De eerste dag van moederschap

In een van mijn eerdere blogs heb je kunnen lezen hoe heftig mijn bevalling was. Niet wetende wat me te wachten stond, werd ik na de geboorte van mijn dochter naar de operatiekamer gereden om mijn placenta te laten verwijderen. "Heb ik weer", dacht ik nog.. Natuurlijk bevallen en toch nog een ruggenprik nodig. Terwijl ze me voorbereiden, vragen ze of mijn man weet waar ik ben. Ik leg uit dat hij bij onze dochter is, op de NICU. Hij zal vast niet weten dat ik hier ben. Ze proberen hem te bellen, maar krijgen hem niet te pakken. Ergens denk ik nog, zou dit een slecht teken zijn? Maar ik laat alles maar over me heen komen. Als het echt foute boel is hadden ze dit toch wel laten weten? 

De ruggenprik zetten lukt niet meteen. Ze prikken nog een keer, en nog een keer, en dan nog een keer. Op een gegeven moment raak ik de tel kwijt. Meerdere keren schoot er een nare, elektrische schok door mijn been. Het voelde heel ongemakkelijk. Je kan je voorstellen dat ik na deze ervaring geen fan ben van de ruggenprik ;). Na 12 keer prikken (heb ik me laten vertellen) is het dan toch eindelijk gelukt! Het duurt lang en ze blijven maar trekken en duwen aan mijn buik. Ik werd misselijk en merkte dat ik lijkbleek werd. Iemand begon te praten tegen me, maar ik was er niet helemaal bij. In gedachten was ik alleen maar bij mijn dochter. Zou ze nog leven? Zou ze pijn hebben? Het enige wat ik wilde, was naar haar toe. 

Na wat uren leek, was de placenta eindelijk verwijderd. Tijd om naar de uitslaapkamer te gaan. Nog steeds wit van het bloedverlies en de ingreep, kreeg ik allemaal lekkere dingen. Een waterijsje, koekjes, limonade. Het smaakte heerlijk! Ik probeerde alles zo snel mogelijk weg te werken, want ik wilde maar één ding: zo snel mogelijk naar mijn kind. Na een eeuwigheid - althans, zo voelde het - gingen we dan eindelijk naar de NICU. 

Toen ik daar aankwam, kwam ik in een andere wereld terecht. Een plek waar tijd stil leek te staan en waar alles om overleven draaide. Tien bedjes met allemaal kleine baby's, sommigen nog veel kleiner dan mijn dochter. Gespannen ouders, constant piepende alarmen.

En daar, in bedje nummer 10, lag mijn dochter. Mijn hart stond stil toen ik haar zag. Vechtend voor haar leven in een glazen huisje, zo klein en kwetsbaar. Om haar heen een wirwar van draadjes en slangetjes, die vastzaten aan allerlei apparaten die haar in leven hielden. Ze trilde helemaal, want ze lag aan de trilbeademing. Dit was gewoon mijn kind. Ik hou vanaf de eerste seconde dat ik haar zag al zoveel van haar. Maar het voelt ergens ook onwerkelijk als je haar zo ziet. Het lijkt in het niets op een baby.. Niet langer dan een liniaal, dunne breekbare armpjes en beentjes, een luier om die nog kleiner is dan die van baby born, overal slangetjes. Geen woorden kunnen omschrijven hoe heftig het is om je kind zo te zien vechten. Kon ik maar alles van haar overnemen. Tegelijkertijd drong het tot me door dat dit onze nieuwe realiteit is. Dit was haar wereld nu, een wereld van medische machines en constante zorg van anderen. Als moeder wil je jouw kind vasthouden en troosten. Maar dit mocht niet zolang ze aan de trilbeademing zat. Wat voel je jezelf dan als moeder zo machteloos. Je staat erbij en kijkt er naar. 

Voor mijn gevoel uren naar uitgekeken was dit binnen enkele minuten weer voorbij. Ze waren vergeten om een katheter in te brengen, dus we moesten snel weer terug naar de kamer. Eenmaal in de kraamkamer aangekomen was daar ook mijn man. Nadat hij me aan het zoeken was op de bevallingskamer was hij naar deze kamer gestuurd met de mededeling dat ik op de OK lag. Waarom of wat er aan de hand was, geen idee. Fijn om na deze heftige ervaring weer samen te zijn. 

Het was mei 2020, midden in de eerste coronagolf. We mochten niet samen bij onze dochter op de NICU zijn, behalve vlak na de bevalling, als uitzondering. Zusjes of andere familie leden waren helemaal niet welkom. Het was op dat moment al wat later op de avond, maar ik wilde koste wat het kost samen met mijn man naar ons meisje. Ondanks mijn fysieke toestand vonden ze dat geen goed idee, maar ik was vastberaden. Dit moment zou ik niet zomaar laten gaan. Dus hop, in de rolstoel, naar beneden, naar onze dochter. 

Als ik erop terugkijk, voelt het absurd dat het zo moest. Ik ging ver over mijn eigen grenzen heen, maar je doet het gewoon. Want je weet niet wat de toekomst brengt. Haar longen waren zwak, en niemand kon ons garanderen dat we nog een moment zoals dit zouden hebben.

Want soms is liefde niet alleen voelen, maar ook vechten. En dit moment samen pakt niemand ons meer af.