Start van ons nieuwe traject; ICSI.

15 juli heb ik de eerste decapeptyl spuit in mijn buik gezet, ons ICSI traject is dan nu echt gestart! Weken er tegen op gezien en dus weken zenuwachtig geweest omdat ik voornamelijk negatieve verhalen heb gehoord over de naald van de decapeptyl. En dan nog niet te spreken over de bijwerkingen. Maar alles viel me gelukkig heel goed mee, van de naald voel ik vrijwel niks. Gister was de naald wel wat gevoeliger maar niet zo dat ik kan zeggen dat het pijn deed. Maar goed, nog maar 4 prikken gehad dus het kan nog omslaan.. Bij het IUI traject prikte ik altijd max 8 dagen en tijdens IUI heb ik ook meerdere rondes gehad waarbij het prikken pijnlijk was opdenduur, ik blauwe plekken had en een beurs gevoel had in mijn buik. Dus ik acht de kans aanwezig dat het prikken nog wel minder fijn gaat worden want ik spuit nu natuurlijk ± een maand, ipv max 8 dagen. Afwachten maar weer!

Qua bijwerkingen gaat het nog wel redelijk. Ik merk dat ik wat minder goed tegen warmte kan, en dat ben ik niet van mezelf gewend. Maar vooralsnog voel ik me helemaal prima! Daar geniet ik van, voor zolang als het duurt. Want hé, ik heb nog maar 4 spuiten gezet. 

15 juni ben ik begonnen met de anticonceptiepil. Mijn stopdatum daarvan is vandaag (18-07). Halleluja! Want echt, wat kan zo'n klein pilletje je vreselijk laten voelen.  Op 24 juni ben ik begonnen met bloeden en tot heden is dat helaas nog steeds niet gestopt. Ik hoop heel erg dat het bloeden de komende dagen echt gaat stoppen, want bijna een maand lang non stop bloeden, is ook niet het allerfijnste.

27 juli heb ik de eerste echo in het ziekenhuis. Mocht die echo er goed uit zien, mag ik vanaf die dag de tweede prik er bij gaan spuiten (menopur).

De decapeptyl die ik nu spuit zorgt er voor dat ik in een kunstmatige overgang word gebracht. De menopur zorgt voor de rijping van de follikels. De decapeptyl blijf ik er bij spuiten zodat ik niet ondertussen al een eisprong krijg. Ondertussen een eisprong krijgen is natuurlijk niet de bedoeling, want alle follikels die straks gaan groeien moeten we weg halen met de eicelpunctie.

Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ons ICSI traject is gestart. Eindelijk weer het gevoel van "iets" doen en echt weer bezig zijn met onze grootste wens. Maar ik zie erg op tegen alles wat komen gaat. Ik ben (nog steeds) als de dood voor de punctie. Ik krijg mijn angst hierin niet onder controle en ik kan er letterlijk om huilen. Gelukkig nemen de artsen het wel serieus maar helaas kom ik hier niet onder uit en is dit gewoon de harde realiteit. Ik móet zo'n punctie ondergaan om hopelijk een kindje te kunnen krijgen. Helaas kan ik hier niks aan veranderen en probeer ik ondanks mijn angst het positieve er van in te zien. Het positieve er aan is, is dat hopelijk het einde snel in zicht is.

De onzekerheden en de vragen; Hoeveel follikels zullen er groeien? Hoeveel eicellen zullen ze vinden? Hoeveel eicellen worden er bevrucht? En de grootste vraag... Hoeveel bevruchtte eicellen kunnen ze invriezen en dus.. Hoeveel kansen gaan wij hebben in ICSI poging 1? En wat als het na 3 ICSI pogingen nog steeds niet is gelukt, wat dan? spelen ondertussen ook steeds vaker op. Dit hele traject is 1 berg onzekerheid, angst, hoop en vrees én dankbaarheid. We weten niet hoe het gaat lopen, we hebben hier totaal geen grip op en dat vind ik soms best pittig. Maar dankbaarheid dat zo'n traject bestaat? Zeker weten!

Ik ben een dame die graag grip heeft op situaties. Alles tot in de puntjes zo goed mogelijk wil uitvogelen, zodat ik weet waar ik aan toe ben. Met dit traject, of welk fertiliteitstraject ook, heb je dat niet. Je geeft alles uit handen en meer dan hopen op een goede opbrengt, terugplaatsing etc, kan je niet. En ja... Dat is lastig, vermoeiend, angstig en vooral heel zenuwslopend.

Maar we houden ons hopelijke doel voor ogen. En dat maakt het allemaal een stuk dragelijker. Daarnaast kan ik er toch niks aan veranderen en probeer ik alles maar zoveel mogelijk op mij af te laten komen. (Proberen, ja.. Soms gaat dat goed, soms niet. 😉🤭)

Wat ik dus ook echt een heel leuk, spannend en speciaal idee vind, is dat ik misschien gewoon volgende maand, na 3,5 jaar proberen, eindelijk zwanger ben! Heel misschien, want het is natuurlijk niet met zekerheid te zeggen dat de eerste terugplaatsing raak gaat zijn. Mocht er überhaupt een terugplaatsing plaats kunnen vinden. Maar wow, het woordje "misschien" laat mijn hart soms al een klein sprongetje maken. 🤍