4 jaar geleden
Hoe mijn bevalling volgens het boekje verliep, maar toch heel speciaal was
Nu onze Benjamin alweer bijna een jaar oud is leek het me een mooi moment om terug te blikken op mijn bevalling. Ik heb in de kraamweek ieder detail uitgeschreven, omdat ik constant aan het verwerken was wat er nu allemaal was gebeurd. De bevalling is echt wel een event of a lifetime, zeg maar! Dit is mijn verhaal:
In de weken voor mijn uitgerekende datum kwam nota bene MIJN verloskundige op het acht uur journaal om de noodklok te luiden wat betreft tekort aan ziekenhuispersoneel in de verloskamers. Dezelfde verloskundige moest die week ervoor met een dame met weeën vanuit Utrecht naar Tiel rijden. TIEL! Ik was lichtelijk bezorgd, zoals je je wel kunt voorstellen. Waar zou ik gaan bevallen?
Op de uitgerekende datum, op 20 november om 7.00 uur 's ochtends, werd ik wakker. Zoals iedere ochtend checkte ik direct of mijn vliezen toevallig waren gebroken en warempel: dit keer was het zo! De bevalling was begonnen! En ik had heerlijk geslapen die nacht dus ik was super enthousiast. Komt dat even mooi uit zo!
Ik belde de verloskundige om haar in te lichten dat de vliezen waren gebroken en dat ze mij konden inplannen voor die dag. Maar de weeën waren nog niet op gang gekomen, dus ik zou later terugbellen. Ik ging snel een app downloaden om de weeën te kunnen bijhouden. Rond 12.00 uur kon ik opnieuw bellen, de weeën kwamen keurig om de vijf minuten en duurden ongeveer een minuut. Een halfuur later kwam ze de boel checken en bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Maret belde naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis om te vragen of er plek was en YES, ik kon daar terecht! Ze hadden zelfs twee kamers beschikbaar, ik kon kiezen tussen een groene of een oranje kamer ;). Normaal gesproken zou je niet al met 2 cm naar het ziekenhuis vertrekken maar we dachten: we pakken wat we pakken kunnen, straks zijn die kamers ineens toch bezet.De weeën waren tegen de tijd dat we bij het ziekenhuis aankwamen al vrij intens. Ik liep in mijn pyjamabroek en badjas, dus wilde zo snel mogelijk naar de kamer. "Nee joh, laat die rolstoel maar zitten, iedereen kijkt naar me!!!" Toch een beetje spijt van en de kraamverzorgster in de lift zei ook: 'zo jij bent dapper, zonder rolstoel'. Maar no worries, ik kwam aan in de kamer en kon lekker in het ligbad de weeën op gaan vangen. Het lukte me aardig om in mezelf te keren en de weeën te trotseren. Ik had een pufcursus gevolg via YouTube en mijn gouden tip is: zeg niet "deze wee komt nooit meer terug" maar "weer wat dichter bij mijn baby", omdat je een wee dan positiever benadert. Mij hielp het in elk geval... De uren gingen voorbij en zoals me werd verteld in de voorlichting duurde het ongeveer 1-1,5 uur per centimeter ontsluiting. 18.00 uur, 6 centimeter.
Mijn man zat lekker een boekje te lezen op de stoel, kreeg een tosti enzooo, ik was jaloers hoor. Op het moment dat de weeën niet meer goed weg te puffen waren moest hij ook aan de bak, want het hielp me als er druk werd gegeven op mijn onderrug. Dus wanneer de wee begon duwde met zijn vuisten tegen die plek. Alleen was hij nogal sloom want hij moest natuurlijk eerst zijn boekenlegger tussen zijn boek leggen en het boek wegleggen - want stel je voor dat hij niet meer wist waar hij was gebleven! Zucht... Manlief kreeg dan ook even de wind van voren toen het wederom te lang duurde. "Leg dat #&$*# boek weg!!!" Ook had hij niet altijd de goede plek te pakken en commandeerde ik: hoger!!! lager!!! Arrghh! Maar het hielp zeker en hij was blij dat hij iets kon betekenen.
19.45 uur, 9 centimeter. Op het moment dat de weeën echt niet meer te doen waren, mocht ik gaan persen. Dat was even mazzel hebben. De baby lag net niet handig en de hartslag daalde. Ik moest verschillende poses proberen - op mijn zij, op de baarkruk etc. De persweeën kwamen snel achter elkaar, ik had weinig tijd om op adem te komen. Ik begreep ook niet zo goed wat ze bedoelde met vanuit je buik ademen. Het duurde even voor ik het persen goed onder de knie had.
De verloskundige maakte zich zorgen, omdat ze bang was dat ik te moe werd. Maar ik zat vol adrenaline en vond het ook zo'n bijzondere gebeurtenis en ik was zo benieuwd naar het kindje dat ik me helemaal niet moe voelde. Ik dacht kom maar op! Om 20.30 uur zei ik: om negen uur is hij er hoor! Gelukkig kwam de hartslag weer terug toen ik weer op het bed lag. De verloskundige vroeg of ik in het spiegeltje wilde kijken - dat beeld staat voor altijd op mijn netvlies gebrand, maar goed. Ook op een goede manier! En het moedigde me aan om verder te gaan, want het kindje was nu zo dichtbij.
Om 21.01 werd onze kleine Benjamin geboren. We wisten zijn geslacht niet van tevoren, maar waren niet verbaasd. Onze kleine Benjamin. Wat een bizar moment, negen maanden lang heb je een abstract beeld van je kindje en 'opeens' ligt hij daar op je buik. Ik zei tegen mijn man: "Hij is niet zo knap he?" maar daar ben ik natuurlijk helemaal van terug gekomen. Hij is het knapste jongetje dat er is!
Zoals de titel al aangaf verliep mijn bevalling eigenlijk precies volgens het boekje, misschien is het ook niet heel spannend om te lezen voor een buitenstaander. En toch was het de meest bijzondere bevalling die ik me had kunnen bedenken en denk ik er graag aan terug.
