Het missen van de geboorte van mijn zoon

4 januari 2021

Zondag 3 januari 2021 kreeg ik last van een benauwd gevoel rond mijn middenrif en het gevoel alsof mijn buik op klappen stond. Ik kon niet meer slapen en heb de halve nacht op de bank doorgebracht. Ergens had ik toen al het gevoel dat het niet goed zat. Het gevoel bleef aanhouden en ’s ochtends heb ik met mijn zusje gebeld met de vraag wat zij zou doen. Ik dacht eerst nog dat het misschien wel over zou gaan. Toen heb ik toch maar de verloskundige gebeld en mijn klachten uitgelegd. Ik mocht vrijwel meteen langs komen met een potje urine. Eenmaal bij de verloskundige kon ze niets vinden, behalve dat ik op eens wel een hoge bloeddruk had. Dat was nieuw en voor het eerst tijdens mijn zwangerschap. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik meteen aan de CTG werd gelegd waarmee de hartslag van de kleine en die van mij in de gaten gehouden werd. Toen de arts met het verlossende woord kwam, bleek het foute boel. Ik had Zwangerschapshypertensie oftewel HELLP, een vorm van zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever werkte niet meer optimaal waardoor ik het gevoel van een band rondom mijn middenrif had en mijn bloedplaatjes werden minder. Door de zwangerschapsvergiftiging was het noodzaak dat onze kleine vriend zo snel mogelijk gehaald zou worden. Mijn lichaam stootte de zwangerschap af. Hoe gek?! Ik snapte er ook compleet niets van hoe dit zo opeens kon. Niemand, zelfs de artsen niet, weet hoe zwangerschapsvergiftiging ontstaat, en wat de oorzaak er van is. Lekker dan, dacht ik. Leef ik nog zo gezond, en dan krijg ik dit. Het voelde alsof mijn lichaam faalde. Ik had dit echt totaal niet zien aankomen. Ik had heel de zwangerschap weinig tot geen klachten gehad, en toen kreeg ik dit op eens voor mijn kiezen. 

Het was noodzaak dat mijn bloedwaarden stabiel werden. Ik werd aan het magnesiuminfuus gelegd. Wat echt geen pretje was. De arts waarschuwde al dat ik het er nogal warm van zou krijgen. Nou laat dat warm maar weg, ik had het gevoel dat ik constant in een hete sauna zat waar ik voorlopig niet meer uit kwam. Met rode wangen als een vuurtoren en aan allemaal slangetjes lag ik in het ziekenhuisbed. Al vrij snel werd er ook een katheter ingebracht waardoor ik niet meer uit bed mocht. Dit vond ik echt vreselijk omdat ik mij had voorgenomen nog zo lang mogelijk te blijven bewegen omdat dit goed was voor de bevordering van de bevalling. Ik voelde mij al knap beroerd door het magnesiuminfuus en nu mocht ik ook het bed niet meer uit. Ik mocht niet meer zelf plassen of even mijn benen strekken. Ik voelde mij machteloos, hulpeloos en verdrietig. Daarbij is continu een katheter tussen je benen voelen ook geen pretje. Mijn bewegingsvrijheid was al beperkt maar zelfs in bed kon ik mij amper bewegen. 

Door het magnesium voelde ik mij heel beroerd. Mijn hoofd voelde als een zeef en ik kon niet helder nadenken. Niet wetende wat er toen nog allemaal ging komen. Het geboorteplan kon linea recta de prullenbak in. Waar ik een dag geleden nog dacht dat ik fijn thuis kon bevallen, was dat nu helemaal van de baan. Wat was dat een domper, één grote teleurstelling. Ik voelde mij teleurgesteld in mijzelf en in mijn lichaam. Het deed niet wat het moest doen en liet het afweten. Waar ik altijd droomde over een natuurlijke bevalling en thuis in de meest relaxte omgeving die ik kan bedenken, met fijn warm licht en niet van die felle ongezellige TL balken, maar met misschien wel ontspannende muziek, was dat nu totaal anders. Ik lag in het ziekenhuis in een ongezellige, kale, steriele kamer waar artsen en verpleegsters in hun witte jassen om de haverklap de kamer binnen kwamen om weer wat te checken, bloed te prikken of medicijnen toe te dienen. Ik lag op een hard ziekenhuisbed, met achter mij een hele stellage aan apparaten en snoeren. Man wat wilde ik graag dat dit anders was en voorbij was.

Het was al snel avond. We kregen ons eerste 3-gangendiner in het ziekenhuis. Ik in bed en mijn vriend er naast aan een tafeltje. We maakten er maar een grapje van, maar ondertussen was het niet zo leuk meer. Niet wetende wat ons de komende dagen nog meer te wachten stond. Ik weet niet waarom de tijd zo snel was gegaan, want elke minuut langer in het ziekenhuis was er voor mij één te veel.  Er werd vaak bloed afgenomen om te kijken wat mijn bloedwaarden waren, zodra dat stabiel was zou de bevalling ingeleid worden. Er werd een ballonnetje geplaatst die er voor zou moeten zorgen dat de ontsluiting op gang zou komen. Helaas deed het ballonnetje niet voldoende zijn werk. Wel waren uiteindelijk mijn vliezen (soort van) gebroken. Dat had ik in eerste instantie niet eens door, omdat mijn lichaam en hoofd al zo verdoofd waren van alle medicatie. Wel zei ik tegen mijn vriend dat het voelde alsof ik naast de katheter plaste. Dat bleek dus achteraf vruchtwater te zijn geweest. Nadat het ballonnetje een tweede keer gevuld was, had het niet het juiste affect en werd het ballonnetje er weer uitgehaald. Ik zat op 3 cm ontsluiting. Ondertussen was er al een aantal keer bloed mis geprikt waardoor mijn arm nogal pijnlijk was geworden en een enorme blauwe plek was ontstaan. De verpleegsters konden mij moeilijk prikken, waardoor ik letterlijk blauw geprikt ben.

Uiteindelijk was er een infuus aangelegd in mijn rechterhand waar bloed afgetapt kon worden. Maar deze bleek al snel verstopt te zitten. Ik had aan beide handen een infuus waardoor ik niet lekker kon liggen. Alles deed pijn. Na een aantal keer getoucheerd te zijn en lek geprikt te zijn, dacht ik eigenlijk niet veel meer. Ik liet alles maar over mij heen komen. Ik wilde dat het allemaal zo snel mogelijk voorbij was en dat ik thuis was. Vooral thuis, daar wilde ik zijn en ik wilde zo graag mijn ouders en zussen om mij heen. Ik wilde ze knuffelen en vertellen hoe ik mij voelde. Misschien ook wel gewoon even lekker huilen. Ik wilde mij voor mijn vriend en mezelf groot houden, en daarmee laten merken dat ik het allemaal wel aan kon. Maar van binnen huilde ik en was ik boos, waarom moest mij dit overkomen? 

Uiteindelijk kreeg ik op dinsdag wee opwekkers die er voor moesten zorgen dat de bevalling op gang zou komen. Het begin was goed te doen. Mijn vriend en ik waren één team en we voelden ons sterk. Samen puften we de weeën weg. De weeën werden al snel steeds sterker, omdat de frequentie opgehoogd werd. Na een aantal uur, werd er weer gekeken hoe ver de ontsluiting was, helaas vorderde het niet zo snel. Ik zat nog maar op 5 cm. Wat was dat een domper. De weeën werden weer opgehoogd. Ondertussen waren we al een flink aantal uur onderweg. Mijn vriend heeft mij hier zo goed door heen geholpen. Als ik niet meer wist hoe ik moest ademen dan vertelde hij wat ik moest doen. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde, deze klus gaan we klaren. We wisten wat we moesten doen en straks hebben we onze zoon in onze armen. Niet wetende wat er nog allemaal ging gebeuren.

Ik denk, uiteindelijk tegen het einde, voordat er besloten werd dat dit zo niet langer kon, dat ik het niet meer trok omdat de weeën zo sterk waren en zo snel op elkaar volgde. We waren ook al een flink aantal uur bezig en ik wist niet meer hoe ik de weeën moest wegpuffen. Ik kreeg op verzoek morfine. Man, wat was dat lekker. Wanneer ik een wee voelde aankomen, hoefde ik maar op een knopje te drukken en de weeën waren goed te doen. Het bleek dat ik toen zelfs nog grapjes kon maken. Zelf was ik er niet echt meer bij. Maar helaas moest er weer bloed geprikt worden, waardoor ik van de morfine af moest. Maar het duurde maar en duurde maar voordat de prikker kwam. Toen dacht ik, dit meen je niet. Ik vraag om morfine omdat ik pijn heb, en dan willen jullie mij daar van af halen omdat er weer bloed afgetapt moet worden. Hebben jullie niet al genoeg bloed? Ik was dat bloed prikken ondertussen helemaal zat. Ook omdat er keer op keer mis geprikt werd. Uiteindelijk werd er bedacht dat er een verpleger van de bloedafname kwam prikken. Zij prikte wel in één keer goed, wat echt een verademing was, en ik voelde er ook helemaal niets van. Ik was dus van de morfine af, maar de prikker kwam maar niet, omdat hij nog bezig was. Toen ben ik me toch een partij boos geworden. Dit was onmenselijk, want de weeën waren zo sterk en ik was nogal van slag. Hoe konden ze mij nou van de morfine afhalen en mij dan nog zo lang laten wachten. Ik snapte niet waarom ze dan niet even hadden gewacht met mij van de morfine af te halen. Dit deed echt pijn, en ik wist niet meer hoe ik de weeën moest weg puffen. Ik raakte lichtelijk in paniek. Ik keek naar mijn vriend en ik zag dat hij het moeilijk had. Waar we nu ondertussen al bijna 11 uur lang bezig waren, zonder eten en drinken, zag ik dat hij het moeilijk had zowel emotioneel als lichamelijk. Hij kon amper nog op zijn benen staan. Hij stond te trillen als een rietje en had tranen in zijn ogen. Hij zag dat ik pijn had en hij kon niets doen. Ik weet nog dat ik dacht, jezus wat wil ik graag dat dit over is en dat we thuis waren. Ik wilde hem zo graag een knuffel geven. Maar ik kon niets. Ik kon alleen maar hopen dat dit snel over was. Na het bloed prikken werd ik weer aan de morfine gelegd, maar dit had weinig effect meer. Ik werd weer getoucheerd om te kijken hoeveel ontsluiting ik inmiddels had, dat was maar 6 cm. Dat viel keihard tegen. Na al die uren weeën wegpuffen was ik dus amper wat opgeschoten. Het voelde voor mij als falen, mijn lichaam niet deed wat het moest doen. Dat het niet deed waar het voor gemaakt was, een kind baren! Het voelde alsof mijn lichaam mij in de steek gelaten had. Ik was teleurgesteld in mijzelf. Maar ik wist ook dat ik hier helemaal niets aan kon doen. Het was gewoon bad luck. Ik had dit alles altijd zo anders voor mij gezien. Na dit tegenvallende nieuws, was ik ook van de kaart gebracht. Ik wist niet zo goed meer wat we nu moesten doen. 

Of het allemaal nog niet erg genoeg was, werd er besloten om een spoedkeizersnede te doen. Het enige wat ik dacht was ‘No f* way!’ Een keizersnede stond dus echt niet in mijn plan. Dit was mijn ergste nachtmerrie, iets waar ik echt heel erg tegen op zag, iets wat ik eigenlijk gewoon helemaal niet wilde. Ik raakte vanbinnen in paniek, maar liet dit niet echt merken. Ik zei alleen maar dat ik geen keizersnede wilde. Maar ik had niets te willen, de kleine moest er uit op welke manier dan ook. Ik weet nog dat ik werd losgekoppeld van de apparaten en een operatiehesje aan kreeg. Ik moest weer wachten tot ik naar de OK gereden werd. Ik weet nog dat ik over de gang werd gereden in het ziekenhuisbed, dat ik onderweg nog een paar flinke weeën voor mijn kiezen kreeg en ik niet meer wist hoe ik deze moest weg puffen en dat ik dacht, ‘Mag dit alsjeblieft snel over zijn, want dit doet zo veel pijn.’ Ik wilde van het bed afspringen en wegrennen. Ook weet ik nog dat ik mij op dat moment ontzettend bang en alleen voelde. Mijn vriend zei mij later dat hij er al die tijd bij was, maar ik heb dat niet meegekregen. Ik had het gevoel dat ik door 2 zusters werd weggereden, bij hem vandaan. Dat ik nog van alles heb geroepen onderweg naar de OK, omdat ik zo veel pijn had en niet meer wist hoe ik de weeën moest opvangen. Ik wilde weg, maar ik kon geen kant op. Ik had het gevoel dat ik in een nachtmerrie beland was. 

Eenmaal op de OK, weet ik nog dat ik dacht, waarom staan er zo veel mensen om mijn bed heen. Ik zit hier in mijn bijna blote niksie, met alleen een ziekenhuishesje aan. Ik had zo geen behoefte aan pottenkijkers. Want zo voelde ik mij, bekeken. Ik voelde mij zo kwetsbaar, breekbaar en totaal niet mijzelf. Ik had die anderhalve dag al zo veel mensen gezien en werd er gek van dat er steeds weer iemand anders kwam kijken, bloed prikken, iets checken etc. En dan zat ik onder een ziekenhuishesje op mijn aller kwetsbaarst. Ik weet nog dat ik op de OK klaar zat voor de ruggenprik en dat ik daar helemaal niets van voelde. Dat ik daar zat, ineengedoken, kwetsbaar, hulpeloos. Ik voelde mij weer dat kleine meisje en ik wist het allemaal niet meer. Ik voelde mij heel nietig, breekbaar en machteloos. Ik weet nog dat de artsen mij vroegen of ik kon vertellen wie ik was en wat ik hier deed. Waar ik zo ver weg was, wist ik op sommige momenten weer heel goed wat ik voelde en dacht. Ik had het gevoel dat ik met een dubbele tong sprak alsof ik gedronken had. Ergens wist ik heel goed wat er gaande was, maar aan de andere kant voelde het alsof ik er niet echt was. Alsof ik toekeek van bovenaf en alles vanaf daar meemaakte. Ken je dat, zo’n film waarin je uit je lichaam treed en dan boven je lichaam staat en alles vanuit die positie beleef. Zo voelde het voor mij.

Tot dat ik klaar lag voor de incisie, toen was ik mij weer heel bewust van wat ik voelde. Wat vond ik dit eng, doodeng. Ik had er altijd een bepaald beeld bij en voorgesteld hoe ik mij zou voelen op dat moment. Ik moest er niet aan denken dat ik bij was terwijl er in mij gesneden werd om nog maar te zwijgen over de pijn die ik zou kunnen voelen.                                                                                    Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Toen de artsen begonnen te snijden, voelde ik de pijn. Ik gilde het uit. Ik riep dat ik het niet wilde, dat ze moesten stoppen. Ik keek mijn vriend aan die naast mijn hoofd zat. Hij zag de angst en paniek in mijn ogen, en ik zag de angst in zijn ogen. Dat beeld krijg ik nooit meer van mijn netvlies af.                                                                                                  De artsen hadden de verdoving verhoogd en ze begonnen weer met snijden. Weer riep ik ‘Nee, stop! Dit doet pijn! Ik wil dit niet.’ Tot 2x toe heb ik de pijn van de incisie gevoeld, althans dat is zoals ik het heb beleefd. Ik weet nog steeds niet of ik het mij heb ingebeeld of dat de verdoving te weinig zijn werk deed. In het ziekenhuisverslag staat dat de verdoving niet genoeg blokkade gaf. Maar hoe dan? Je hebt dit als arts toch al een tiental keer gedaan waardoor je weet hoe hoog de dosis moet zijn. En het gaat wel om een mensenleven, mijn leven, en ik heb door dit alles dus wel een trauma, wat misschien veel minder heftig had kunnen zijn als de artsen goed hun werk hadden gedaan. Aan de ene kant was ik boos toen ik dit las, maar aan de andere kant dacht ik waarom zou ik mijn energie hier aan besteden. Wat gebeurt is, is gebeurt, en waar mensen zijn worden fouten gemaakt. Wat er nou werkelijk gebeurd is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Voelde ik echt de pijn of heb ik mij dit ingebeeld omdat ik geen keizersnede wilde en de gedachten aan een keizersnede bij mij zo veel angst op riep, dat ik misschien gedacht heb dat ik pijn voelde. Misschien is dat wat er gebeurd is.

Maar hoe je het ook went of keert, en wat er ook gebeurd is, het heeft een behoorlijke deuk bij mij achter gelaten. Dit is niet hoe ik mijn kind op de wereld wilde zetten. Ik heb mijn kind niet geboren zien worden, omdat ze mij uiteindelijk onder gehele narcose hebben gebracht. Wat uiteraard beter is geweest, want ik weet niet hoe dit anders had gemoeten. Maar doordat ik onder narcose was, heb ik mijn kind niet geboren zien worden. Ik heb geen echte bevalling gehad en het eerste contact met mijn baby heb ik gemist. Dat raakt mij nog wel het aller meest, dat ik er dat eerste begin, het moment dat mijn baby licht zag, ik er niet voor hem kon zijn. Dan breekt mijn hart en springen de tranen in mijn ogen. Zo klein, hulpeloos en kwetsbaar dat hij was. Hoe hij daar lag, even levenloos, aan draadjes en aan de beademing. Stilte voor de storm...