IUI poging 2 en 3 na Benjamin

Ik ben een rationeel iemand, dat hadden jullie inmiddels al wel door denk ik.Voor mij wekte het prima om alles heel rationeel te benaderen want dan hoefde ik het luikje naar mijn gevoel niet open te zetten. Dat was de plek waar ik het liefst zo ver mogelijk vandaan wilde blijven. Het was daar eng, pijnlijk, moeilijk en waarschijnlijk een soort zwart gat waar je voor eeuwig in kon verdwijnen.

Dus voor ik het wist was IUI poging 2 aan de beurt. Oktober 2012. Zelfde ritueel als we al 4 eerder hadden gedaan in ons leven doorliepen we weer en we wachtte weer keurig 2 weken af of er een wonder zou gaan gebeuren of niet. Exact 2 weken na de IUI behandeling werd ik weer ongesteld. Ik kon de klok erop gelijk zetten op de dag en het uur af. Wederom een teleurstelling. Een dreun, weer niet gelukt. De donkere dagen van het jaar komen eraan en daarmee ook 2 december 2012 de uitgerekende datum van Benjamin. Ik merk dat het me benauwt. Het idee wat we begin van het jaar nog hadden van een decembermaand met een baby gaat nu natuurlijk niet gebeuren. Het wordt een hele lege maand met alleen maar moeilijke momenten waar hij bij had moeten zijn.

De uitspraak: Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist is precies wat het gevoel weergeeft. Het is een soort olifant in de kamer want ik wil/kan het er niet over hebben maar heb soms wel de behoefte. Ik beredeneer me helemaal gek waarom ik het er wel of niet over zou kunnen hebben en vaak blijft het bij een gesprek in mijn hoofd. Als het me heel hoog zit deel ik wel eens mijn verhaal bij de online lotgenotengroep van Lieve Engeltjes. Ik vind daar (h)erkenning voor mijn verhaal en gevoel en door het op te schrijven komt het stiekem toch een beetje uit mijn hoofd. Verhalen van anderen ga ik vakkundig uit de weg. Het is zenden en vooral niet teveel willen ontvangen want ik heb genoeg aan mijzelf.

Dan wordt het eind november als we voor poging 3 gaan van de IUI behandeling. De vorige keer was de 3e poging raak dus in mijn hoofd kets ik heen en weer van dit is een goede kans tot het zal echt niet 2x bij de 3e poging lukken en ik ben blij dat we morgen naar het ziekenhuis gaan.

Het is ochtend en manlief gaat weer zijn bijdrage produceren en ik probeer met zoveel mogelijk geluid mijn ding te doen. Het slaat nergens op maar het idee dat hij boven "bezig" is en ik dat weet geeft me zo'n ongemakkelijk gevoel. Ik wil er niets van meekrijgen. (ik denk dat ouders van pubers ditzelfde gevoel herkennen)

Het is gelukt dus we rijden weer naar Ede en hij brengt de opbrengst naar het lab. Hij komt lachend terug want het was qua kwaliteit de beste score so far! We zitten aan de koffie en mijn man zegt weet je wat nou zo raar is. Er was nog een Chinese man die zijn spul kwam inleveren. Stel je nou voor dat ze het verkeerde zaad pakken dat is toch een heel raar idee. Ik kom niet meer bij van het lachen en zeg nog: " nou dan is het nog altijd beter dan een man met blond haar en blauwe ogen he dat zou veel meer opvallen!" 

Lachend van de zenuwen gaan we de wachtkamer weer door, weer naar hetzelfde kamertje, broek naar beneden en wachten tot we weer mogen aankleden en weer naar het werk mogen. In een paar dagen is het 2 december en ik terwijl ik op de bank lig met ontbloot onderlichaam denk ik misschien was dit wel de dag geweest dat ik had moeten bevallen.

Nu gaan we weer 2 weken wachten en hopen dat we dit mooie afschuwelijke klote jaar nog positief kunnen afsluiten.