Van miskraam naar baarmoederhalskanker. (DEEL 1)

Afgelopen maart had ik een miskraam. In december ook, maar in maart was ik al wat verder. Wij zijn al gezegend met een gezonde, prachtige dochter van 2 en hadden de wens voor een broertje of zusje voor haar. Helaas, toch weer een miskraam. Balen. In tegenstelling tot december kwam de miskraam niet zelf op gang en kreeg ik medicatie voorgeschreven. Na één dag verloor ik de vruchtzak (2 mei) en dacht: “Oké, nu kunnen we dit verwerken en over een tijdje weer een poging doen. In juni bloedde ik echter nog steeds en belde het ziekenhuis op. Hier kreeg ik in totaal 5 echo’s in de weken erna om te kijken of er misschien toch restweefsel was achtergebleven. Alles zag er goed uit en inmiddels was mijn menstruatiecyclus gewoon weer de oude. Toch bleef ik bloeden.

Ik werd verwezen naar een andere gynaecoloog in hetzelfde ziekenhuis en zij stelde voor om een uitstrijkje te doen en als ik vier weken erna nog steeds bloedde, met een camera te gaan kijken. Prima, een uitstrijkje had ik eigenlijk al twee keer moeten doen (op mijn 30e en 35e) en die camera… tja… als ik maar stopte met bloeden, want dat was ik ondertussen wel een beetje zat en had het gevoel dat ik alsnog de miskraam niet goed kon verwerken.

Een week later belde de gynaecoloog met de uitslag van het uitstrijkje: Pap3B. Geen idee wat het betekende, want ervaring hiermee had ik natuurlijk niet. Ze legde uit dat er afwijkende cellen gevonden waren en dat er niet meteen van het ergste uitgegaan hoefde te worden; het kon van alles zijn. Wel raadde ze aan om er biopten van te laten nemen. Dus een week later meldde ik me weer in het ziekenhuis. Hier ging ze naar mijn baarmoederhals kijken en depte ze de afwijkende plekjes in met een soort azijnspul. Deed eigenlijk geen pijn, waar ik wel bang voor was. Daarna nam ze vier biopten af en ook hiervan echt helemaal niets gevoeld. Twee weken later zou ze me bellen met de uitslag.

Ondertussen gingen wij drie dagen later een weekje op vakantie, naar een vakantiepark in Limburg. Wij hebben twee oude honden en reizen daar liever niet meer mee naar het buitenland. Vier dagen later, terwijl wij door Aardbeienland liepen, ging mijn telefoon. Shit. Het ziekenhuis. Is een week te vroeg. Misschien is alles goed en willen ze ons eerder geruststellen. Ik nam op en had de assistente aan de lijn met de vraag of we in de middag naar het ziekenhuis konden komen. Het eerste wat ik dacht was: “Oh nee, dit is niet goed”. Toen ik uitlegde op vakantie te zijn maar dat we, als het moest, naar het ziekenhuis konden komen zei ze dat de gynaecoloog me wel zou bellen. Nou ja, natuurlijk niet echt zin meer om aardbeien te kijken (was ondertussen al in paniekmodus geschoten) en besloten naar het huisje terug te gaan. Nog voordat we er waren werd ik al gebeld door de gynaecoloog.

“Sorry dat ik het je aan de telefoon moet vertellen, maar de biopten die we genomen hebben zijn kwaadaardig. Je hebt baarmoederhalskanker. “ 

Deel 2 volgt.