Vier keer bevallen

Na vier keer kom ik tot de slotconclusie, dat ik er geen talent voor heb. En wat vind ik het moeilijk erover te schrijven, want er kleeft een behoorlijk gevoel van falen en zelfs schaamte aan.

Al vanaf dat ik mijn eerste zwangerschap ontdekte, wist ik twee dingen zeker: Ik wilde natuurlijk en thuis bevallen en ik zou borstvoeding geven. Ik zag het als natuurlijke processen waar mijn lichaam voor gemaakt was.

In 2010 baarde ik mijn eerste kindje. Mijn bevalling werd een levenslang trauma. Ik werd door de dienstdoende gynaecoloog, die graag aan zijn weekend wilde beginnen, onmenselijk behandeld, ronduit mishandeld. Ik had geen idee dat er zulke praktijken plaatsvinden in onze ziekenhuizen. Beroofd van mijn waardigheid bleef ik achter.

Vier jaar later was ik voor de tweede keer zwanger. Ik was verliefd en zag alles van de zonnige kant. Een tweede zou makkelijker en sneller gaan en erger kon het niet worden. En bovenal zou ik gewoon niet naar het ziekenhuis gaan.

Eenmaal in de weeën kon ik het weer niet. Ik had een onbekwame verloskundige aan mijn zijde, die het noodzakelijk vond mijn vliezen te breken (waarmee bij mijn eerste alle ellende begon) en wéér liet ik het toe. Ik durfde niet ‘in opstand’ te komen. Mijn baby had in het vruchtwater gepoept en ze bracht me holderdebolder naar het ziekenhuis. Ik was volslagen in paniek. Weer zo’n nachtmerrie in, dacht ik. Dat werd het godzijdank niet. Hoewel ik op mijn rug op bed werd gecommandeerd met een schedelelektrode op baby’s hoofd, vlotte mijn bevalling, kreeg ik persweeën (die had ik nog nooit eerder ervaren), die ik moest wegzuchten totdat ik toestemming kreeg (really?) om te persen en met twee keer persen werd mijn zonnetje geboren.

Toen ik een jaar later zwanger bleek van mijn derde kindje, ging ik er alles aan doen om een mooie geboorte te ervaren. Ik ontdekte ‘vrije geboorte’, las alle mooie geboorteverhalen die ik maar vinden kon, las Anna Myrthe Korteweg, maar ook Ina May Gaskin en Marie Mongan en Laura Kaplan. Ik zocht therapie en een fijne verloskundige. Ik ontwikkelde opnieuw vertrouwen dat ik een mooie bevalling kon hebben.

Echter, werd ik met gillende sirenes afgevoerd en duurde het opnieuw meer dan 20 uren voordat mijn kindje met kunstgrepen werd geboren. Ik was helemaal kapot. Zodanig dat ik niet eens vreugde kon voelen die nacht. Gelukkig was er een lieve verpleegster, een meisje nog, die mij na de bevalling waste. Ik weet haar naam helaas niet, maar ik zal haar nooit vergeten. Zij heeft echt een verschil gemaakt die nacht.

Rationeel moest dit ons laatste kindje blijven, maar het gevoel dat er nog een kindje bij ons hoorde bleef. Echter, in september 2018 maakte ik een vroege miskraam door en in het voorjaar van 2019 een missed abortion van een tweeling. Ik was onder de indruk en aangezien ik ondertussen 39 was, dacht ik dat hiermee een treurig einde kwam aan mijn vruchtbare leven.

Toch bleef het gevoel dat er nog een kindje ‘zat te wachten’ en dat werd bevestigd toen ik aan het begin van die zomer opnieuw zwanger bleek. Ik was zóoo bang, maar dit meisje bleef. Ze leefde, ze groeide en de nieuwe lente naderde. Ik zat bij dezelfde verloskundigenpraktijk als vorige keer en iedereen, ikzelf voorop, gunde mij zo ontzettend die vurig gewenste thuisbevalling.

Corona kwam en maakte een thuisbevalling zo mogelijk nóg gewenster. En op 29 maart j.l. is mijn jongste dochter geboren. Middenin de corona-crisis. En zowaar: thuis! Echter, een blij gevoel heb ik er niet aan over gehouden. Schaamte, eenzaamheid en verdriet voel ik over het verloop van mijn laatste bevalling.

Mijn kind is mijn troost, zij is prachtig. Dat zij er is, dat zij leeft, dat zij echt bij mij hoort…mijn dankbaarheid en verwondering zijn grenzeloos.

En het gevoel ‘compleet te zijn’, ook dat was er al tijdens mijn laatste zwangerschap.

Maar bevallen…..ik ben er niet zo goed in. Gelukkig ben ik wél heel goed in borstvoeden ;)