De geboorte van Seb

De geboorte van Mias startten precies toen ik 40 weken zwanger was. Ze zeggen dat de tweede vaak eerder komt en hoewel ik mezelf geen illusies maakte ging ik er niet van uit dat deze zwangerschap ruim de 41 weken over zou gaan. Maar niets bleek minder waar...

De uitgerekende datum, 22 maart 2020, passeerde maar er kwam geen baby. De week na de 22e heeft de verloskundige twee keer gekeken of ik te strippen was maar helaas was er nog te weinig beweging om te kunnen strippen. Voor de week erop zou er een afspraak worden gemaakt in het ziekenhuis voor extra controles. Ik hoopte dat deze afspraak niet nodig zou zijn, zeker gezien de hele Corona crisis. Ik wilde het liefst zo ver mogelijk bij het ziekenhuis vandaan blijven!

Maar de kleine man kwam niet, helaas. Dus op dinsdag 31 maart stond ik toch op de stoep van het ziekenhuis, alleen, want partners mochten vanwege Corona niet mee. Ik was op dat moment 41+2 dagen zwanger en was er wel een beetje klaar mee. De CTG & echo waren in orde en ook nu deed de verloskundige weer een poging tot strippen maar het was nog steeds niet mogelijk. We maakte een afspraak voor vrijdagmiddag om een ballon te laten plaatsen & op zaterdag zou ik dan ingeleid worden in het ziekenhuis. Nog steeds hoopte ik op een spontane (thuis) bevalling. Ook viel die zaterdag precies op de verjaardag van Mias. Hij zou 2 jaar worden en hoewel hij er nog weinig van mee krijgt wilde ik zijn verjaardag niet voorbij laten gaan en hoopte ik toch ook dat ze dadelijk niet op dezelfde dag jarig zijn. Maarja een bevalling kun je niet plannen en ik had mezelf er al bij neergelegd dat de kans bestond dat ze straks op dezelfde dag jarig zouden zijn. Ach dat zou toch ook wel een stunt zijn. Wie kan dat nou zeggen?

In mijn hoofd zag ik het al helemaal gebeuren. Het zou een ballon worden en in mijn hoofd zou die juist bij mij niet werken waardoor ik nog dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Door alle hormonen, de Corona crisis en het lange wachten sloeg mijn hoofd op hol. Gelukkig kon mijn man de boel relativeren en hielp me om soms mijn gedachten weer even op standje 'normaal' te zetten. We besloten om woensdagavond de boel vast te versieren voor Mias zodat we donderdag een klein feestje zouden houden met een taartje en zijn cadeau. 'S avonds grapte mijn man nog, zou wat zijn als de bevalling nu wel ineens zou beginnen. Nou je kunt het vast wel raden......

Van woensdag op donderdag nacht begonnen om 02.30 uur mijn weeën. Ik werd er wakker van en heb geen oog meer dicht gedaan. Het gaat nu echt beginnen! De weeën kwamen nog niet heel regelmatig. Elke 8 a 12 minuten dus lang niet voldoende om te gaan bevallen maar wel vaak genoeg om niet meer te kunnen slapen. Mijn rug voelde deze keer ook gelijk als een puddingbroodje aan, zo slap en dat was ook niet fijn. Liggen, zitten, staan niet was nog fijn.

'S ochtends hebben we, tussen het puffen door, alsnog een klein feestje voor Mias gehouden.Hij vond de slingers heel mooi & zijn cadeautje was een schot in de roos. Omdat ik elke 10 a 12 minuten aan het puffen was en mezelf niet meer focussen op Mias hebben zijn opa en oma hem niet veel later opgehaald. Zo konden mijn man en ik in alle rusten afwachten tot de weeën sneller zouden komen.

Om 12.00 uur besloot ik de verloskundige te bellen. Helaas was er nog weinig veranderd in de regelmatigheid van de weeën en de verloskundige gaf aan dat we toch echt nog even geduld moesten hebben totdat de weeën om de 5 a 6 minuten zouden komen. De uren kropen voorbij maar er zat geen schot in de zaak. Om 18.00 uur toch nog een keer gebeld met de verloskundige. We spraken af dat ze rond 21.00/ 21.30 uur nog even langs zou komen. Dan konden we bespreken hoe verder en een plan maken voor de nacht. Want van slapen zou niets meer komen.

Om 21.30 was de verloskundige er (eindelijk!) en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. Er werd nog een poging gedaan om te strippen, die deze keer wel lukte en door het voelen van de verloskundige had ik 15 minuten later al bijna 5 cm ontsluiting. De verloskundige adviseerde me om lekker onder de douche te gaan staan en weer te bellen als ik dacht dat de bevalling echt zover zo zijn. Dit was om 22.00 uur.

Onder de douche kwam de ene naar de andere wee! Om 22.50 kon ik niet meer zitten of staan en voelde ik druk. Mijn man belde gauw de verloskundige en die was er om 23.15 uur. Ik was intussen uit de douche en hing over het bed. Ik wilde liggen! Toen de kraamzorg was gebeld, alles klaar lag en ik echt pers drang voelde was het inmiddels 00.15 uur. Ik mocht gaan persen! Met al mijn kracht die ik had kwam Seb om 00.31 uur op de wereld! Ons mooie en tweede wonder!

Ik kijk terug op een hele fijne bevalling. De aanloop duurde onwijs lang en dat vond ik echt frustrerend maar de bevalling zelf was zo snel en fijn! Precies zoals ik wilde, thuis bevallen!

Kijken jullie ook fijn terug op de bevalling?