Een spontane stuitbevalling

Na het regelmatig lezen van bevallingsverhalen op mamaplaats leek het mij leuk om mijn bevallingsverhaal op papier te zetten. Mede omdat ik weinig ervaringsverhalen over stuitbevallingen kan vinden.

Ik ben rond 35 weken zwanger dat ik weer naar de verloskundige mag gaan voor een liggingsecho. Zoals we al lange tijd vermoeden lag de kleine in stuit, onvolkomen stuitligging. Shit, en nu…?

Nu moesten we gaan bepalen wat we wilden gaan doen. We hebben gekozen voor een versie poging door onze verloskundige die hiervoor nog in opleiding was, maar al wel mocht uitvoeren. Mijn man ging mee voor morele ondersteuning. Helaas mislukte de poging. Ze kreeg de kleine niet uit het bekken. Een andere verloskundige van dezelfde praktijk die bij deze versie poging aanwezig was stelde voor om middels haptonomie te proberen. Zij merkte hoe graag ik thuis zou willen bevallen. Zij heeft voor het haptonomie ‘geleerd en het leek haar leuk en leerzaam om daar in de praktijk meer mee te gaan doen. In de dagelijkse praktijk is er nauwelijks meer ruimte voor. Ze vroeg wat ik er van vond. Ze wilde haar docent er bij betrekken. Deze man zei altijd dat hij elk kind kan draaien. Ik vond het prima. We konen het altijd proberen. Zo heb ik 3 behandelingen gehad. Eg interessant moet ik zeggen. Vooral de 1e keer waarbij hij veel uitleg gaf en ook echt verandering bij mij bracht qua stand van het bekken. Ik voelde dat niet zo maar het werd wel gezien door de verloskundige en mijn man. De verloskundige verbaasde zich erover, ze zag later dat mijn buik er duidelijk anders uitzag. Maar ja al met al heeft het niet geresulteerd in het omdraaien van de kleine. Hij kwam wel eens tukje mee maar niet ver genoeg.

Met 37+6 wkn ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Daar zouden ze ook een versiepoging gaan doen. Dan had ik alles geprobeerd voor mijn gevoel. Ik vond het een beetje spannend, maar liet het maar op me af komen. Een vriendin ging met mij mee. Ik kreeg een CTG en uitleg over wat er ging gebeuren. Vlak voor het ging gebeuren kreeg ik via het infuus wat toegediend dat je meer zou moeten ontspannen. Niet dat ik daar veel van voelde. Ik probeerde me allemachtig te ontspannen. Alles los te laten. Maar het werd al gauw duidelijk dat het niet ging worden. De kleine lag al te diep ingedaald. En auw wat deed dit een pijn zeg….

Ik moest worden overgedragen aan de gynaecoloog. Bij de versie poging besprak ik met de gynaecoloog van dienst al even kort de mogelijkheden. Ik wilde heel graag op een natuurlijke manier bevallen. Ik had mij hierin ook al wat verdiept maar merkte hoe weinig er op internet te vinden is. De verhalen zijn zo divers. De gynaecoloog was wel positief over een stuitbevalling. Ik was al 2x eerder bevallen zonder complicaties (2 thuisbevallingen gehad). De kleine ligt in een goede stuit. Het enige was dat deze baby wel groot geschat werd . Dat is een aandachtpunt.

Bij één van onze poliklinische bezoeken hebben we verder besproken wat het plan ging worden. Ik heb nog gevraagd hoe het zit met strippen. Dat deden ze eigenlijk niet om dat het niet eens zo effectief bleek te zijn, 1 op de 7 die daardoor weeën krijgt. Ze wilde me wel toucheren. Ik bleek nog helemaal dicht te zijn maar de baarmoederhals was wel bijna verstreken.

We spraken af dat ik zondag 10 maart 2019 naar het ziekenhuis zou komen voor inleiding. Dan zouden ze maandag de vliezen gaan breken bij voldoende ontsluiting.

De donderdag ervoor moest ik nog door naar de afdeling ivm iets verhoogde bloeddruk. Het viel mij wel mee 140/85 en 140/90 maar het moest verder onderzocht worden. Niets aan de hand (lang leve medicalisering)

Zondag 10 maart 2019 De dag van inleiding.

Die nacht heb ik amper geslapen. Het rommelde wat net als de nacht ervoor alleen waren het nu met regelmaat harde buiken en menstruatieactige pijn zo nu en dan. Ik vind het dan erg lastig om weer aan de slaap over te geven. De kinderen waren rond 7.15 wakker en gingen op de ipad. Ik vond het wel even prima zo. Konden wij nog wat slapen, naja mijn man slaapt lekker en ik ben licht en maar eventjes. Ik voelde een drukkend gevoel van onderen maar verder was het rustig. Rond 10.15 hebben we met z`n allen boodschappen gedaan. Lekkere broodjes en drinken gehaald voor de brunch. Ons laatste maaltijd met z`n vieren. Dat was lekker en gezellig. Ik werd halverwege de middag in het ziekenhuis verwacht. De kinderen gingen nog even spelen voor wij ze naar mijn schoonouders gingen brengen. Op het moment dat ik mijn dochter ging helpen voelde ik plots een warme vloed in mijn broek. Ik ging gauw staan en zei ‘oeeh mijn vliezen zijn gebroken’. De kinderen kijken verbaast. Mijn man is ook verrast ‘huh’. Mijn zoon zei nog ‘mem natte broek, mem plasse’.

Mijn dochter vraagt wat er aan de hand is. Nou, de baby komt er aan. Wat voel ik mij opgelucht zeg! De bevalling begint spontaan, geen gedoe met inleiden. Daar keek ik wel een beetje tegenop want het gaat toch op een onnatuurlijke manier met vaak een weeënstorm (vanuit mijn werk vaak de ervaring). Ik ga gauw naar boven om mij om te kleden en de dikke inlegger in te doen om het vruchtwater op te vangen. Deze was al gauw verzadigd, het liep lekker door. Mijn man doet ondertussen nog gauw even een bestelling bij de groothandel voor zijn zaak wat natuurlijk niet gaat zoals het moet. Hij telefoneren en ik ruim de tafel nog even op. De druk van onder begint toe te nemen. Ik bel het ziekenhuis en mijn schoonouders dat we eerder komen. Mijn schoonouders staan te glunderen in de deuropening. Na de kids gedag te hebben gezegd reden wij naar het ziekenhuis. Wat een gek idee dat het vandaag zal gaan gebeuren.

Onderweg begonnen lichte krampen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de ctg gelegd, echo en intake werden gedaan.

Op de afdeling is het erg rustig. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. We mochten ons gang gewoon gaan. We gaan een ommetje maken door het ziekenhuis. Een aantal keer moest ik even flinke weeën opvangen. Oef dat hakt er in. Maar later is het weer vrij rustig.

We hebben een kamer voor ons alleen waardoor we beiden lekker op bed konden gaan liggen. We boeken nog even een hotelkamer voor de bruiloft van onze vrienden. Is dat ook maar weer geregeld.

De weeën worden steeds intenser. We krijgen een warme maaltijd aangeboden die we gezellig op eten, het is dus begin van de avond.

Na het eten zetten de weeën gestaagd door. Op gegeven moment komt de verpleegkundige langs, ze maakt een CTG. Ze vraagt wat ik wil, of ik al naar de verloskamer wil. Ehh hoe moet ik dat bepalen? Waar hangt dat vanaf? Naja het moest niet zo zijn dat ik straks op de gang moet gaan bevallen omdat ik dat stukje niet meer zou kunnen lopen zei de verpleegster. Och jeetje, zou het dan al zover zijn? Ik besluit nog even af te wachten maar na 15 min. drukken we op de bel dat we toch maar naar de verloskamer moeten gaan. Nou de reis naar de andere gang was pittig. Pfff heftige weeën. Jakkes wat een vervelend bed heb je daar. Dat ligt lang niet zo comfortabel. Maar ja ik heb het er mee te doen. Ik ga liggen want dat voelt voor mij wel het fijnste.

Wat ik nog weet en grappig vond is ik aan de hand van de hartslag op de monitor kon horen dat de wee ging komen. Op een gegeven moment komt er een man binnen lopen, de dienst doende gynaecoloog blijkt. Hij kijkt toe hoe het gaat en op een gegeven moment geeft hij aan dat ik wel mee mag drukken. Eh ben ik al toe aan persen dan? De knop moet even om, ipv weg zuchten eens mee gaan drukken. Het is even zoeken hoe dit ook alweer moet. Ik geef ook aan dat ze me maar moeten instrueren. In mijn hoofd denk ik ‘goed luisteren en zet hem op, nu komt het er op aan. Het moet goed gaan’. Ik heb alles gegeven met op het laatst schreeuwen aan toe hahah omdat ik tot 2 keer toe het voelde ‘staan’. Ai ai dat doet zeer en brand maar gelukkig van korte duur. In 8 minuten was het klaar en was onze zoon geboren. Wat een opluchting. Gezien de pijn bij de geboorte dacht ik dat ziet er vast niet uit van onder. Niets was minder waar, hooguit een schrammetje.

Wat bijzonder, een spontane stuitbevalling zonder schade…Wauw!

 (op de foto een typisch stuitbevallingbaby met die beentjes gespreid. Dat is allemaal bij getrokken zonder gevolgen als heupdysplasie)