2 weken geleden
Onzekere zwangerschap met een goede afloop
De laatste loodjes.
Deel 4:
Met 29 weken pak ik het werk weer op. Of ja werk, nog altijd alleen maar de aangepaste werkzaamheden.
Maar goed dit is beter dan alleen maar thuis zitten. Met 33 weken zwangerschap heb ik op vrijdag een controle in het ziekenhuis. Die dag zou de vakantie van mijn man en mij eigenlijk beginnen. Maar helaas..
Ik had een paar dagen bloedverlies. Het was maar een drupje maar besloot het toch te delen met de verloskundige. Hierdoor wilde ze mijn baarmoederhals meten. Deze was verkort. Dus mocht ik naar een andere afdeling en werd er getest of ik een bepaald stofje had want met dit stofje kon het zijn dat ik binnen een week zou bevallen. En ja hoor Bingo. Weer een opname en longrijlingsprikjes. Wel weer iedere dag aan de ctg net als bij de vorige opname. Minimaal 30 minuten jou hartslag horen wat een heerlijk moment. Ook nu blijf jij gewoon nog zitten.
Na het tweede longrijlingsprikje voel ik wat gerommel in mijn buik. Wat lichte voorweeen die ook te zien zijn op het ctg. Ze controleren mij mijn baarmoederhals is weer wat langer en ik mag ondanks de voorweeen gewoon naar huis. Ze geven aan dat als de kleine besluit geboren te willen worden ze het niet tegen gaan houden. Het voelt ergens dubbel maar natuurlijk ga ik graag naar huis.
Na deze opname zeggen mijn man ik beide. De kleine mag wel komen want dan weten we waar we aan toe zijn in plaats van deze onzekerheid. We proberen te genieten van een paar dagen vakantie. Maar dan merk ik dat ik snachts vocht verlies..
Snel opvang geregeld voor ons zoontje snachts en naar het ziekenhuis gegaan. Hier testen ze en geven ze aan dat het niet om vruchtwater ging. Urine verlies kan er ook nog wel bij. 2 dagen later gaan we opnieuw voor hetzelfde langs en horen we weer dat het niet om vruchtwater gaat. Prima. Een dag later ben ik aan het stofzuigen. Ik voel ineens wat pijn in mijn buik. Ik voel je letterlijk dalen in mijn buik en heb meteen om de paar minuten buik weeen. Bij de oudste had ik rugweeen en kon ik ze alleen opvangen door rond te lopen dus buikweeen waar ik naar toenkon ademen voelen als een verandeming.
Ons zoontje was bij opa en oma logeren omdat we ook een feestje hadden van vrienden de avond ervoor. Mijn man was nog even sporten en daarna besloten we om eerst naar ons zoontje te gaan. Weeen kon ik ook bij mijn ouders opvangen in plaats van uren in het ziekenhuis. Daar was ik de laatste dagen al te vaak voor niks geweest. Na 4 uur om de 3 a 5 minuten weeen is het ineens stil. Ik dacht nog zie je wel het zet toch niet door. Maar de kleine man was gewoon even lief om me te laten eten want na het eten zetten de weeen door. Mijn zoontje mag bij mijn ouders blijven en mijn man en ik besluiten toch maar het ziekenhuis te bellen en daar heen te gaan. In het ziekenhiis is de zelfde gynacoloog aan het werk als die er met het bloedverlies op 25 weken bij was. En ik geef trots aan dat hij toch nog een poos is blijven zitten.
In het ziekenhuis blijk ik al 6 cm ontsluiting te hebben. De kleine man ligt alleen wel in stuit net zoals zijn broer met 35 weken alleen die was zelf nog gedraaid. Alleen deze kleine man neemt daar zijn tijd niet voor. En mijn lichaam is er klaar mee. Aangezienbik nog redelijk kan praten denken ze dat het wel mee valt met de weeen. Maar ik heb ergere rugweeen meegemaakt (en ben geheel natuurlijk bevallen bij de oudste) dus ik kan deze best aan.
Ik mag natuurlijk bevallen omdat zijn broer middels een natuurlijke bevalling geboren is en erg groot was. Maar bij hem had ik 2 uur persweeen voordat hij er was en mijn man en ik willen zo min mogelijk risico nemen voor de kleine man dus we kiezen voor een keizersnede.
Heel raar om ineens een ruggenprik te krijgen en je benen niet meer te voelen. En het geduw en getrek te voelen aan je lichaam. Tijdens de keizersnede zakt mijn bloeddruk een laar keer waarvoor ik wat krijg. Heel fijn want ik voelde me echt wegzakken. En dan is de kleine er eindelijk. Helemaal wit zie je eruit. Ze laten je even zien maar ik denk alleen neem hem mee. Hij huilt niet, hij moet op gang geholpen worden. Met 5 puffen ademde hij zelf en lietbhijbzijn gehuil gelukkig horen. Het heeft waarachijnlijk maar een minuut geduurd maar mijn god wat duurt die minuut dan lang.. en wat een opluchting om hem dan te horen huilen.
Mijn man gaat mee met onze kleine man en ik moet bijkomen van de operatie voordat ik daar heen mag. Als ik dan bij hem kom zit hij onder de plakkers en heeft hij een sonde in. Onze kleine man van 2225 gram. In de couveuze. Toch best heftig om te zien. Maar vanaf dag een doet hij het super. Hij was er gewoon klaar voor om geboren te worden en mijn lichaam was er klaar mee. In plaats van de mogelijke miskraam bij 10 weken of geboorte bij 25 weken hebben win het maar mooi tot 35 weken plus 2 dagen volgehouden.
Een dag later haalt mijn man mijn zoontje op. Hij is meteen een trotse grote broer en zo fijn om mijn complete gezin zo bij elkaar te zien. Voor de kraamvisite gelden bezoektijden maar voor mijn man en zoontje gelukkig niet.
Alle controles zijn goed. De kleine man heeft geen infectie en na dag 1 mag de kap van de couveuse open. Vanaf dat moment gaat de temperatuur steeds lager en blijf jij je temperatuur goed regelen. Zo fijn. De borstvoeding gaat redelijk maar het aanhappen is soms wat lastig.
Iedere dag komt de arts langs. Je verliest maar weinig gewicht en komt daarna goed aan. Wat ik merk is dat je vaak na de borstvoeding en de extra voeding wat onrustig bent en toch ook wat teruggeeft. Voor mijn gevoel krijg je gewoon te veel voeding. Op dag 3 besluiten ze de sonde eruit te laten en hem via borst en daarna bij te voeden uit de fles. Helaas dag 4 ben je afgevallen en besluiten zd dd sonde weer te plaatsen. Ik zit erdoorheen. De kraamtranen komen en de kraamverzorgster geeft aan dat ik thuis moet gaan slapen. Het voelt niet goed on de kleine man alleen te laten. De oudste is die avond uit logeren en mijn mijn zus besluit om mij naar huis te brengen en bij mij te slapen zodat mijn man bij de kleine kan blijven en ik meteen als ik wakker ben weer naar het ziekenhuis kan. Zo lief dat ze dit doet.
De volgende dag blijt hij ineens bijna 90 gram te zijn aangekomen. En de volgende weken zien we dit vaker. Even een dipje om de dag daarna heel veel aan te komen.
Gelukkig zien de artsen nu ook dat het toch goed gaat en mogen we na een week op de mediumcare naar huis. Em daar besef ik ook hoe anders het had kunnen lopen. De afdeling grenst aan de nicu en als ik een paar keer daar heen loop om daar te plassen en ik zie de couveuses en ouders daar dan besef ik hoe veel geluk wij hebben.
Eenmaal thuis zijn de eerste paar weken behoorlijk pittig rondom de eetmomenten. Daar waar ik de borstvoeding geef. Voed mijn man daarna bij met de fles zodat ik alles kan kolven. Mijn productie wordt teveel en langzaam bouw ik dit af. Ze denken inmiddels dat ik een tweeling eten moet geven lijkt wel. Na een week besluit ik om alleen de borst te geven en te kijken hoe de kleine het oppakt en ook dit gaat super goed. Zo trots op hem. En dat ben ik nog steeds.
Ik vergeet vaak dat hij langer mag doen over zijn ontwikkeling. Maar hij doet het ook allemaal zo goed. En nu nog steeds gelukkig. Inmiddels is het een vrolijke drukke peuter die graag de boel op stelten zet.
Met 29 weken pak ik het werk weer op. Of ja werk, nog altijd alleen maar de aangepaste werkzaamheden.
Maar goed dit is beter dan alleen maar thuis zitten. Met 33 weken zwangerschap heb ik op vrijdag een controle in het ziekenhuis. Die dag zou de vakantie van mijn man en mij eigenlijk beginnen. Maar helaas..
Ik had een paar dagen bloedverlies. Het was maar een drupje maar besloot het toch te delen met de verloskundige. Hierdoor wilde ze mijn baarmoederhals meten. Deze was verkort. Dus mocht ik naar een andere afdeling en werd er getest of ik een bepaald stofje had want met dit stofje kon het zijn dat ik binnen een week zou bevallen. En ja hoor Bingo. Weer een opname en longrijlingsprikjes. Wel weer iedere dag aan de ctg net als bij de vorige opname. Minimaal 30 minuten jou hartslag horen wat een heerlijk moment. Ook nu blijf jij gewoon nog zitten.
Na het tweede longrijlingsprikje voel ik wat gerommel in mijn buik. Wat lichte voorweeen die ook te zien zijn op het ctg. Ze controleren mij mijn baarmoederhals is weer wat langer en ik mag ondanks de voorweeen gewoon naar huis. Ze geven aan dat als de kleine besluit geboren te willen worden ze het niet tegen gaan houden. Het voelt ergens dubbel maar natuurlijk ga ik graag naar huis.
Na deze opname zeggen mijn man ik beide. De kleine mag wel komen want dan weten we waar we aan toe zijn in plaats van deze onzekerheid. We proberen te genieten van een paar dagen vakantie. Maar dan merk ik dat ik snachts vocht verlies..
Snel opvang geregeld voor ons zoontje snachts en naar het ziekenhuis gegaan. Hier testen ze en geven ze aan dat het niet om vruchtwater ging. Urine verlies kan er ook nog wel bij. 2 dagen later gaan we opnieuw voor hetzelfde langs en horen we weer dat het niet om vruchtwater gaat. Prima. Een dag later ben ik aan het stofzuigen. Ik voel ineens wat pijn in mijn buik. Ik voel je letterlijk dalen in mijn buik en heb meteen om de paar minuten buik weeen. Bij de oudste had ik rugweeen en kon ik ze alleen opvangen door rond te lopen dus buikweeen waar ik naar toenkon ademen voelen als een verandeming.
Ons zoontje was bij opa en oma logeren omdat we ook een feestje hadden van vrienden de avond ervoor. Mijn man was nog even sporten en daarna besloten we om eerst naar ons zoontje te gaan. Weeen kon ik ook bij mijn ouders opvangen in plaats van uren in het ziekenhuis. Daar was ik de laatste dagen al te vaak voor niks geweest. Na 4 uur om de 3 a 5 minuten weeen is het ineens stil. Ik dacht nog zie je wel het zet toch niet door. Maar de kleine man was gewoon even lief om me te laten eten want na het eten zetten de weeen door. Mijn zoontje mag bij mijn ouders blijven en mijn man en ik besluiten toch maar het ziekenhuis te bellen en daar heen te gaan. In het ziekenhiis is de zelfde gynacoloog aan het werk als die er met het bloedverlies op 25 weken bij was. En ik geef trots aan dat hij toch nog een poos is blijven zitten.
In het ziekenhuis blijk ik al 6 cm ontsluiting te hebben. De kleine man ligt alleen wel in stuit net zoals zijn broer met 35 weken alleen die was zelf nog gedraaid. Alleen deze kleine man neemt daar zijn tijd niet voor. En mijn lichaam is er klaar mee. Aangezienbik nog redelijk kan praten denken ze dat het wel mee valt met de weeen. Maar ik heb ergere rugweeen meegemaakt (en ben geheel natuurlijk bevallen bij de oudste) dus ik kan deze best aan.
Ik mag natuurlijk bevallen omdat zijn broer middels een natuurlijke bevalling geboren is en erg groot was. Maar bij hem had ik 2 uur persweeen voordat hij er was en mijn man en ik willen zo min mogelijk risico nemen voor de kleine man dus we kiezen voor een keizersnede.
Heel raar om ineens een ruggenprik te krijgen en je benen niet meer te voelen. En het geduw en getrek te voelen aan je lichaam. Tijdens de keizersnede zakt mijn bloeddruk een laar keer waarvoor ik wat krijg. Heel fijn want ik voelde me echt wegzakken. En dan is de kleine er eindelijk. Helemaal wit zie je eruit. Ze laten je even zien maar ik denk alleen neem hem mee. Hij huilt niet, hij moet op gang geholpen worden. Met 5 puffen ademde hij zelf en lietbhijbzijn gehuil gelukkig horen. Het heeft waarachijnlijk maar een minuut geduurd maar mijn god wat duurt die minuut dan lang.. en wat een opluchting om hem dan te horen huilen.
Mijn man gaat mee met onze kleine man en ik moet bijkomen van de operatie voordat ik daar heen mag. Als ik dan bij hem kom zit hij onder de plakkers en heeft hij een sonde in. Onze kleine man van 2225 gram. In de couveuze. Toch best heftig om te zien. Maar vanaf dag een doet hij het super. Hij was er gewoon klaar voor om geboren te worden en mijn lichaam was er klaar mee. In plaats van de mogelijke miskraam bij 10 weken of geboorte bij 25 weken hebben win het maar mooi tot 35 weken plus 2 dagen volgehouden.
Een dag later haalt mijn man mijn zoontje op. Hij is meteen een trotse grote broer en zo fijn om mijn complete gezin zo bij elkaar te zien. Voor de kraamvisite gelden bezoektijden maar voor mijn man en zoontje gelukkig niet.
Alle controles zijn goed. De kleine man heeft geen infectie en na dag 1 mag de kap van de couveuse open. Vanaf dat moment gaat de temperatuur steeds lager en blijf jij je temperatuur goed regelen. Zo fijn. De borstvoeding gaat redelijk maar het aanhappen is soms wat lastig.
Iedere dag komt de arts langs. Je verliest maar weinig gewicht en komt daarna goed aan. Wat ik merk is dat je vaak na de borstvoeding en de extra voeding wat onrustig bent en toch ook wat teruggeeft. Voor mijn gevoel krijg je gewoon te veel voeding. Op dag 3 besluiten ze de sonde eruit te laten en hem via borst en daarna bij te voeden uit de fles. Helaas dag 4 ben je afgevallen en besluiten zd dd sonde weer te plaatsen. Ik zit erdoorheen. De kraamtranen komen en de kraamverzorgster geeft aan dat ik thuis moet gaan slapen. Het voelt niet goed on de kleine man alleen te laten. De oudste is die avond uit logeren en mijn mijn zus besluit om mij naar huis te brengen en bij mij te slapen zodat mijn man bij de kleine kan blijven en ik meteen als ik wakker ben weer naar het ziekenhuis kan. Zo lief dat ze dit doet.
De volgende dag blijt hij ineens bijna 90 gram te zijn aangekomen. En de volgende weken zien we dit vaker. Even een dipje om de dag daarna heel veel aan te komen.
Gelukkig zien de artsen nu ook dat het toch goed gaat en mogen we na een week op de mediumcare naar huis. Em daar besef ik ook hoe anders het had kunnen lopen. De afdeling grenst aan de nicu en als ik een paar keer daar heen loop om daar te plassen en ik zie de couveuses en ouders daar dan besef ik hoe veel geluk wij hebben.
Eenmaal thuis zijn de eerste paar weken behoorlijk pittig rondom de eetmomenten. Daar waar ik de borstvoeding geef. Voed mijn man daarna bij met de fles zodat ik alles kan kolven. Mijn productie wordt teveel en langzaam bouw ik dit af. Ze denken inmiddels dat ik een tweeling eten moet geven lijkt wel. Na een week besluit ik om alleen de borst te geven en te kijken hoe de kleine het oppakt en ook dit gaat super goed. Zo trots op hem. En dat ben ik nog steeds.
Ik vergeet vaak dat hij langer mag doen over zijn ontwikkeling. Maar hij doet het ook allemaal zo goed. En nu nog steeds gelukkig. Inmiddels is het een vrolijke drukke peuter die graag de boel op stelten zet.
