Pijnbestrijding… of toch niet?

Daar lig ik weer… weer met te hoge bloeddruk en een bevalling die wordt ingeleid.

Maar hoe anders is het deze keer!

Allereerst al omdat die bloeddruk niet continu gemonitord wordt, maar de rest ook!

Terwijl we wachten of de misoprostol gaat werken kletsen we wat en kijken een filmpje. Mijn man doet zelfs nog wat werk.

Rond 19.30 uur komt de verloskundige weer kijken. De vraag is of ze nog een tablet misoprostol gaan geven of niet. Ik heb inmiddels 3 cm ontsluiting maar voel verder weinig. Voor de verloskundige is er twijfel of nog een tablet zin heeft. Met mijn vorige bevalling in gedachten vraag ik of het mogelijk is om mijn vliezen te breken. De vorige keer kwamen na een uur de weeën op gang dus ik hoopte op een vergelijkbaar effect deze keer.

De verloskundige vond het goed en brak mijn vliezen, daarna ben ik mijn besef van tijd vrij snel kwijt geraakt. De weeën kwamen inderdaad weer goed op gang, maar waar ik de vorige keer volledig in mijn bubbel prima met de pijn overweg kon was dat deze keer een stuk pittiger.

Toen de verloskundige tussendoor kwam kijken gaf ik aan dat ik, ondanks mijn eerdere wens om zonder pijnbestrijding te bevallen, toch graag iets wilde om de scherpe kantjes eraf te halen. Lachgas was mijn keuze.Met op dat moment 4/5 cm ontsluiting vroeg de verloskundige me of ik dat zeker wist, het kon nog even duren en lachgas kon maar voor een beperkte tijd.

Prima, dat zie ik straks dan wel, dacht ik!

Mijn man vroeg of ik echt geen ruggenprik wilde, maar dat lijkt me doodeng, dus niet als ik het kon voorkomen. “Maar als het lachgas niet meer werkt en het gaat niet?” “Dan spuiten ze me maar plat!” antwoordde ik gefrustreerd.

Met het idee dat er wat voor me geregeld werd, het nog even duurde en de verloskundige bij me was ging mijn man even naar het toilet en wat drinken halen.

Ondertussen wilde ik ook nog even proberen te plassen, maar naar het toilet durfde ik niet meer te lopen omdat de weeën zo heftig waren. De verloskundige regelde een po-stoel en toen ging alles ineens heel snel!

Plassen hoefde niet, ik had ineens persdrang!

Mijn man kwam weer binnen toen ik net weer op het bed lag, de verloskundige riep over de gang dat ze NU! een verpleegkundige erbij nodig had.

Gelukkig was alles voorbereid en lag alles klaar. Tijdens het persen was ik ervan overtuigd dat alles kapot ging, de verpleegkundige bleef in de weer met warme washanden en iedereen moedigde me aan dat het goed ging en ik vol moest houden. Het enige dat ik hoorde waren de stemmen van mijn man en verloskundige. Voor mijn gevoel ging het snel, dat was ook zo! Binnen een kwartier was onze prachtige dochter Leah er! 

Ik kwam er vanaf met “wat schaafwondjes” en geen enkele hechting.

En dat lachgas…? Dat heb ik nooit meer gezien, daarvoor ging alles te snel. Had ik toch die bevalling zonder pijnbestrijding….