Onze regenboogbaby 2e kindje🌈

Op 2 juli 2015 werden we trotse ouders van Elise-Mae wat niet zonder slag of stoot was gegaan. Een andere diepe wens van mij was trouwen, ik wilde graag één familie vormen met elkaar en dezelfde achternaam dragen. Het duurde uiteindelijk 8 jaren voor hij mij vroeg, maar hij vroeg het 😅 ook was het verlangen naar een tweede kindje er, maar ik wilde niet zwanger trouwen, dus besloten wij om het te proberen een periode en anders te gaan trouwen. Ik was vrij snel zwanger binnen een half jaar en heel misselijk, iets wat ik eerder niet had gehad. De misselijkheid was opeens weg na een week. We hadden onze eerste echo in het ziekenhuis, bij de fertiliteitskliniek en ze vroeg of ik even wilde gaan plassen, want ik had zo’n volle blaas. Nogmaals inwendige echo, maar er was helaas geen hartactie zichtbaar, het kon net te vroeg zijn, 50/50 kans dus ik moest de week erop terug komen. Helaas weer geen hartactie het was niet goed. Ik moest wachten tot de miskraam op gang zou komen en als dat niet gebeurde kon ik pillen inbrengen om de miskraam op te wekken. Ik koos daarvoor, want ik wilde verder. Uiteindelijk bleek niet alles eruit te zijn gekomen, ik bleef maanden licht menstrueren, dus eindelijk in april alsnog gecuretteerd. 4 maanden verder voor alles eruit was en ik dit af kon sluiten. Toen toch besloten om in september te gaan trouwen en even te herstellen van alles. 

Het was een fantastische bruiloft en 1 maand na de bruiloft was ik weer zwanger voor de 3e keer!! Waauw zo snel! We waren heel blij. Na 7 weken de echo, mijn man kon helaas niet mee dus was ik alleen gegaan, niet heel handig zei de gynaecoloog ook. Maar al snel zagen we een kloppend hartje, ik was zo blij en gelukkig en belde gelijk mijn man op. Thuis was ik aan het rommelen ‘s avonds en ik dacht ik ga nog even stofzuigen. Een hevige buikkramp overviel mij, ik dacht dit is niet ok. Ik ben gaan liggen met een warme kruik op mijn buik, de kramp trok langzaam weg en ik ging naar het toilet, ik begon te vloeien, het was weer foute boel helaas. Ik schreeuwde waarom, waarom nog een keer, dit kan niet waar zijn! Eerst een kloppend hartje zien en dan dit! Ik was boos op mijzelf, omdat ik was gaan stofzuigen, maar dat sloeg natuurlijk nergens op, ik nam het mezelf kwalijk, maar ik kon hier gewoon niets aan doen, maar je zoekt een reden. De volgende dag direct een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis, ik kreeg een inwendige echo en wat schetst onze verbazing! We zien een kloppend hart op het scherm!! We waren verbijsterd! Er was een hematoom te zien op de echo door innesteling kan er dus schijnbaar een bloedvat knappen, het was aan de andere kant van de baby, dit hoefde helemaal niets te betekenen. Het zou de baby mee kunnen nemen, maar dat hoefde niet! Het was weer 50/50 kans dit was op donderdag. Het hele weekend toen rustig aan gedaan en op zaterdag weer wat krampen en op maandag toch weer gaan werken, ik werd opeens niet goed, misselijk en zweterig en korte krampen ik zag grauw. We vertrouwden het niet, toch maar weer een echo laten maken en ja helaas het hartje was gestopt ;( ik koos gelijk voor een curettage, ik had geen zin om er weer 4 maanden mee bezig te zijn en wilde er zo snel mogelijk van af zijn en weer verder kunnen. Ik verloor tijdens de curettage een liter bloed en ik kwam lijkwit uit narcose. Het was vlak voor de kerst, ik voelde mij heel leeg en verdrietig 😢 

Nieuw jaar nieuwe kansen hopelijk. Eerst nog op huwelijksreis, 2 weken daarvoor kreeg ik opeens een hele hevige bloeding tijdens een vergadering met mijn manager, mijn collega’s voerden mij af naar het ziekenhuis. Ik had die nacht wat lichte kramp gehad, maar nu gutste het bloed eruit! Overigens verder geen pijn, maar heel veel bloed, dus je raakt toch in paniek, waar komt het allemaal vandaan? Op een vuilniszak in de auto gestapt. Er leek geen einde aan te komen, maar ik had nog steeds geen pijn. Het bleef maar stromen, ik werd draaierig en angstig en trok wit weg. Mijn man kwam naar het ziekenhuis toe. Er werd een echo gemaakt, alles leek weg te zijn en er was niets raars te zien van binnen, maar waar kwam al dat bloed vandaan? Ik kreeg een soort stollings medicijnen mee, toen werd het minder. Ik stond op en had inmiddels een broek aan van het ziekenhuis gekregen, mijn eigen broek was zo doorweekt van al het bloedverlies. We stonden bij de receptie en binnen een paar tellen weer alles helemaal doorweekt. Daarna met 5 maandverbanden in het ziekenhuis verlaten. Door de stollingspillen werd de bloeding rustiger gelukkig en nam het steeds meer af. 

Binnen twee weken gingen we al op reis, na de reis zou ik een hysterscopie krijgen om te zien wat er aan de hand was. Ik was bang om te gaan, dat het in het vliegtuig weer zou gebeuren of op vakantie, maar ik wilde wel graag op reis, dus we gingen toch, met een paar pakken stollingsmiddel medicijnen 🙈. We hebben twee weken genoten, maar helemaal ontspannen was ik natuurlijk niet, gelukkig ging alles goed. 

Eenmaal thuis, ging ik snel weer onder narcose en kreeg ik een hysterscopie, dan gaan ze met een camera naar binnen en toen bleek er dus nog een heel groot rest stuk te zitten, een hoopje cellen, wat niet op de echo te zien was, dat hebben ze toen verwijderd en toen was het eindelijk ok en stopten het vloeien. 

In mei had ik een eisprong en raakte ik weer zwanger, op 7 mei 2018 hadden we de eerste echo en zagen we weer een kloppend hartje. Het vertrouwen was natuurlijk ver te zoeken, maar ik probeerden om positief te blijven. 3x is hopelijk scheepsrecht en dat was zo 🙏🏽🥳 de baby was gelukkig heel druk in mijn buik, waardoor ik het regelmatig hevig voelde schoppen! Daardoor kreeg ik steeds bevestiging dat het goed zat. We hadden net als bij de eerste goede zwangerschap een taart laten maken en dit keer riep ik, het wordt een meisje, maar het was een jongen, onze dochter zei ook ik krijg een broertje!! Dolgelukkig! Nooit verwacht en durven hopen om beide geslachten te krijgen. Zo dankbaar 🙏🏽😍 We vierden een feestje. 

Het einde van de zwangerschap was pittig, ik durfde ook niet veel te ondernemen door de eerdere miskramen, waardoor ik weinig bewoog en last had van veel kwaaltjes, vooral pijn aan mijn bekkenbodem. Ook deze baby lag weer in een stuit en dit keer wilde ik het wel laten draaien, maar dat was uiteindelijk niet nodig, want hij draaiden al uit zichzelf, ik voelde het toen ik in bed lag, mijn hele buik ging heen en weer en op de echo die volgde bleek hij zelf te zijn gedraaid. 

Na 40 weken en 3 dagen, kwamen de weeën op gang, ik had daarvoor een afspraak gehad in het ziekenhuis en ze ging voelen, dat deed vreselijk veel pijn, ze zei dat ze 1cm ontsluiting voelde. Daarna is het dus vrij snel op gang gekomen. Ik vond de weeën zeer heftig, door de eerdere keizersnede had ik het ook nog nooit meegemaakt. We gingen naar het ziekenhuis en helaas stopten de weeën daar, dus moesten we weer terug naar huis, ik wilde in het bad bevallen en we hadden die kamer ook gekregen in het ziekenhuis, maar het kwam niet en ik kon mij niet goed ontspannen. Eenmaal thuis in bed, begon het vrij snel weer in alle hevigheid. Ik rilde en moest overgeven en verloor de slijmprop. Weer terug de auto in, op een vuilniszak, voor het geval de vliezen zouden breken, elke hobbel was funest! In het ziekenhuis aangekomen was natuurlijk de kamer met het bad weg... ik trok het allemaal niet meer en vroeg om een ruggenprik. Waauw wat was dit ontzettend heftig! Toen de ruggenprik eenmaal zat, was ik weer kalm en ging de pijn weg, pfff wat een verademing. 

Uren later, bleef de ontsluiting hangen op 6cm na weeën opwekkers en ging de hartslag van onze zoon omlaag, meer weeën opwekkers kon ook niet ivm eerdere keizersnede, het litteken zou dan kunnen gaan scheuren! Ik hoorde wat paniek in de stem van de gynaecoloog, ze zei ik ga je nu een prik geven in je arm en als de baby daar niet heel snel van opknapt, dan ga je onder algehele narcose een keizersnede krijgen, ze keek mij streng aan. We schrokken ervan en hoorde de tonen van de hartslag steeds zakken. Maar gelukkig, krabbelde de hartslag weer snel op na de prik. Ik werd naar de OK gereden en om 8:49 was hij er dan op 26 januari 2019! Helemaal gezond en wel, hij mocht meteen bij mij liggen gelukkig, ik was nog erg aan het na shaken van alles. Ik trilde als een rietje 😅. Maar intens gelukkig met de geboorte van ons tweede kindje na 4 x zwanger te zijn was hij er dan eindelijk, Casper Milan onze regenboogbaby. 🌈 ❤️ Wat waren we trots en ook zijn grote zus, ze mocht helpen hem in bad doen in het ziekenhuis😍 prachtig vond ze het. En toen na twee nachten mochten we naar huis samen. Zo dankbaar dat het goed is gekomen allemaal 🙏🏽.