Na 3 weken begon de ellende

De eerste week na de bevalling verliep perfect. Vesper was tevreden, ze dronk goed (dachten we, zie mijn tweede blog) en ze sliep goed. Wel begonnen na enkele dagen de krampjes in de avond, maar dit was te overzien. Vesper kwam namelijk tot rust in de draagdoek en dit wisselden Kevin en ik af. Niets om ons zorgen over te maken, lekker buik tegen buik en zo kon ze dicht bij papa of mama zijn. Ik vond het ook altijd heel fijn om haar in de draagdoek te hebben. Heerlijk zo'n klein hummeltje tegen me aan.

Na ongeveer 3 weken merkten wij dat Vesper het niet meer zo fijn vond in de draagdoek. Ze huilde veel als ze erin ging en slapen deed ze in een vreemde houding. Ze lag in de omgekeerde foetushouding, dus juist in overstrekte houding. En dat overstrekken deed ze ook steeds meer als ze wakker was, als ze in de maxi cosi moest, als ze krampjes had, als ze bij mij aan de borst dronk.... En zeker met de krampjes was het dus juist heel vervelend, omdat ze niet meer in de draagdoek wilde. Het was erg vermoeiend. Ik maakte me toen al een beetje zorgen.

Toen Vesper anderhalve maand oud was, had ik mijn nacontrole bij de verloskundige en Kevin en Vesper gingen mee. Ik werd gecontroleerd en de verloskundige vroeg ook hoe het met Vesper ging. Wij vertelden dat ze best tevreden was, maar dat ze heel veel overstrekte. De verloskundige vertelde dat het best zou kunnen dat er bij Vesper tijdens de geboorte een wervel niet goed was gaan zitten en dat ze daar last van had. Ze adviseerde ons om naar een craniosacraal therapeut of osteopaat te gaan.

Enkele dagen later had ik een afspraak gemaakt bij de craniosacraal therapeute, die in hetzelfde gezondheidscentrum gevestigd zat als de verloskundigenpraktijk. Lekker makkelijk, dacht ik.

Met Vesper ging ik naar haar toe. Het was een ontzettend lieve, warme vrouw. Ze liet me mijn verhaal doen en daarna mocht ik Vesper op de behandelbank leggen. Op het moment dat zij Vesper aanraakte, begon ze meteen te lachen. Terwijl ze Vesper behandelde, lachte Vesper en ook heel veel. Zo veel had ik haar nog niet zien en horen lachen. Alsof ze opgelucht was dat ze eindelijk geholpen werd. Het was erg bijzonder om te zien. Toen de therapeute klaar was, vertelde ze me dat ik de week die volgde goed naar Vesper moest kijken en misschien wel verschil zou merken. Ook zou het kunnen dat Vesper wat meer zou huilen, maar dat had te maken met de behandeling en was juist iets dat erbij hoorde. We maakten een afspraak voor een week later.

Een week later werd Vesper weer behandeld, en anderhalve week later nog eens. Grote verschillen merkten wij nog niet, maar we dachten dat dat erbij hoorde. Nadat wij een weekje op vakantie waren geweest, ging Vesper naar de gespecialiseerde tandarts voor de behandeling aan haar tongriempje. Daar zag de lactatiekundige ook hoe enorm Vesper overstrekte. Vesper moest voor en na de behandeling laten zien hoe ze dronk aan de borst en dat ging gepaard met heel veel tranen en overstrekken. De lactatiekundige vroeg hoe vaak ze al behandeld was bij de craniosacraal therapeute, en toen ik vertelde dat ze al drie behandelingen had gehad, gaf zij aan dat er dan veel meer resultaat te zien moest zijn. Daarom adviseerde ze mij om naar een osteopaat te gaan. Wel gaf ze aan dat, nu haar tongriempje was behandeld, ze misschien al wat minder zou overstrekken. Een tekort tongriempje heeft namelijk ook te maken met overstrekken, omdat er constant druk staat op de hele kaak. Met deze informatie ging ik weer naar huis.

Enkele weken later stond er een afspraak bij een goede osteopaat. Ikzelf kon er helaas niet heen met Vesper, omdat ik in afwachting was van de uitslag van een coronatest (welke gelukkig negatief was). Daarom ging mijn vriend met Vesper naar de osteopaat.

Deze vertelde dat Vesper 2 of 3 behandelingen nodig zou hebben en dat ze dan van haar klachten af zou zijn. Hij behandelde Vesper en ook hij was heel lief voor haar.

Enkele weken later had ze nog een behandeling en daar ging ik met haar naartoe. Hij vertelde toen dat er nog 1 behandeling nodig zou zijn en deze kreeg ze weer wat weken later. Na deze behandelingen merkten wij wel verschil. Het overstrekken werd minder en minder, tot het eigenlijk zo goed als weg was. Wat een verademing!

Ik denk wel dat Vesper te lang deze klachten heeft gehad. Ze vindt het helaas nog steeds niet altijd fijn in de draagzak of draagdoek en wil er ook snel weer uit. De osteopaat zei tegen ons dat eigenlijk iedere pasgeborene even naar een osteopaat zou moeten, omdat er altijd wel iets niet helemaal lekker gaat zitten tijdens de geboorte. Er komt immers zoveel druk op het hoofd, en daardoor ook op de nek en de ruggengraat.

Dat nemen wij uiteraard mee wanneer we in de toekomst misschien een tweede kindje mogen verwelkomen.