeroen zijn telefoon ook mee voor een eerste foto. Mijn vaste verloskundige is net klaar met een bevalling en wordt door de gynaecoloog meegevraagd voor mentale support. Wat zorgen ze goed voor ons! Zou het dan toch goed komen deze keer? We hebben de eindstreep nu bijna gehaald.

Op de operatiekamer wordt een infuus geprikt en vervolgens krijg ik een ruggenprik. Ik zit en lig helemaal te trillen, vermoedelijk van de adrenaline en de medicatie. Er wordt een operatiedoek gespannen en de gynaecoloog begint aan de keizersnee. Niet veel later is het al zo ver, nu gaat het gebeuren. Op 16 december om 00:03 uur wordt onze dochter Eva geboren. Ze begint meteen te krijsen, het doek gaat naar beneden en we krijgen Eva te zien door het doorzichtig plastic zeil dat er nog hangt. Wat is ze mooi en wat is het fijn dat ze zo hard huilt! Ze leeft !

Vervolgens nemen ze Eva direct mee naar een ruimte ernaast, zodat de kinderarts haar kan beoordelen. Jeroen wordt gevraagd of hij wil komen kijken en hij gaat ook naar de naastgelegen ruimte. In eerste instantie doet ze het heel goed, maar even later heeft ze toch even ademhalingsproblemen en moet ze geholpen worden. Jeroen staat hier op te kijken, ziet haar borstkasje op en neer gaan en haar grauwe huid en is bang dat het opnieuw misgaat en we onze 2e dochter ook verliezen. Hij valt flauw van alle spanning, maar komt gelukkig gelijk weer bij. Ik lig nog op de operatietafel en hoor van alle spannende momenten elke keer pas als het al weer beter gaat.

Al snel kan Eva gelukkig weer zelfstandig ademen. Wel is haar glucosegehalte in het bloed erg laag, dus hiervoor krijgt ze zo meteen een infuus. Ook moet ze voorlopig in de couveuse, om geen energie te verspillen aan haar lichaamstemperatuur. Eva wordt naar de kinderafdeling gebracht en Jeroen blijft nog even bij mij tot de operatie klaar is. Even later word ik teruggereden naar de kraamafdeling, mijn kamer ligt tegenover die waar Eva in de couveuse ligt. Jeroen gaat steeds even kijken en komt dan met foto’s van haar terug. Ik ben emotioneel, eindelijk is ons meisje geboren, ze leeft, maar mijn moedergevoelens zijn nog ver te zoeken. Ze is niet bij me en het voelt allemaal nog zo ver weg. Komt dit omdat ik mijn gevoelens voor haar zo lang heb onderdrukt. Lukt het nu niet om liefde te voelen? Kon ik haar maar vasthouden.

Mijn benen zijn nog verdoofd vanwege de ruggenprik, dus kan ik alleen in het bed vervoerd worden, maar daarvoor is nog geen plek in haar kamertje. Zo meteen kan ze naar onze kamer gereden worden, maar nu zijn ze nog met haar bezig voor het infuus. Later blijkt dat ze nog even op het kamertje moet blijven, maar ik kan inmiddels wel die kant op, dus rijden ze mij met het bed naar daar toe.

Eindelijk kunnen we samen zijn. Eva wordt bij me gelegd, huid op huid. Wat is het fijn en wat heb ik me druk gemaakt om niks. Ik voel volop liefde voor dit kleine meisje. Samen brengen we zo’n anderhalf uur door en kan ik eindelijk genieten van mijn dochter.