Naar huis

Iedere dag kwam er iemand langs, en iedere dag kreeg ik een echo dan wel een doptone om de harttonen te luisteren. Dat vond ik iedere dag weer spannend, bang als ik was dat hij tijdens mijn krampen overleden was. Inmiddels was het 4 nachten verder vanaf dat ik opgenomen was. Die ochtend was een mijlpaal, ik was 18 weken zwanger. We mochten de harttonen luisteren, maar een lieve zorgverlener stond erop dat de gynaecoloog een echo nam in plaats van de doptone. Die maandagochtend zou er overleg plaatsvinden en ik zat met spanning af te wachten op de gynaecoloog. Dit was voor mij een behoorlijke desillusie. Er kwam eigenlijk niets uit, en toen de gynaecoloog, die ik nog weinig gezien had, ook nog over een ‘vruchtje’ sprak kon ik dat niet meer handelen. Nu kunnen we er om lachen, kunnen we weer relativeren. Maar toen, na avonden van uren pijn en spanning was dit de druppel. Zodra de gynaecoloog weg was gaf ik huilend aan bij David dat ik naar huis wilde. Hoewel ik het daar goed had, was er weinig wat ze konden doen. Het voelde voor mij veilig om in het ziekenhuis te zijn mocht het doorzetten, maar het kon ook nog weken zo doorgaan. Binnen een kwartier pakte we onze spullen in en gaven we aan dat we naar huis wilden. Er werd overlegt en ik kreeg medicatie mee en akkoord mits ik snel naar het ziekenhuis zou komen wanneer de bevalling door zou zetten. Vanwege het termijn kon dit snel gaan en was er een kans dat dit thuis zou gebeuren. Dat wilde ze voorkomen omdat in dit termijn er een grotere kans is dat de placenta niet spontaan zou komen en dit voor ruim bloedverlies kon zorgen. 

Op dat moment dacht ik terug aan een gesprek wat ik eerder had met een zorgverlener; Op de tweede dag dat ik in het ziekenhuis lag zouden we een huis gaan bezichtigen. We besloten dat David dit wel zou gaan doen en die middag kwam er een zorgverlener bij me kijken. Ze pakte er een stoel bij, en vroeg hoe het met me ging. Gaandeweg vertelde ik dat ik heel benieuwd was hoe onze baby eruit zou zien. Ze vertelde dat zij een soortgelijke situatie had meegemaakt en dat haar baby met 20 weken werd geboren, dezelfde dag als dat de vliezen braken. Ik zal haar nooit vergeten, het was precies het gesprek wat ik op dat moment nodig had. Ik kon haar alles vragen en toen ze me vroeg of ik haar kindje wilde zien wilde ik dat heel graag. Het stelde me gerust, het was een prachtig jongetje. Twee uur heeft ze bij me gezeten, twee uur hebben we gesproken. Bij het verlaten van het ziekenhuis herinnerde het me eraan om een mandje te vragen. In verband met corona zouden de winkels de volgende dag dicht gaan en wisten we niet hoe dit zou gaan verlopen.

Opgelucht zat ik thuis in bed, het was heerlijk om weer thuis te zijn. Tijdens de rit naar huis hebben mijn man en ik gezongen, heel hard. Het hele kerstrepertoire kwam langs en uitbundig hebben we meegezongen, gelachen en gebeden. We maakten een stop bij mijn zus, en ik liet het mandje zien wat we van het ziekenhuis kregen. Ik liet me ontvallen dat ik het wel een beetje zielig vond dat als onze kleine mannetje dood zou gaan, hij ook nog in zo’n ‘lelijk’ mandje zou moeten. Waarop de buurvrouw, die inmiddels een soort bonuszus geworden was, aanbood diezelfde dag een mooi mandje te halen wat ik eerder gezien had. Deze dingen stelde me gerucht. Eveneens de watermethode; waarbij kinderen van deze leeftijd heel mooi blijven na de geboorte. We hoopten nog altijd op een wonder maar ik voelde me zo wel voorbereid. Thuis kwam mijn broer even langs, en begon tijdens het eten ook de inmiddels vertrouwde en bekende pijn weer. Elke drie minuten zuchtte ik het weg, om vervolgens weer gezellig mee te kletsen. Mijn broer vond het een stuk minder gezellig, en schoof ongemakkelijk op zijn stoel. Ik stelde hem gerust en zei hem dat dit na een paar uur weer over zal gaan, zoals elke dag.

Maar de pijn ging niet over, en om 22u nam ik pijnstillers en een slaappil die ik meegekregen had vanuit het ziekenhuis. Een uur later werd ik toch weer wakker van de pijn. De tijd verstreek en ik maakte David wakker met de vraag of hij mijn rug wilde masseren. De pijn en de intensiteit nam toe en strompelend, door mijn man ondersteund liep ik naar de toilet. Maar halverwege wist ik dat ik niet naar de toilet moest maar dat het zover was, ons kindje zou geboren worden. Achteraf heb ik me nog 100 keer de vraag gesteld waarom ik toch verder liep, en op de toilet ging zitten. Een heel doemscenario ging soms door me heen, waarbij ik ons kind zou verliezen op de toilet, waarbij de navelstreng zou doorscheuren, de reden dat David al dagen naast me stond te kletsen wanneer ik zat te plassen. Maar op dat moment was er volledige rust. Langzaam gleed ons kindje op mijn hand. Zijn armpje gleed van mijn hand naar beneden en ik vroeg me af of hij nog leefde. Ik had geen hand over om aan de navelstreng te voelen. Ik wilde alles opvangen, de verloskundige moest straks weten of de placenta compleet zou zijn. Mijn bijna altijd zo rustige man liep nu wat paniekerig heen en weer, maar ik voelde me rustig. Ik vroeg hem de verloskundige te bellen met de woorden ‘dan komt alles goed’. Terwijl we op hem wachtte, om 2:14 in de nacht, ik op de toilet, David op zijn hurken ernaast, besloten we dit kleine mooie jongetje ‘Jaël’ te noemen. Zo zaten we daar, in verwondering te kijken naar het kindje op mijn hand, ons kindje.

De verloskundige arriveerde super snel, ik vraag me nog altijd af hoe hij dat voor elkaar kreeg. We liepen naar de slaapkamer en vanaf dan herinner ik me nog flarden. De gynaecoloog werd gebeld voor overleg, David knipte de navelstreng door en de verloskundige voelde aan m’n buik om de placenta te laten komen. Hoewel we bekend waren met de watermethode hadden we helemaal niet over een schaal dus vulde David maar een tupperware bak en daar leggen we Jaël in. De placenta volgde, was compleet en alles verliep goed en rustig. We voelde ons trots, onwijs trots. Geen traan is er die nacht gelaten, geen verdriet gevoeld. Alleen maar het besef dat dit jongetje ons kind is, dat hij onwijs mooi was, helemaal compleet. De verloskundige feliciteerde ons een gaf ons een knuffel. Kleine gebaren, die we enorm hebben gewaardeerd. Op de achtergrond was onze verloskundige steeds bereikbaar geweest en werd er meegedacht en dat onze Jaël toch thuis geboren werd, met een vertrouwd gezicht bleek heel fijn. We besloten niet meer naar het ziekenhuis te gaan. Medisch was het niet nodig, en we hadden niet de behoefte om Jaël of de placenta te laten onderzoeken. We kregen nog wat tips vanuit het ziekenhuis door, onder andere om stichting Still te bellen voor foto’s. Nadat de verloskundige weg was, ben ik als een blok in slaap gevallen. Om de volgende ochtend wakker te worden, voor een paar minuten compleet vergetend dat onze jongen die nacht geboren was.

Lees ook: Mama van 29, 2 kindjes en Kanker