Mijn tweede kraamweek, wat een ellende

Na de spoed keizersnede onder algehele anesthesie heb ik in de eerste week nog 2 nabloedingen gehad. De tweede was heel groot en het is een wonder dat ik er nog ben.
Mijn zoontje Joah is iets te vroeg geboren en is nog opgenomen op de medium care.

Ik voel me ontzettend slecht, zo zwak en dan heb ik het ook nog zo warm.

Reden voor bloedonderzoek; Ik heb een infectie aan mijn urinewegen. Waarschijnlijk had ik het toch goed aangevoeld dat het bloedplassen van de afgelopen week niet oké was.

Ik krijg een antibioticakuur tegen de infectie.
Ik ben te zwak om te eten of drinken, gelukkig kan de meeste medicatie door mijn infuus.

Dit is wel puzzelen voor de verpleging, niet alles mag samen gegeven worden of over dezelfde lijn.
Op dit moment heb ik nog mijn PICC-lijn en in mijn andere arm een gewoon infuus.

En elke verpleegkundige wil weer een ander systeem, zakken wisselen van kant en op een gegeven moment heb ik aan iedere zijde een infuuspaal. 
Ik heb steeds minder bewegingsruimte.

Niet dat ik veel beweeg, ik heb de kracht er niet voor.

Ik moet nadenken wat ik met de borstvoeding wil gaan doen. Met mijn antibioticakuur mag Joah mijn melk niet hebben. De kuur zal minimaal 10 dagen duren.

10 Dagen mijn melk weggooien....... Ik ben zo zwak, kan ik het wel doorzetten?
Ik wil zo graag. We hebben juist voedingsbh's gekocht en zelf een kolfapparaat. Het ging zo goed!

En nu voel ik me zo slecht. Zo slecht dat ik het niet eens aankan om Joah te zien en te knuffelen. Het is echt onvoorstelbaar.

Ik huil, ik huil heel veel.
Zo had ik mijn kraamtijd niet voorgesteld. Ik wil mijn kindje verzorgen en knuffelen en niet voor pampus in bed liggen.

En dan neem ik de moeilijkste keuze tot nu toe: Ik stop met borstvoeding.

Ik weet dat dit de beste beslissing is. Ik moet zelf op krachten komen voor mijn zoontje. Borstvoeding zal teveel energie van mij vragen. Energie die ik zelf zo hard nodig heb.

Gevoelsmatig voel ik me de slechtste moeder die er is.
Ik kan er ook niet over praten zonder in huilen uit te barsten. Huilen, huilen en huilen, meer kan ik niet op dit moment.
Borstvoeding, het deel wat ik wel kon geven van mezelf bij deze opname. En ook dat wordt van me af gepakt. Waarom? Waarom mag er bij mij niks gaan zoals ik graag had gewild.

De verpleging staat volledig achter mijn besluit. Eigenlijk snapt iedereen mijn keuze. Of nou ja, is het wel een keuze? Eigenlijk had ik geen keuze, mijn lijf moet gewoon herstellen.

Met heel veel huilen kom ik ook die week door.

En ik vind het spannend, zal er weer een bloeding komen? Ik wil niet weer een bloeding, niet weer die pijn, niet weer een narcose.

Ik voel me somber en niet mezelf. Ik voel mezelf zo door mijn vingers wegglippen als los zand. Ik ben mijn vrolijke zelf kwijt.
Ik bespreek mijn gevoel met de artsen. Ze denken dat het komt van de spanningen en hormonen. Ik ben natuurlijk ook aan het ontzwangeren. 
Als ze vragen naar Joah lichten mijn ogen nog op en als ik een post partumdepressie heb kan ik die emotie niet meer hebben. Ook mijn vele huilen maakt dat ik teveel emotie heb voor een post partumdepressie.

Ik word enigszins gerustgesteld. Ik vind het fijn dat ze me goed in de gaten houden. 

Ondertussen heb ik van het ziekenhuis psychische ondersteuning gekregen. In tegenstelling tot het volwassenziekenhuis krijg ik hier wel een maatschappelijk werkster. 

Ik heb een lieve en empathische vrouw. Ze luistert en leeft mee. Ze zegt niet dat ik me moet focussen op wat wel goed gaat, ze zegt dat het ook gewoon ff kak is. 

Bij haar kan ik echt mijn verhaal kwijt. 

Ik herken de somberheid van eerder in mijn leven. Op mijn 13e lekte mijn aortaklep erg. Dit was laat ontdekt waardoor ik al een scala aan klachten had gekregen, waaronder depressiviteit. Ook toen kon ik nog wel genieten van kleine dingen, maar ik dacht ook na over uit het leven stappen. Ik was net als nu niet mijn vrolijke zelf.

Waar ik heel bang voor ben is dat Joah door dit alles geen goede hechting ervaart en dat het de band met mij schaadt.

Door mijn ziekenhuisopname als baby zijnde ervaar ik hechtingsproblematiek en ik wil niet dat de geschiedenis zich herhaald.

Ik leer dat hechting kan herstellen en dat ik er wel ben voor Joah. Daarnaast neemt Jelle heel veel buidelmomenten op zich, genoeg huid op huid contact met Papa.

En toch kan ik vooral huilen, huilen om alles wat ik zo graag anders had gewild.

Steeds wanneer ik in slaap wil vallen voel ik me onwel worden. Heel raar en beangstigend. Wat het is weet ik niet. Ik overleg het met de zaalarts, maar zij weet het ook niet. We spreken af dat ik aan de hartbewaking gelegd wordt (dit kan gewoon op mijn kamer, ik lig op een high risk kamer) zodat de verpleging mee kan kijken op de monitor. En dat we een paar dagen later gaan evalueren.
Dit geeft me wel een geruststellend gevoel.

En er is nog meer wat de artsen zich bezighoud bij mij. Mijn darmen komen niet goed op gang. Mijn buik is flink opgezet en klinkt als een oude pruttelende gootsteen. En dat geluid is niet goed leer ik.

Ik krijg diverse echo's om te onderzoeken of mijn darmen nog peristaltiek geven. Gelukkig is dit nog steeds zo.

Ondanks dat de artsen zich best wel zorgen maken om mijn darmen, zegt mijn gevoel dat het wel goed komt. Hier maak ik me niet druk om.

Mijn schommelende antistollingswaarde geeft ook zorgen bij de artsen. Te hoog geeft kans op een nieuwe bloeding en te laag op weer een trombose. De artsen denken dat ik tussen de metingen te hoog zit en daardoor 2 nabloedingen heb gehad. Er komt een nieuw beleid, voortaan zal de antistollingswaarde elke 4 uur ipv 6 uur getest worden. Dat wordt nog minder nachtrust. 

Ik voel me heel langzaam iets beter worden. Man wat heb ik het zwaar om te herstellen van deze operatie.
Ik heb lang moeite gehad met mijn ogen open houden. En ik voel me zo traag en verdoofd.

Er staat ook wat leuks gepland: Joah mag voor het eerst in bad.
En dat moet ook wel, want na ruim een week begint hij toch wel te ruiken.
De bedoeling was dat ik fysiek aanwezig zou zijn bij het badmoment en het stond gepland voor de dag dat ik geopeerd werd aan mijn 2e nabloeding.

Een paar dagen daarna is het dan zover. Ik mag er zelf niet naartoe, maar mijn moeder videobelt met mij. Zo ben ik toch een beetje bij zijn eerste badje.

En dan zijn we een week verder, het langst geen bloeding tot nu toe! Yes, we made it!
Ik hoop dat mijn somberheid hiermee ook verdwijnt. De zorgen om een nieuwe nabloeding zijn verdwenen. Ik heb nu al zo lang geen nabloeding meer gehad, dit keer moet het goed gaan!

Joah doet het ondertussen steeds beter. Hij heeft steeds minder saturatiedipjes en kan steeds beter zijn flesjes leegdrinken. Zijn infuusje is hij al kwijt.
In een roze wolk verhaal had hij naar huis gemogen met sondevoeding. Maar omdat ik nog in het ziekenhuis lig mag hij nog even op de medium care blijven.

De verpleging is dol op hem, zo'n lief en tevreden kereltje.
Omdat hij het zo goed doet mag hij weer bij mij op visite komen. Heerlijk, eindelijk weer knuffelen. En natuurlijk maken we de foto met de mijlpaalkaart van 2 weken.

Ik mag namelijk niet van de afdeling af, ik ben daar te slecht voor.

En dan een dag later. Ik kleed me uit om te gaan douchen en zie het al; Een ei bij mijn litteken..............

Niet weer, niet weer, niet weer............ Of toch wel?