Ons leven in brand.

Het is omstreeks 11.15 op zondag ochtend, Eduard is net weg om de auto te wassen en ik leg Aden op bed. Evan komt naar boven en komt bij ons onder de deken liggen en trekt deze over zijn hoofd. Dit doet hij vaker als hij bang is dus vraag ik hem wat er aan de hand is.

Het enige wat hij zei was: "mama vuur"…

Op dat moment ruikt het vreselijk vies en als ik via de trap naar beneden kijk zie ik overal een oranje gloed en donkere rook de trap op komen. Ik schrik me rot en bedenk mij dat ik niet meer naar beneden kan en boven vast zit met de kinderen. Ik hoor mezelf zeggen Okay Roos, er is brand.. je moet 112 bellen en begin te zoeken naar mijn telefoon. Deze lag gelukkig boven. Ik pak snel mijn telefoon en bel 112. Ondertussen bedenk ik mij dat Skye nog beneden is en roep ik haar wel 10 keer. Ik fluit en roep nog eens, maar krijg geen gehoor en ze komt niet naar boven, ik schreeuw een aantal keer haar naam, maar niks…

Dan slaat de paniek toe en begin ik te huilen

Bij 112 vragen ze of je politie brandweer of ambulance nodig heb en het enige wat ik kan uitbrengen is brand brand brand!!

De kinderen en ik zitten in de slaapkamer met de deur dicht en het raam open. De kinderen had ik in het raamkozijn gezet zodat ze frisse lucht zouden krijgen en zodat ze niet de rook zouden inademen.

Ondertussen beantwoord ik de vragen van de centrale terwijl ik op precies hetzelfde moment de politie helikopter boven ons huis hoor overvliegen. De centralist vertelde mij dat dit per toeval was, maar in de helikopter zagen ze dat er al flink wat rook op zolder uit het raam kwam, waardoor zij in eerste instantie dachten dat het om een zolder brand ging.

De centralist moest een aantal keer aangeven dat ik rustig moest blijven, want als ik aan Skye dacht werd ik gewoon heel verdrietig, het is dan heel fijn dat er dan iemand aan de andere kant van de lijn zit die je rustiger weet te krijgen.

Ik had geen idee hoe groot de brand beneden was en dat maakte mij heel bang. Als ik in de weerspiegeling van de auto keek zag ik dat de vlammen boven de vensterbank uitsloegen.

De centrale gaf aan dat ik buiten om mij heen maar om hulp moest roepen want de brandweer was er nog niet. Dus dat deed ik: "help, hallo, is daar iemands HELP, IEMAND!" Je gilt je letterlijk de longen uit je lijf. Er fietste een dame langs en ik schreeuwde de longen uit mijn lijf, helaas was deze mevrouw doof en hoorde mij dus niet gillen en roepen. De moed zakte in mijn schoenen en ben nog harder om hulp gaan roepen. Eindelijk was daar m’n buurvrouwtje van een huis verder, “Roos is alles oké?” Riep ze, waarna ik in paniek riep van niet! “We hebben brand, die kinderen moeten hier weg!” Op dat moment rent ze naar de andere buurman en nemen ze een trap mee, die was net hoog genoeg dat ik de kinderen aan hun pols, door het raam overgeef aan de buurman, die hen net aan de enkels kan aanpakken. Zonder twijfelen gaf ik ze over en vroeg wel 6 keer of hij ze echt goed vast had. Aden had slechts een luiertje aan en Evan z’n pyjama, zo surrealistisch om je kinderen zo te zien.

Andere buren hadden inmiddels een langere trap gehaald waardoor ik ook uit het raam kon klimmen.

Daar zat ik huilend op de stoep, veilig maar zo verdrietig, in de veronderstelling dat onze hond nog altijd binnen was. Inmiddels stond de hele straat vol met mensen en kwam ook de brandweer aan samen met ambulance en politie. De brand was gelukkig snel geblust en van buren hoorde ik dat Skye was ontsnapt en losliep in het park bij ons huis. Dat was zo’n opluchting. Ik heb zo gehuild dat ze er levend vandaan is gekomen want de vlammen en rook waren zo intens en zo heftig.

Doordat het zo druk was op straat met mensen die kwamen kijken, ben ik bij buren binnen gaan zitten om even tot mijzelf te komen. Ook liep ik er niet bepaald florissant bij met sport bh en legging, maar ook dat al die mensen staan mee te kijken met je ellende is wel iets heel tragisch.

De een leeft mee en de ander staat je uit te lachen terwijl weer een ander zichzelf heel belangrijk vind in de hele situatie.

Uiteindelijk heeft de brandweer geconcludeerd dat de brand is ontstaan door kortsluiting in een van de tablets. Deze lag op de bank en heeft vlam gevat.

Ons hele huis was onbewoonbaar en hebben alleen noodzakelijke spullen meegenomen en spullen van emotionele waarde. Nu achteraf had ik nog veel meer dingen willen meenemen, maar op dat moment denk je er helemaal niet bij na.

Inmiddels zijn we weer thuis, de hele verbouwing heeft zo’n 3 maanden geduurd en ons huis is nu weer prachtig.

Evan heeft het er soms nog wel eens over en het heeft best indruk gemaakt.

Owen was op moment van de brand (gelukkig) bij zijn vader en Aden was nog te klein om iets mee te krijgen.

In het nieuwe jaar wil ik wel opzoek naar een psycholoog, maar moet eerlijk toegeven dat het mij meer heeft gedaan dan ik allemaal dacht. Ik ben er nog erg kapot van, zodra ik sirenes hoor raak ik weer in paniek en voel ik die angst weer.