Pompen of verzuipen

Alsof je verdrinkt…

Dat is hoe een postnatale depressie voor mij voelde. Het water aan je lippen, je spartelt wat en eigenlijk ben je doodop en wil je gewoon loslaten, want niemand die je ziet of hoort en lat staan begrijpt.

Maar weinig mensen weten hoe slecht het eigenlijk ging tijdens die depressies. Er zit veel schaamte, ik faalde als moeder en kon het leven gewoon niet aan.

Nu dat ik emdr sessies krijg besef ik mij pas hoe ziek ik was en dat het mij overkwam en ik echt heel erg ziek was.

De ziekte definieert niet wie ik ben als persoon, de hormonen sprongen zo in het rond, ik was echt heel ziek.

Er is nog zo’n taboe, zo’n depressie zie je niet, niet zoals een been dat in het gips zit. Mensen bagatelliseren het ook, “joh stel je niet aan, komt wel goed”

Maar voordat het goed kwam, ging het echt eerst heel erg slecht en heb ik een heel diep dal gezien.

Mensen zien een depressie ook niet als “ziekte” terwijl het dit wel is. Je kiest er niet voor om je depressief te voelen, om geen grip te hebben op bepaalde keuzes die je maakt, je wordt zo geleid door de hormonen, je hebt geen grip.

Machteloos voel jeje dan.

Die roze wolk heb ik nooit gezien, ik ben er eerder kei hard vanaf geknald en letterlijk verzopen in alles wat op mij af kwam.

Ervaar jij dit ook? Lieve vrouw je bent ziek, vraag hulp ❤️ het ligt niet aan jou en je bent niet alleen…