Terugblik naar Chloë’s geboorte

Het laatste wat ik weet is inmense angst. Angst dat ik mijn man en zoon Nooit meer zou zien. Ik keek naar hem , mijn man. Hij had een chirurgisch schort en muts op en zat langs de kant. 

Ik hoorde mezelf een soort oerkreet van verdriet uitslaan. Totale paniek.

Attentie. Centraal , we gaan NU beginnen...

En weg was ik.

Piep.tuut.piep.tuut. piep. Het geluid wordt duidelijker. Monitoren , geroezemoes , een jammerende vrouw. Ik zie vaag iets om me heen. Ik lig op de I.C. Ik heb het gered. Ik ben zo moe. Ik kan mn ogen nauwelijks openhouden maar ik ben er.

Met mijn dochter is alles goed zeggen ze.

Mijn bloedddruk is laag ik voel me niet goed. Ik heb heel veel bloed gekregen. Ze maken zich zorgen. Het zou goed voor mij zijn als mijn dochter bij me was. Dat kan niet. Zij ligt op de NICU. Waar ze haar monitoren voor alle zekerheid omdat ze toch pas 35.4w is. “Ik ga even overleggen” zegt mijn man “ik kom zo terug...

Ik zag haar binnenkomen , in een doorzichtige bak zag ik een bolletje vol donker haar...😍

Ik kon gewoon niet geloven dat het mijn dochter was. We hebben het overleefd 💞

Mijn baarmoeder was zoals ze hadden gepland verwijderd. Een stukje van mn blaas hebben ze ook weggehaald. Het stuk wat me vermoedelijk zoveel pijn heeft gegeven tijdens de zwangerschap.

Dat alle voorzorgen en maatregelen , het bloed en plasma wat klaar stond nodig waren bleek toen ze mijn buik openden. Mijn baarmoeder rupteerde

In een nagesprek werd me verteld hoeveel geluk 🍀 dat ik geen actieve weeën heb gehad. Als dat wel het geval was geweest dan had mijn verhaal heel anders geweest en had ik het niet zelf kunnen vertellen.

Mijn maag knijpt nog samen terwijl ik dit schrijf.

En nu wordt ze zaterdag alweer 2 mijn kleine wondertje 💖