Kraamtijd, haarverlies en kanker

Na de geboorte van Vera, het uur huid op huid contact, alle controles en het heerlijke douchen (!!), moesten we weer naar een andere kamer verhuizen. We hebben ondertussen 3 kamers gezien in amper 12 uur tijd. Maar dit zal voorlopig te laatste zijn. We instaleren ons voor de nacht en doen lekker even onze oogjes dicht, want we weten dat we niet veel slaap zullen krijgen. Braaf staat er namelijk stipt elke drie uur een verpleegkundige in onze kamer. Even proberen te voeden, luier verschonen, temperatuur meten en suikers prikken. Verschrikkelijk elke keer dat gehuil. Je moederhart huilt heel hard mee. Als we de eerste keer wakker worden gemaakt, is haar temperatuur erg laag. Dus gaan er drie kruiken in het bedje i.p.v. één. De rest van de nacht gaat het gelukkig goed met dr temperatuur. Ook het voeden wil helaas nog niet echt lukken en we hebben maar één borst waarbij we het kunnen proberen. Ze hapt niet goed aan, ook niet met tepelhoedje. Blijven proberen zegt iedereen. Ook de lactatiekundige die we 's morgens even zien. 

's Morgens willen ze ook graag nog wat bloed afnemen bij Vera, om te kijken of haar witte bloedcellen al weer zijn herstelt na de chemo van twee weken terug. Au, daar gaat mijn moederhart weer. Maar ze laat gelukkig prachtige waardes zien. Ook de waardes van alle suikerprikken zijn goed en de snelle controle door de kinderarts is ook in orde. Dus mogen we haar mee naar huis nemen! Dat laten we ons geen twee keer vertellen. We informeren het thuisfront, kleden iedereen aan en pakken de tassen weer in. Terwijl we wachten op de ontslagpapieren stapt onze gynecoloog nog even binnen voor een kort kletspraatje. En dan gaan we richting de auto, met kind nummer 2. Wat een heerlijk gek gevoel.

Rond 11 uur komen we thuis aan. Een grote ooievaar zit op het keukenraam geplakt en binnen zien we de slingers en ballonnen al hangen. Er wacht ons een warm onthaal. Binnen ga ik met Vera op de bank zitten en Nora kruipt gelijk naast me. Samen kijken we naar haar mooie zusje en Nora mag haar natuurlijk ook even vasthouden. Onze hond Bali komt heel voorzichtig snuffelen. Iedereen doet het hartstikke goed en rustig. Nora is er helemaal van onder de indruk en dan gaat opeens de deurbel. De kraamverzorgster is er al. De oma's en opa druppelen langzaamaan weg en de rust keert weder. Zo kon iedereen 's middags even een dutje doen.

Ons was vertelt dat we een week na de bevalling weer verder zouden gaan met de chemo. Dus probeerde we zoveel mogelijk van die ene kraamweek te genieten. We hielden bezoek grotendeels op afstanden en deden alles lekkere met ons gezinnetje. Nora was heel nieuwsgierig, wilde overal bij helpen en kijken. Sandra, de kraamhulp, is enorm ervaren en hield zich ook in onze bizare situatie goed staande en zorgde er natuurlijk voor dat ik genoeg at, dronk en sliep. We hebben alle kraamdingen lekker kunnen doen: dagelijks meten en wegen, badderen, wandelen, douchen, tutten, fotoshoot etc. 

Maar helaas werd de kraamweek wel overschaduwd door twee dingen. De borstvoeding wilde echt niet lukken. Aanhappen bleef een probleem en het kwam ook gewoon niet opgang, zelfs niet met tussendoor kolven. Vera begon te veel af te vallen. Dus moesten we een knoop door gaan hakken. Als het niet goed gaat met je meisje, is die keuze snel gemaakt. Bovendien wilde ik niet de hele week alleen maar lopen tobben met borstvoeding.

En ook mijn haarverlies. De eerste nacht dat we weer thuis sliepen, kriebelde het constant in mijn bed en op mijn kussen. De hele nacht heb ik haren van mijn kussen geplukt en naast mijn bed gegooid. En toen stond Sandra de volgende ochtend naast mijn bed. Ik schaamde mij kapot. Hele plukken haar lagen er op de grond, wat een vies zooitje! Maar Sandra was gelukkig heel lief en begripvol en het was zo opgeruimd. Maar het werd elke dag erger. Hele plukken vielen uit, en als ik voor/na het douchen een borstel door mijn haar haalde, had ik al genoeg voor een pruik. Zo leek het. Ik hield mijn haar dus zoveel mogelijk in een staart, zodat niet het hele huis onder zou zitten. Op vrijdag had ik er genoeg van en zaterdags kwam onze kapper heel lief bij ons thuis. Eerst werd het heel kort geknipt en tenslotte een korte tondeuse er overheen. Alles terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ach het groeit toch weer terug, hoor ik je denken. Ja vast wel, maar ik vond het verschrikkelijk. 

https://gofund.me/6796af06