Maartje zal niet meer onze draagmoeder zijn

Jaaaa, daar zijn we weer! Niet heel lang geleden (nou ja inmiddels wel relatief lang geleden eigenlijk weer) verkondigden we nog dat we nog steeds proberen alleen te pauzeren met schrijven als er grote gebeurtenissen plaats vonden en dat we écht weer een tijdje vaker zouden schrijven. En dan zul je altijd zien; dat lukt niet want die grote evenementen vonden dus weer plaats. Sommigen verdrietig, anderen mooi, allen groots.

Een van die verdrietige gebeurtenissen was dat we helaas afscheid hebben moeten nemen van mijn oma. Een aantal maanden geleden konden we trots vertellen dat ze de honderd had gehaald en nu kan ze boven in de hemel (daar geloofde ze heilig in) mijn opa alle kaarsjes laten zien. Toen ik afscheid van haar nam had ze haar laatste goeie dag waar ze helemaal bij was en wist ze nog te vertellen dat ze zich het middelpunt van alle aandacht voelde, een gevoel waarvan ik hoop dat het haar daarboven ook volgt.

Haar begrafenis werd opgeleukt door een van de positieve gebeurtenissen; er mocht een extra naam op haar gedenklint! Haar plek aan tafel werd een kleine week later gelukkig ingenomen door ons nieuwe neefje!!!! Mijn broer en schoonzus zijn nu trotse ouders van een prachtig mannetje dat snurkt, al een soort push-up kan doen (een kleine Viking in de maak, kon niet anders dan met zijn ouders) en de katten daar bang maakt. Dit grote geluk heeft mijn ouders Bommie en Bompa gemaakt en Sander en mij trotse peetooms! Elke dag krijgen we foto’s en filmpjes van de kleine dreumes en dus balen we dagelijks van het feit dat Alkmaar zo ver van Den Bosch ligt.

En velen van jullie zullen zich nu afvragen “okay, broerlief heeft een baby, maar hoe zit het met die van jullie!?” wat ons bij een ander moeilijk punt brengt. In goed overleg, goede vrede, veel liefde en veel gepraat hebben Maartje en wij helaas besloten dat zij niet langer onze draagmoeder zal zijn. Een hele moeilijke beslissing voor ons alledrie, waar we ook alle drie even een flinke klap van hebben gehad. Anderhalf jaar heeft ons toekomstige kind de leukste moeder denkbaar gehad, hebben we lief en leed gedeeld, gezelligheid gehad en een super sterke band opgebouwd. We hebben samen gehuild, gelachen en vooral samen van onze dromen gehouden. Daarom is het ook dat ze misschien niet meer de leukste moeder voor ons kind kan zijn, maar zeker wel de leukste tante (ja zussen, er liggen kapers op de loer, begin maar vast met dure omkoop-cadeaus te kopen!). Want heel eerlijk kunnen we ons geen verjaardagsfeestje voor onze kleine voorstellen zonder haar dus willen we haar er zeker ook bij blijven houden! Alleen dan als de goeie vriendin die ze inmiddels is geworden.

Ze weet hoeveel ze voor ons betekent, ze weet dat er geen woorden zijn om goed uit te drukken wat ze voor ons heeft gedaan, maar om iets wat in de buurt komt op zwart/wit te hebben; Lieve Maartje, dank je voor een geweldige anderhalf jaar, we hadden dit met niemand anders willen doen ❤

Zoals jullie dus kunnen lezen; er is veel veranderd voor ons, en ‘hoe nu verder’ heeft ons lang stil gehouden. We moesten het een en ander uitpluizen, overleggen, wegdrinken en ontkennen. Inmiddels zijn we er gelukkig uit, groot feest, veel belovende berichten en noem maar op! Maar dat wordt een volgende blog, puur om jullie nog wat langer in afwachting te houden natuurlijk! (Nee hoor, grapje, Sander heeft die halve blog al geschreven dus het zou gemeen zijn als ik dat onderwerp nu pik).