Mijn derde keizersnede

Het is alweer een tijd geleden nadat ik mijn laatste blog heb gepost. Nadat Megan is overleden en ik opnieuw zwanger mocht raken vond ik het moeilijk om mijn gevoel op papier te krijgen. Mentaal vond ik de zwangerschap zwaar. De constante zorgen, ondanks dat een hartafwijking was uitgesloten was er toch continue de angst om ook dit kindje te verliezen.

Wellicht dat ik hier in de toekomst nog over ga schrijven.

Al sinds het begin van deze zwangerschap stond vast dat dit kindje gehaald ging worden met een keizersnede. Onze oudste zoon is gehaald met een spoedkeizersnede bij foetale nood. Ik had volledige ontsluiting, heb een half uur geperst, maar onze zoon had het te moeilijk. Zijn hartslag zakte te vaak en te veel. Er was geen tijd meer om het af te wachten en kreeg een keizersnede.

Bij onze dochter hebben we gekozen voor een keizersnede. Tot 35 weken zwangerschap zei ik: ‘ we gaan het gewoon vaginaal proberen!’ Maar toen bekroop mij zo’n angst. Wat als nu hetzelfde zou gebeuren als bij onze zoon en wat als we deze keer niet zo’n geluk hadden en onze dochter hier iets aan over zou houden. Het vermoeden bestond namelijk dat mijn bekken te klein zou zijn voor een vaginale bevalling. Gelukkig was het ziekenhuis heel meegaand en zodra ik aangaf toch graag een keizersnede te willen is dit meteen in werking gezet.

Het was een hele positieve ervaring.

Bij Megan ben ik vaginaal bevallen, omdat zij erg klein was. En een keizersnede zou betekenen dat ik geen kinderen meer kon krijgen vanwege de manier van opereren op zo’n moment.

En nu, als alles goed zou gaan, zou ik weer een keizersnede krijgen. Gepland met 39 weken en 5 dagen. Dit vond ik wel een beetje spannend, aangezien het zo laat in de zwangerschap gepland stond. Ik zou het erg jammer hebben gevonden als het toch een spoedkeizersnede was geworden doordat de bevalling eerder spontaan op gang kwam. Dit gebeurde gelukkig niet.

De dag voor de bevalling hebben mijn man en ik in een hotel tegenover het ziekenhuis geslapen. 29-3-2022 was het zover. We moesten ons al om 7.15uur melden in het ziekenhuis en anders zou het wel erg onrustig zijn voor onze andere kinderen. Opa en oma zouden op hun passen, zolang wij in het ziekenhuis waren. Wat ontzettend fijn dat dit kon.

Nadat wij ons om 07.15uur in het ziekenhuis gemeld hadden, ging het erg snel. Eerst werden er wat vragen door genomen, hebben we de kleertjes voor de baby klaar gelegd en vervolgens mocht ik mij al omkleden en kreeg ik een urinekatheter. Bah, wat een hekel heb ik toch aan die dingen. Maar goed het is noodzakelijk en toch wel heel fijn na de operatie.

Vervolgens was het 8.00u en mocht ik een hoop medicatie innemen. Zo kreeg ik een drankje tegen de misselijkheid. Ehh.. Althans dat zou er tegen moeten werken, want bah wat was dat smerig haha met een hoop gekokhals was het binnen. Daarna kreeg ik nog 2 paracetamol om alvast te beginnen om een spiegel op te bouwen.

Daarna mochten we door naar de holding. De ruimte voor we de operatiekamer op kwamen. Ik werd door 2 verpleegkundigen gereden en mijn man mocht alvast het bedje voor de baby meenemen. Hier hebben we even moeten wachten en wederom wat vragen doorgenomen.

Toen was het tijd om naar de operatiekamer te gaan. Dit was om 8.30uur. Eenmaal daar, waren er een hoop mensen.

Ik mocht mij verplaatsen naar de operatietafel. Hier kreeg ik plakkers op mijn borst om mijn hartslag te registeren, een saturatiemeter om mijn zuurstofgehalte te meten , een bloeddrukmeter om en plaatsten ze een infuus in mijn hand.

Vervolgens gingen ze de ruggenprik geven. Hier was ik het meest gespannen voor. Bij Megan had ik ook een ruggenprik gehad (weliswaar net een andere variant dan bij een keizersnede). Die moesten ze 4x overprikken en werkte alsnog niet. Dus hoopte ik dat het nu in 1 x ging lukken.

Ik geloof dat dit ook is gelukt. Het was even een naar gevoel een schok door mijn linkerbeen, maar daarna begon de verdoving al gauw te werken.

Ik kwam weer liggen op de operatietafel. De anesthesisten deden nog wat testen om te kijken of ik goed verdoofd was en zodra zij groen licht gaven, konden de gynaecologen beginnen.

Ze hadden verwacht veel littekenweefsel tegen te komen, aangezien dat was benoemd bij de vorige keizersnede. Maar dat was helemaal niet zo. Binnen een kwartier van start van de operatie werd onze zoon geboren!

We konden meekijken, wat was dit mooi om te zien!! Nog voordat hij helemaal uit mijn buik was begon hij al flink te huilen. Wat een rust gaf dit. Onze zoon leefde! Zijn naam is Logan Jake.

Nadat zijn navelstreng was uitgeklopt kwam hij meteen bij mij op de borst. Wat een gevoel van ultiem geluk! Na een poosje gingen mijn man en de verpleegkundige Logan wegen en aankleden. Daarna kwamen ze weer terug en kwam Logan weer bij me liggen. Hij is niet bij me weg geweest gedurende de hele operatie en nadien ook niet.

Na de operatie zijn we naar de verkoever gereden. Daar kreeg ons natuurtalentje zijn eerste borstvoeding. Meteen wist hij hoe het werkte! Topper!

Ik denk dat ze me een uur op de verkoever gecontroleerd hebben, toen kreeg ik ook weer gevoel in mijn benen en zijn we naar de kraamafdeling gereden.

Hier kreeg ik meteen wel adequate pijnstilling, want zodra de ruggenprik was uitgewerkt begon ik behoorlijk pijnlijk te worden. Morfine wat een heerlijk spul haha

‘s middags kwamen grote broer en zus langs om hun broertje te bewonderen! Wat zijn ze trots!

Helaas konden ze Logan niet meteen vast houden. Die had vanaf zijn geboorte moeite om zijn temperatuur hoog te houden en was verstandiger om hem of alleen bij mij te laten liggen of in zijn warmtebedje.

De dag na de operatie ging het gelukkig een stuk beter met de pijn. Ik had geen morfine meer nodig en halverwege de ochtend ben ik uit bed gegaan. Heb ik mij gedoucht. Man dat voelt lekker na 1,5 dag in bed liggen. Toen dat goed ging mocht mijn urinekatheter ook uit! Jeej! Weg met dat ding haha.

Helaas ging het op dat moment minder goed met Logan. In die ochtend werd hij steeds stiller, wilde hij niet meer drinken en kreeg ik een onderbuikgevoel dat er iets niet klopte. Door mijn achtergrond als NICU verpleegkundige wilde ik ook niet meteen overal bovenop zitten, de overbezorgde moeder uithangen. Maar gelukkig zag de verpleegkundige die voor ons zorgde ook dat Logan niet helemaal lekker was. Toen hebben we doorgepakt. Een bloedsuiker gemeten, die net op de grens zat. Maar Logan huilde helemaal niet van het prikje. Dat klopte niet. De kinderarts kwam meekijken en we hebben besloten om bloed af te nemen om te kijken of hij een infectie had. Na een uur werd bekend; Logan had inderdaad een infectie. We zijn gestart met antibiotica. Hij moet dit een week via het infuus krijgen. Nadat hij antibiotica heeft gekregen ging het al gauw weer beter met hem! Hij werd weer alert, ging groeien en dronk weer goed bij mij.

Ik kan je zeggen... een keizersnede is niet ‘ the easy way out’. Het is een grote buikoperatie, waarna je flink moet herstellen. Wat een geluk hebben wij dat papa nu 6 weken vrij is. Want 6 weken lang mag ik niets zwaarders tillen dan het gewicht van onze zoon. Auto rijden mag voorlopig ook niet.

Ik kijk met een super goed gevoel terug op de bevalling. Van alle keizersnedes die ik heb gehad verliep deze het prettigst. Ik had weinig last van bijwerkingen van de ruggenprik, ze hadden de dosering van de oxytocine aangepast (daar reageerde ik de vorige keizersnede op met pijn op de borst en overgeven). Nu had ik nergens last van en kon ik optimaal genieten van onze zoon terwijl de gynaecologen met mij bezig waren.

1 van de mensen van de operatiekamer heeft ook echt prachtige foto’s gemaakt van de bevalling en van ons drieen. Echt heel erg waardevol!

Morgen is de laatste dag voor ons in het ziekenhuis. Als Logan zijn laatste gift antibiotica heeft gehad mogen we naar huis. Kunnen we daar eindelijk verder genieten met ons hele gezin en wat kijken broer en zus er naar uit dat we thuis komen! En ik ook!