Van miskraam naar baarmoederhalskanker. (DEEL 2)

Deel 2

BAM. Dat komt even binnen. Gek genoeg had ik een soort kalmte over mij heen en vond ik het vooral vreselijk voor mijn dochter. Voor mijn man. Hij heeft zijn beide ouders aan kanker verloren en ik wilde niet dat hij hier weer doorheen moest. Ook ben ik mijn familie en beste vrienden gaan bellen met dit nieuws. Totaal in onwetendheid, want ik had geen idee in welk stadium, hoelang, hoe ver, helemaal niets. Dat zou allemaal in de komende weken gaan blijken want ik werd meteen doorverwezen naar Eindhoven. Dit ziekenhuis is gespecialiseerd in kanker en de arts die mij zou gaan behandelen is gespecialiseerd in baarmoeder besparende operaties.

Een week na mijn eerste gesprek met deze arts had ik een MRI en een onderzoek onder narcose. Tijdens dit onderzoek ging de arts in en rond mijn baarmoeder voelen of er meer tumoren te voelen waren en hoe groot mijn tumor is. Na het wakker worden op de uitslaapkamer kreeg ik de (voorlopige) uitslag: De tumor is groter dan gedacht (3,8 cm) en is aan het groeien op mijn ophangband van de baarmoeder. Daarmee komt een baarmoeder besparende operatie te vervallen en moet de baarmoeder verwijderd worden. Op de MRI waren zo snel geen uitzaaiingen te zien. Het kindje dat ik verloren ben bij de miskraam heeft waarschijnlijk mijn leven gered. Ik had anders niet geweten (of veel te laat) dat ik een kwaadaardige tumor heb.

Afgelopen dinsdag had het team van gynaecologen, oncologen en de radioloog een Multi Disciplinair Overleg en zijn ze toch tot een ander behandelplan gekomen. Omdat ze na een eventuele baarmoeder verwijdering toch moeten bestralen hebben ze besloten deze te laten zitten. Wel ga ik vijf weken lang vijf dagen per week bestraald worden, krijg ik chemo en ook nog drie inwendige bestralingen. Dit verspreid over 3 ziekenhuizen.

Gisteren had ik een PET/CT scan om te kijken voor de zekerheid of er echt geen uitzaaiingen zijn. Als dat goed is, ga ik starten met de vijf weken behandeling. Ik ga alles op me af laten komen, meer kan ik toch niet doen. De laatste dagen begint het wel meer te landen (ik weet het pas 3 weken) en ben wat emotioneler. Ik ga knokken. Voor mijn gezin. En ook vind ik het belangrijk andere vrouwen niet dezelfde fout te laten maken door te lang te wachten met het uitstrijkje. Dit doe ik door naast hier op Instagram en YouTube mijn verhaal te delen. Ik had wel klachten maar ook zonder klachten kun je kwaadaardige cellen ontwikkelen.

Word weer vervolgd…