Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Het is al weer even geleden dat ik een blog schreef en ik twijfelde of ik zin had om verder te schrijven. Maar het verhaal waarmee ik zo’n 9 blogs geleden begonnen ben, het gesprek op de bank van de therapeut, is nog niet af dus besloot ik op nieuw in de pen te klimmen. Want schrijven heelt nog altijd, en de lieve reacties blijven waardevol. Ik moest zelf even opzoeken waar de laatste blog over ging. Ethiopië, op dit moment precies twee jaar geleden. De maanden na thuiskomst vlogen voorbij, voornamelijk met fijne bezigheden. Op 15 december besloten we samen een nachtje weg te gaan. We hebben geen gedenkplek voor Jaël, ons huis hangt niet vol met herinneringen, maar die ene dag wilden we er specifiek ruimte aan geven. Het was een hectische tijd waarin ik wisselend in Antwerpen en in Nederland was en samen met David bij mijn broer verbleef vanwege verbouwingen aan ons eigen huis. Samen zijn en doen waar we zin in hadden kwam even heel goed uit. We besloten een dag naar Middelburg te gaan maar eerst deed ik een test, om te bevestigen waar ik al een week zeker van was. Ik was weer zwanger… Nu vraag ik me wel eens af waarom ik er zo zeker van was, het afgelopen jaar heb ik me zo vaak ‘zwanger’ gevoeld. Maar toen wist ik het en de test bevestigde het. Het mooiste cadeau wat konden krijgen, precies een jaar na de geboorte van Jaël. Ik bedacht dat ik ruim 5 weken zwanger moest zijn en onderweg melde ik me online aan bij de verloskundige en werd er een eerste afspraak ingepland. Die dag fantaseerde we over het nieuwe leven wat groeide en genoten we van elkaar en onze vrijheid.

Twee dagen later was ik bij mijn zus, en de krampen die ik al de hele dag voelde werden sterker. Mijn zus zag het aan en adviseerde me om even op de bank te gaan liggen. Even later verloor ik bloed en wist ik eigenlijk al dat het mis was gegaan. Het weekend daarop verdwenen ook de zwangerschapsverschijnselen die al twee weken sterk aanwezig waren geweest, en wist ik het zeker, deze zwangerschap was voorbij. Op dat moment zat ik nog zo in de euforie dat ik überhaupt weer zwanger was geworden, dat het mis gaan van die zwangerschap minder hard aankwam. Daarnaast wist ik wel dat relatief veel prille zwangerschappen weer eindigen. Ik had dan ook tegen de stagiaire van de verloskundige gezegd, toen ze vroeg of ik het spannend vond, dat ik eerst maar de 8 weken echo afwachtte, dat zou mee meer zekerheid geven. Ik appte de echo af, gaf aan dat ik me niet meer zwanger voelde, bloed verloren was en zeker was van een miskraam. Desondanks kon ik langs komen, een week erop om er zeker van te zijn dat het een miskraam was. Die dinsdag zat ik in de les, en voelde een groeiende pijn aan de rechterkant van mijn onderbuik. De uren vestreken, het debat over medisch-etische kwesties zette voort en ik kon alleen maar denken; dit is een buitenbaarmoedelijke zwangerschap. Ik googelde me suf en verliet voortijdig de les. De rit naar huis was alles wat ik niet kon gebruiken, ik kwam ondergronds in de metro vast te zitten tot we een half uur bij de eerste volgende halte door de politie uit de metro begeleid werden. Lopend naar de volgende halte, eindelijk thuis aangekomen om vervolgens per auto naar Nederland te gaan. Intussen had ik al huilend David opgebeld, en bij thuis komst belde ik ook direct de verloskundige. Ik mocht langskomen en op de echo was van alles te zien maar geen kindje… De term molazwangerschap werd genoemd, ik kreeg uitleg, de bal die zien was in mijn baarmoeder werd opgemeten en de verloskundige moedigde me aan om er foto’s van te maken. Ik vond het allemaal best interessant en ging soort opgelucht naar huis, met een verwijzing voor de gynaecoloog voor de volgende dag. Die dag zat vol met bezigheden en de pijn was goed te doen.

Vrij luchtig ging ik naar de afspraak, zonder David waar ik achteraf wel een beetje spijt van had. Met z’n tweeën onthoud je meer en ik er bleef voor mij veel onduidelijk tijdens dat gesprek. De gynaecoloog was vriendelijk maar deed er vrij luchtig over. Het was geen Mola-zwangerschap, maar de diagnose voor buitenbaarmoederlijke zwangerschap werd ook niet concreet benoemd. Wat betreft het weefsel, het kon mogelijk vanzelf loskomen, ik mocht ook medicatie nemen of een curettage. Maar het weefsel moest dan wel alsnog onderzocht worden. Ik zag mezelf al met een huzarensaladebakje op schoot naar het ziekenhuis rijden en het afgeven aan de secretaresse. Nee, bedankt. Op deze keuzemogelijkheden zat ik niet te wachten, m’n hoofd was nog zwanger, m’n lichaam nog half; geef me gewoon een protocol. Ik ben mondig genoeg om daar tegenin te gaan maar in deze toestand nam ik graag het advies van de deskundige aan. Dus vroeg ik wat hij zou doen, en werd er een curettage ingepland voor twee dagen later, één dag voor eerste kerstdag. Het stond op de planning om ons huis schoon te maken zodat we onze intrek weer konden nemen, maar de pijn liep dusdanig op dat ik in plaats daarvan in bed kroop. Over de uren erna zal ik kort uitweiden; de pijn was heftig en de angst en onzekerheid maakte het voor mij ondragelijk. Ik realiseerde me dat er geen bloed was afgenomen, dus niemand wist hoe hoog m’n HCG was. Gedachten aan gesprongen eileiders of een blindedarmontsteking hielden me bezig. Ik heb over de vloer gekropen, ben ik bad gaan zitten en heb uiteindelijk de verloskundige gebeld. Hoewel ik niet meer onder hun zorg viel, wat ik me niet realiseerde op het moment dat ik belde, belde zij voor mij het ziekenhuis. Ik werd terug gebeld met de woorden; het spijt me ontzettend maar jullie mogen alleen komen om medicatie op te halen. De gynaecoloog had aangegeven dat wat hij op de echo zag geen reden voor plotselinge opname zag. Het was inmiddels al later op de avond e de medicatie was zeer welkom, maar tegelijkertijd bleef de angst dat er iets gesprongen was. Wel realiseerde ik me dat als er echt een eileider gesprongen was ik inmiddels wel in shock zou zijn geraakt, dus dat kon ik toch wat meer loslaten. Nooit eerder en nooit later heb ik me zo eenzaam gevoeld in mijn pijn. Het gevoel van niet serieus genomen te worden, de angst en onzekerheid, het maakte dat ik op dat moment helemaal klaar was met mijn kinderwens. De pijnmedicatie sloeg aan, maar lopen zonder tegendruk te geven aan de pijnlijke plek ging nog steeds moeizaam en verbeten belde ik de volgende morgen de huisarts, de angst was nog niet weg en ik wilde een blindedarmontsteking uitsluiten. De huisarts onderzocht me en vond een buitenbaarmoedelijke zwangerschap de meest aannemelijke reden van de pijn en vond dat het onder de verantwoordelijkheid was van de gynaecoloog om me te onderzoeken. In het ziekenhuis was nog gezegd dat als de pijn zo heftig aanhield ik die dag naar het ziekenhuis kon komen voor een curettage. Maar ik kon het handelen, en nu acuut gevaar wat meer uitgesloten leek vond ik dat ik het wel kon dragen. De volgende dag werd ik gecuretteerd. De narcose vond ik geweldig, ik was bijna een beetje beledigd toen ik wakker gemaakt werd. Het liefst had ik me omgedraaid om de hele dag te slapen. 

De verpleegkundige wist van mijn vorige zwangerschapsverlies en ik had een mooi gesprek met haar. Ze bleek net als ik christen te zijn en vertelde me van haar eigen verlies. Het raakte me dat dit de tweede keer was dat ik een lieve verpleegkundige trof, beide christen én beide ervaring met een zwangerschapsverlies wat verder in de zwangerschap. Het weefsel bleek geen foetaal weefsel te bevatten en een buitenbaarmoedelijke zwangerschap werd hiermee bevestigd. De weken erna bestond uit werken en tussendoor veel bloedafnames waarbij gecontroleerd werd of mijn HCG daalde. Dit verliep voorspoedig, en in de week van de laatste bloedafname begon mijn stage in een verloskundige praktijk vlak bij huis. Maar de nasleep bleek groot. Ik kon me slecht concentreren, wist soms simpele woorden niet meer te benoemen en pas toen ik 5 weken later corona bleek te hebben en een week thuis bleef kreeg ik weer wat rust. Ik haalde m’n stage maar het had me veel gekost. Op school gaf ik aan dat ik de laatste drie weken stage daarna, die extra gepland stond om aan mijn bevallingen te komen niet kon doen en dat ik me ziek melde. Daar had school geen boodschap aan, als ik die extra drie weken niet zou opnemen zou mijn hele verlosstage eerder dat jaar, die ik had gehaald, niet mee tellen. Dus ging ik weer naar de huisarts; vertelde dat ik niet meer sliep, dat ik soms voor het verkeerde huis stond en weg niet meer wist en in de supermarkt niet meer wist hoe ik moest pinnen. Ik werd langzaam een beetje gek. De dokter raadde me met klem af om de stage te lopen en hulpmiddelen werden direct in gang gezet. Nu mocht ik in de praktijk in mijn eigen dorp blijven tot ik voldoende bevallingen had, dat bood voor mij wat perspectief. Maar helaas, voor school was dit niet genoeg, in de drie weken in het ziekenhuis zou ik sneller aan mijn bevallingen komen. Ik voelde me met mijn rug tegen de muur staan en wist dat ik het moest proberen, om mijn behaalde stagecredit niet te verliezen. Mijn huisarts begreep dit en was nauw betrokken. Uiteindelijk heb ik ook deze stage gehaald, met steun van één fantastische leerkracht die mijn stagebegeleider was. Ik betwijfel of het zonder haar steun gelukt was. Daarna, zo had ik met de dokter besproken zou ik rustig aan gaan doen. Ik nam concrete stappen op zowel mijn werk als in mijn sociale leven. Dat was hard nodig, en op mijn werk kreeg daarvoor alle support die ik nodig had. Sterker, toen ik vond dat ik wel weer aan de slag kon gaven ze aan dat ik in ieder geval nog een maand helemaal thuis moest blijven en dat we daarna wel weer verder zouden zien. Na maand was ik vast besloten weer te gaan werken, lang ‘niets doen’ deed me niet langer goed en het voelde voor mij moreel niet verantwoordelijk om wel deel te nemen aan sociale activiteiten maar niet te kunnen werken. Ik had het werk ook nodig om niet hele dagen te malen over het uitblijven van een nieuwe zwangerschap. Inmiddels wist ik dat mijn schoonzus, die de vorige keer gelijk met mij zwanger was, opnieuw zwanger was. En waar een heel aantal vriendinnen inmiddels ook opnieuw waren bevallen, raakte dit me hard. Het raakte diep in mijn eigen gemis. Toen mij tijdens één van de sessies werd gevraagd of ik vond dat ik op kraamvisite móést, kwam er ruimte voor mijzelf. Ruimte en inzicht. Toen ik de vraag terug stelde gaf ze aan; 'Nee, je móét niet te gaan. Maar je moet wel eerlijk zijn over je gevoel, probeer altijd in verbinding te blijven.' Daarmee viel er een last van me af, en begon ik na aanleiding van deze sessie mijn eerste blog te schrijven. In de periode dat ik hier erg mee worstelde beviel mijn vriendin van haar tweede zoontje. Haar eerste bevalling had ik begeleid kort nadat Jaël was geboren en ook deze bevalling mocht ik begeleiden. Waar de eerste keer het verdriet nog erg vers was, stond ik er nu anders in. Ik voelde me sterk, professioneel en was ongelofelijk trots op haar en later ook op mijzelf. Het gaf me zelfvertrouwen voor de toekomst én ik bedacht geregeld 'als ik zelf geen kinderen meer krijg heb ik in ieder geval het leukste beroep wat er is'. 

Want in tussentijd was ook de start van een fertiliteitstraject in gang gezet. Daar hoop ik nog een blog aan te wijden;)