Hoera een zusje!

Mijn ouders komen voor een bakkie langs en we besluiten nog een ronde te lopen met de honden van mijn ouders.  “Vanavond is het volle maan , dan worden er veel baby’s geboren , dus wie weet wordt je morgen wakker en heb je er een kleindochter bij.” Grap ik naar mijn vader. “Ik ben benieuwd we gaan het zien!”, antwoord hij. Maar ik ben morgen pas 39 weken dus dat zal wel niet, ook rommelt er niks. 

Ik ga op tijd naar bed want van het wandelen heb ik een beetje last van mijn bekken. Mijn vriend gaat naar een vriend een paar straten verder en geeft aan als er iets gelijk weer terug is. Na een tijdje komt hij weer thuis en gaat ook lekker slapen.

Om 02.00 uur word ik wakker, ik moet naar de wc merk ik maar lig zo lekker. Ik besluit toch maar het bed uit te rollen, want met die klossen is het rollen wel nodig. Ik sta naast het bed en voel zo een klein stroompje lopen. Pff sta ik nou naast het bed te plassen… Ik pak m’n telefoon voor de zaklamp om het op te ruimen en zie dat het wittig is en dus helemaal geen plas is. Zachtjes maak ik Mike wakker , want ik wil niet dat onze dochter wakker wordt. 

“Mike, wordt eens wakker volgens mij zijn m’n vliezen gebroken!” Meteen zit hij rechtop in bed en pakt z’n telefoon om ook even te kijken. We twijfelen en maken een foto voor de zekerheid ervan. Verder drupt er niks en als ik op mijn vinger blaast gebeurt er ook niks. We besluiten even naar beneden te gaan en te kijken of er nog iets gebeurd. Ik merk dat ik kleine krampjes krijg. We besluiten het ziekenhuis te bellen waar ik onder controle sta vanwege mijn zwangerschapssuiker. De zuster die op neemt geeft aan als t rustig blijft om toch nog proberen te slapen en als de krampen en weeen sneller komen terug te bellen en anders om 07.00 ons te melden in het ziekenhuis.

We bellen mijn schoonmoeder om te vragen of ze vroeg hier kan zijn om op onze dochter te passen, en eventueel eerder te komen als dat nodig mocht zijn. “Jahoor is goed ga ik nog proberen wat te slapen.” Antwoord ze. De weeen beginnen regelmatiger te komen en er zit toch rond de 5 min tussen, wel zijn ze prima nog te doen. Wij wonen toch wel een halfuur rijden van het betreffende ziekenhuis vandaan dus besluiten toch maar terug te bellen naar het ziekenhuis, de zuster aan de telefoon geeft aan dat we gelijk langs mogen komen. Mijn schoonmoeder is binnen een halfuurtje bij ons en blijft bij ons thuis zodat onze dochter niks merkt en lekker verder kan slapen. 

Mike pakt al de spullen en zet deze snel in de auto. Ik zeg nog “ Het gaat allemaal goed nog hoor doe maar rustig aan.” Ik stap klein beetje kreunend de auto in en Mike geeft flink gas erop. Weer zeg ik rij maar rustig , maar ik denk niet dat alles lang gaat duren. Mike wordt hier natuurlijk nerveus van dus blijft door gassen. Het is tussen 4 en half 5 wanneer wij aankomen bij het ziekenhuis.

De weeen worden heftiger en komen sneller. Mike pakt de rolstoel en gaan gelijk naar de afdeling. De zuster zegt we gaan gelijk naar een verloskamer en ik haal de dokter. Voor haar n risico want mocht ik amper ontsluiting hebben moet ik toch naar huis. Wanneer de dokter kijkt en zegt een vingertopje , schrikt de zuster. “Nee , ik maak een grapje er is 4 cm ontsluiting.” Zegt hij dan. Wat een opluchting dacht ik. Er wordt een infuus tussen de weeen door geprikt. Ik merk dat ik enorme trek krijg en vraag of ik iets mag eten. Ik krijg een boterham en al snel merk ik dat ik er misselijk van wordt dus laat hem toch liggen.

Het wordt snel heftiger en pijnlijker dus besluit onder de douche te stappen. Mike gaat snel de auto wegzetten in de parkeergarage. Intussen verga ik echt van de pijn. Het zijn flinke rugweeen, bij onze dochter voelde het naar mijn idee minder pijnlijk met buik weeen. Omdat ze de hartslag niet goed kunnen zien moet ik weer op bed gaan liggen, wat een hell met rug weeen. Ik smeek of ik weer mag staan, maar ze kunnen het niet goed genoeg zien dus hup op m’n zij. Ik merk dat de pijn zo intens en heftig wordt dat de ik twijfel aan iets van pijnbestrijding. 

Maar dan voel ik het , persweeen! Ik kan ze amper weg puffen en merk dat er veel vruchtwater mee komt. Ik gil dat ik niet meer kan en ze er nu uit komt. Gelukkig staat op dat moment de dokter naast me, en zegt” wat ga je snel , ze wilt eruit.” Ik blijk 9,5 cm ontsluiting te hebben. Ik mag persen 2 min later is daar onze prachtige dochter Chloë. Een paar minuten over half 7 smorgens. 

Een uurtje erna bel ik mijn vader wakker ; ze is er hoor!