Mijn bevallingsverhaal

Mijn dochter is geboren op 28-12-2021. Dit is mijn bevallingsverhaal.

Mn man en ik zijn de relatie aangegaan in 2018 met het idee nooit kinderen te krijgen. Ik wilde ze absoluut niet en hij niet per se.

In 2020 werd m’n nichtje geboren en het eerste kindje van m’n broer. Toen ik zag hoe hij met z’n dochter (en stiefdochter) om ging begon het stiekem toch wat te kriebelen.

We hebben lang gepraat en toen merkte ik dat m’n toen nog vriend het toch wel heel graag wilde. En ik merkte hoe meer we erover praatten hoe meer ik het ook zag zitten.

In augustus verloofden we ons en besloten we na de bruiloft te beginnen met proberen. We zouden in april 2021 trouwen, dus zo lang hoefden we ook niet te wachten. Uiteindelijk was het februari 2021 en gooide m’n man op het toch gewoon al te proberen. De kans dat het meteen zou lukken was toch best klein en mocht het wel zo zijn zou ik gewoon nog in m’n jurk passen tegen die tijd.

Dus zo gezegd zo gedaan. Ik stopte met de pil, werd ongesteld en zijn meteen begonnen met ovulatie testen enz. We wilden het meteen goed doen. En tegen alle verwachtingen in was het meteen raak. M’n man zat op zee toen ik erachter kwam en we waren allebei echt over onze toeren. We schreeuwden het uit van blijdschap, maar ook van verbazing.

M’n man was nog 4. weken weg, dus ik vond het wel moeilijk er met niemand echt over te praten, dus had ik een vriendin alles verteld. M’n man kwam een paar dagen voor onze bruiloft thuis en we besloten het wel al tegen mijn ouders te zeggen (zijn ouders leven helaas niet meer). Een paar dagen later op onze bruiloft hebben we het intieme clubje daar het ook verteld. We vonden dat zo’n mooi moment om het toch te delen, ondanks het nog zo kort was.

Iedereen was natuurlijk super blij. De zwangerschap zelf ging eigenlijk best prima. Wel de hele zwangerschap maagzuur en wat vermoeider als normaal, maar daar bleef het wel bij. Dat was prima vol te houden. Alleen vanaf het derde trimester kreeg ik enorme last van m’n ribben. Ze bleek heel hoog re zitten en lekker tegen m’n ribben aan te schoppen. Sindsdien kon ik echt een stuk minder en moest ik meer rust houden. Maar ook dat was prima te doen, ondanks dat het wel echt heel veel pijn deed.

Bij 39 weken was ik er wel echt klaar mee, het werd toen wel echt een stuk zwaarder en ik hou er echt niet van dat mensen continu dingen voor me moeten doen, maar het ging gewoon simpelweg niet meer. We spraken bij de 40 weken af dat we bij 40+5 gingen strippen en dan nog even zouden afwachten.

Zo gezegd zo gedaan. De 27e werd ik gestript. ‘S middags kwamen m’n broer, schoonzus en de kids langs voor een verlaat kerst lunch. Nadat ze weg waren voelde ik wel wat rommelen, maar echt veel gebeurde er niet. ‘S avonds rond 21:00 gebeurde er wel wat meer, nog niet echt heel heftig, maar voelde wel wat steken en krampjes. Maar super onregelmatig. Dus had nog even met m’n schoonzus geappt en die raadde aan te proberen te slapen, want het zou nu heel snel kunnen gaan.

Uiteindelijk werd ik ‘s nachts rond 03:00 wakker en voelde helemaal niks meer, dus dacht meteen vals alarm, geen weeën of iets. Dus ben weer gaan slapen. Tot ik om 08:00 wakker werd van hele erge pijn en krampen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik ben naar de douche gestrompeld en de timer aangezet om te kijken hoe lang er tussen de krampen zat. Toch even een snelle douche genomen en naar beneden gestrompeld.

M’n man zat beneden tv te kijken en zag me in elkaar gezakt naar beneden komen, dus die wist meteen hoe laat het was. Hij zette me op de bank en timede voor me. Ze kwamen super snel achter elkaar, dus het kon niet anders dan dat het snel moest komen

Dus hij belde in eerste instantie m’n ouders dat het ging gebeuren en ze dus klaar moesten maken om evt naar ons toe te komen. En daarna belde hij de verloskundige. Die kwam in een half uur langs.

Toen ze binnenkwam was ik een hoopje ellende. Ik kon alleen nog maar op m’n linker zij liggen en zo met moeite de weeën opvangen. Ik werd misselijk en moest heel erg overgeven. Ze voelde hoeveel cm ik was en ik was op dat moment ruim 5 cm. Als ik naar het ziekenhuis wilde moest dat nu en konden we niet langer wachten.

Eenmaal in het ziekenhuis heb ik alles uitgetrokken en ben op het bed gaan liggen, weer op m’n linker zij. Ik riep om de ruggeprik, want dit ging ik niet lang meer volhouden. Op dat moment kwam m’n moeder binnen en ik was zoo blij. Even later werd de ruggeprik erin gezet en was ik even bijna pijnvrij. Dat duurde niet lang, want voor m’n gevoel zat hij er net in toen ze de ontsluiting gingen controleren en ik was al op de 10 cm. We waren pas net in het ziekenhuis voor m’n gevoel. Ik had geen persdrang, dus toen ik mocht persen had ik echt geen flauw idee wat ik moest doen.

Gelukkig hielp iedereen mij goed mee. M’n man en m’n moeder duwde me omhoog als ik moest persen en de verloskundige zeiden precies wat ik moest doen.

Maar toen… op een gegeven moment zei de verloskundige dat ze het hoofdje zag, maar dag de navelstreng er strak omheen zat. Ze moest de navelstreng doorknippen terwijl ze nog in me zat. Dat was een heel gek moment en kan me er vrij weinig nog van herinneren. Toen ze eenmaal los was kwam ze snel eruit en werd ze helemaal blauw op me neergelegd en vrijwel meteen meegenomen naar een zijkamertje. Ik schreeuwde nog dat mn man mee moest gaan met haar.

Toen kwam een moment dat voor m’n gevoel uren duurde, maar in werkelijkheid maar 5-10 min. was. Het volgende heb ik dus niet zelf gezien, maar achteraf gehoord van m’n man:

Ze namen haar mee naar een aparte kamer, daar stond het vol met zusters die allemaal ernaast stonden. Ze checkte haar zuurstof en ze moest wat extra krijgen, maar waren vergeten het kraantje open te draaien. Toch ging haar zuurstof omhoog. Oftewel, ons kleine wondertje kreeg dat op eigen kracht, zonder hulpmiddelen. Ze moesten haar wel warm wrijven, maar toen mocht ze naar me toe en werd ze even op me gelegd met het eerste flesje (ik wilde geen borstvoeding geven).

Omdat ze in het vruchtwater had gepoept moesten we 8 uur ter observatie blijven, toen was het 23:00 en stelden ze voor in het geboorte hotel te slapen. Dus dat deden we. De volgende dag zijn we vroeg naar huis gegaan, m’n ouders zaten daar al te wachten en hadden roze ballonnen en een ooievaar opgehangen. Heel lief. En toen kwam de kraam verzorgster