Terug op eigen bodem

Ja lieve mensen, daar zijn we weer! Nu de temperaturen in Nederland toch ook steeds meer op geïmporteerd kwik te lijken lopen wagen we ons toch maar weer eens op eigen bodem, want waarom de airco’s in het buitenland laten lopen als we onze eigen hebben!?

Maar zonder dollen, we zijn weer terug in Nederland na een heerlijke vakantie. Sterker nog; we hebben allebei alweer gewerkt! Maar tussen dat werk en de koffers uitpakken door hebben we nu pas tijd gevonden om weer te kunnen schrijven (goed en heel eerlijk; een cocktailtje hier en daar zat het schrijven ook in de weg. Maar het is dan ook zomer!).

We kunnen natuurlijk heel gemeen schrijven hoe heerlijk onze week met de familie van Sander in Spanje was. Opscheppen over de fantastische restaurants die onze riemen een extra gaatje hebben bezorgd, de stranden die ons een tintje of twee exotischer hebben gemaakt en de dutjes die we op de heetste momenten van de dagen hebben gehad. Want ja, dat hebben we allemaal gedaan, en nog meer! Maar dit is een blog over onze kinderwens, geen reisblog, en ook in die kinderwens is beweging geweest!

Voor onze bacchanaalse vakantie waren we ook een week op zakenreis, praktisch gezien. We hebben het “grote water” overgestoken en San Diego overhoop gehaald! En hoewel je daar ook prima kunt vakantie vieren hebben we er toch ook blog-gerelateerde dingen kunnen doen.

“Onze” surrogacy agency en voor het gemak ook onze fertiliteitskliniek liggen namelijk ook in San Diego, wat een toeval hè! Nou ja niet dus, alles was strak uitgekiend en toeval vond zijn plek niet bij ons in het vliegtuig, laat staan in de b&b. We hadden zes dagen om onze zaakjes daar op orde te krijgen, zes dagen waarvan 1 om de jetlag te verwerken was, 1 om toch op verkenning te gaan, 1 om SAI (onze agency) te bezoeken, twee om ons kunstje te doen bij de kliniek en de laatste om alles in te pakken en uren te wachten op het vliegveld.

Nou hebben we ons daar best strak aan kunnen houden, de enige afwijking in ons schema werd het tweede bezoek aan de kliniek. Ons eerste bezoekje was zo goed gegaan dat we niet nog meer potjes en buisjes hoefden in te leveren dus we hadden ineens een extra dag om rond te lopen. Hadden we toch nog een beetje vakantie!

Ons bezoekje aan de kliniek was dus heel goed gegaan, het bezoekje aan de agency desnoods nog beter! We hebben niet alleen een inmiddels goede vriend die daar werkt eindelijk de hand kunnen schudden, nee, we hebben ook een knuffel gepikt van…. Onze (heel erg mogelijke) nieuwe draagmoeder! Ik zeg “heel erg mogelijk” omdat er in Amerika íéts meer testen, controles en instanties tussen zitten dan we hier in Nederland met onze Maartje hebben gehad. Maartje, die overigens ook heel blij voor ons is dat we toch weer een stapje dichterbij onze wens komen en nog steeds een bonus-tante voor onze kroost gaat zijn, niet denken dat we haar vergeten!

Maar dat dus, Amerika brengt ons weer een stap dichterbij. Een deel van de testuitslagen hebben we al terug, de één een uitslag meer dan de ander want Sander heeft een verkeerd mailadres toebedeeld gekregen en komt dus niet bij zijn uitslagen, oeps. Nu is het afwachten tot onze potentiële draagmoeder en onze potentiële eiceldonor hun uitslagen krijgen en dan gaan we weer door.

Er is in die week tijd dus heel veel gebeurd, veel stappen gemaakt, veel geleerd, veel genoten en veel gestrest. Daarom was die week Spanje daarna toch echt wel een beetje nodig om bij te komen. Gelukkig mochten we toen wel weer een flesje wijn open trekken van de kliniek dus ging dat iets makkelijker dan voor ons Amerika-bezoekje.

Lees ook: Deel 1: Van maagverkleining naar baby