De laatste loodjes/bevalling (deel 1)

Het is al weer even geleden dat ik wat van me heb laten horen.

Intussen is er al weer genoeg gebeurd!

De laatste keer vertelde ik dat we nog een echo zouden hebben. Hierop kwam naar voren dat we een lekkere, mollige baby zouden krijgen. Niet al te groot, maar wel een goeie maat. Verder doet de baby het super.

Even een zijtakje pakken. Ik noem de kleine of de baby bewust zo, omdat wij niet weten of de baby een jongen of een meisje is.

36 weken.

Vanaf dit moment kon ik eindelijk adem halen en weer veel zelf doen. Ja grapje, na 10 weken bijna niks gedaan te mogen hebben dacht ik even een muur te gaan schilderen op de babykamer. Viel dat even vies tegen. Ik heb een week ontzettend veel spierpijn gehad. Maar vanaf dit moment kreeg ik al wel veel (voor-) weeën. Elke dag zeker wel 2 uur, maar dan nam het weer af. Dikke domper.

Controle 38 weken.

Mijn buik groeide weer enorm en zat echt al flink in de weg. Daarnaast hield ik ook flink wat vocht vast ineens. Toch maar even laten controleren, maar geen zwangerschapsvergiftiging.

De verloskundige wist dat ik er langzaam klaar mee was na zo'n bewogen zwangerschap en als het had gekunnen, had ze me best willen strippen. Helaas ging dit nog niet en moest ik nog even doorbikkelen. Dit vond ik nu even geen probleem, stiekem genoot ik nog erg van de bewegingen in mijn buik. Ik heb lang niet echt durven/kunnen genieten vanwege alle zorgen en problemen rondom deze zwangerschap.

39 weken.

Pfoe wie had dat gedacht dat ik dit nog zou halen! Wij niet in ieder geval, maar wat was ik trots op die kleine dat deze nog steeds in mijn buik zat en als het goed is, lekker goed door heeft kunnen groeien. Wat een klein bikkeltje!

Wij mochten weer op controle bij de verloskundige aan het einde van de ochtend.

We werden de echo kamer in geroepen. We hadden geen echo gepland staan, maar ze was daar toch even de controles aan het doen. Lucky us!

Ik vertelde dat ik de kleine weinig/niet had gevoeld die ochtend. We hebben even gekeken met de echo, de kleine lag er lekker rustig bij, hartje klopte gewoon nog en alles zag er wel goed uit. Ik werd voor de zekerheid toch doorgestuurd naar het ziekenhuis voor controles en kon dus gelijk door.

Ik had inmiddels 1 cm ontsluiting en kon gestript worden. Het kon zijn dat het niks deed, maar het kon ook zijn dat ik binnen 24 uur zou gaan bevallen.

We zijn hierna naar mijn ouders gereden om de oudste weg te brengen, want ze moest naar bed. Op naar het ziekenhuis voor de controles om te kijken of dat de baby het nog wel naar zijn zin had.

Hoe het verder gaat, vertel ik in mijn volgende blog.