Van icsi 1 naar icsi 2.

Aangezien er een paar blogs van mij verdwenen zijn door de vernieuwing, plaats ik de verdwenen blogs even in vogelvlucht in 1 blog, zodat jullie weer bij zijn. Later in deze blog vertel ik de nieuwe dingen.
Mijn laatste leesbare blog gaat over de terugplaatsing van ICSI 1, hier begin ik mee.

Helaas is deze terugplaatsing niet gelukt en werd ik 27 augustus weer ongesteld. Aangezien wij bij ICSI 1 maar 3 eicellen hadden en daarvan maar 1 bevruchting, hadden we geen cryo's. ICSI 1 was dus ontzettend snel klaar voor ons en na een verplichtte rustmaand, gingen wij van start met ICSI 2. Met heel veel onzekerheid en angst. Want wat als ICSI 2 weer zulke "slechte" resultaten zou geven?
Ik neem jullie mee naar onze tweede ICSI poging...

Na 2,5 week weer de anticonceptiepil geslikt te hebben, begon ik 5 oktober weer met de decapeptyl spuiten. Hoe goed ik er bij ICSI 1 op reageerde, hoe slecht ik er deze poging op reageerde. Echt, wat voelde ik me slecht. Ik kon niet meer fatsoenlijk functioneren door de dagelijkse migraine aanvallen. Ik heb dagen lopen huilen door de vreselijke hoofdpijn. De opvliegers nam ik maar voor lief. Want echt, ik had liever die opvliegers dan die vreselijke migraine.

17 oktober mocht ik beginnen met de follikels stimuleren. Deze keer ging ik 225 eenheden menopur spuiten ipv 150 eenheden. Bij ICSI 1 had ik namelijk maar 6 follikels, dus het doel was om nu iets meer follikels aan te maken en daardoor hopelijk ook meer eicellen. Na de eerste spuit menopur was mijn migraine al een heel stuk minder. Zo bijzonder hoe snel dit zo kan gaan. De opvliegers bleven wel, maar die nam ik nog steeds maar voor lief.

Na 1 week menopur spuiten had ik de eerste follikelmeting. Met gigantisch veel zenuwen stapte ik de wachtkamer in. Ik was zó benieuwd hoeveel follikels er zouden groeien. Ik hoopte zó dat ik meer follikels zou hebben dan bij de eerste poging.
Bij deze follikelmeting bleek dat ik 8 follikels had van een grootte tussen de 10mm en 13mm en nog 4 kleintjes van onder de 10mm. Dit vond ik erg teleurstellend, aangezien het maar 2 follikels meer waren dan bij poging 1, en we weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Hier besloot ik dat ik op eigen houtje een paar dagen wat meer eenheden zou gaan spuiten, zodat er hopelijk nog een paar follikels die nu onder de 10mm waren, mee zouden gaan groeien. 300 eenheden, ipv 225. Ik ken mijn lichaam inmiddels goed genoeg om te weten wat wel/niet kan.

 27 oktober had ik de tweede follikelmeting. Weer met een berg zenuwen stapte ik de wachtkamer binnen. Hoe zou het beeld er nu uit zien? Zouden er nog een paar kleintjes mee zijn gegroeid?
Het beeld gaf 8 grote follikels aan en de paar dagen extra eenheden spuiten had gewerkt, want 2 van de 4 kleinere follikels, waren mee gegroeid! Bij de punctie zouden ze de 2 kleinere follikels ook aan gaan prikken maar het was nog even de vraag of daar ook daadwerkelijk een eicel in zou zitten. Maar toch... 2 extra follikels!
Of ik hier tevreden mee was? Ja en nee. Ik had gehoopt op minimaal 10 grote follikels. Maar na de eerste icsi poging, is al snel alles beter. Ik kon het dus behoorlijk positief bekijken.

29 oktober had ik de derde follikelmeting. De zenuwen gierden weer door mijn lijf. Zou de punctie nu gepland kunnen worden? En zouden de kleinere follikels mee zijn gegroeid?
Het beeld gaf 9(!) follikels aan, met een grootte tussen de 22mm en 12mm. 1 kleine follikel was dus nog daadwerkelijk goed door gegroeid (die was nu 15mm), waardoor er een grote kans was dat daar ook een eicel in zou zitten. Toen ik het beeld zag, voelde ik een rust over mij heen komen. Ik had gewoon 9 grote follikels (en 1 kleine), die ze allemaal zouden aanprikken bij de punctie!
Ik moest die dag nog de decapeptyl en menopur spuiten, zodat de 2 follikels van 15 en 12mm hopelijk nog een beetje zouden groeien. 30 oktober, op mijn verjaardag, moest ik in de avond de ovitrelle spuiten. De punctie werd gepland voor 1 november... Spannend!

Aangezien ik weet dat elke punctie kan verschillen, waren de zenuwen wel degelijk aanwezig. Maar wel vele malen minder dan bij de eerste punctie. Ik had er nu zelfs een beetje zin in! Ik was vooral benieuwd naar hoe ik het nu zou ervaren en ontzettend benieuwd naar de uitslagen. De dormicum pil mocht ik innemen en het infuus werd geprikt. Na ±30 minuten mocht ik naar de punctiekamer. Op de stoel, eerste shot fentanyl werd toegediend en de baarmoedermond werd schoongemaakt. Toen telde ze naar 3 en werd de naald door mijn vaginawand geprikt. Auw! Die voelde ik goed. Op het beeldscherm kon ik zien hoe ze de follikels aan prikte een leegzoog. Binnen een paar minuten was de eerste eierstok leeg. Door naar de tweede! Ook deze prik door de vaginawand voelde ik goed en deed best pijn. Binnen 10 minuten zat de hele punctie er op en konden we via het scherm mee kijken hoe ze de eicellen aan het zoeken waren. Dit blijf ik toch heel bijzonder vinden. Deze punctie verschillde zo ontzettend met punctie 1. Bij punctie 1 deed vooral het aanprikken en leegzuigen van de follikels pijn en het doorprikken van de vaginawand niet. Bij punctie 2 deed het doorprikken van de vaginawand pijn en voelde ik helemaal niks van het aanprikken en leegzuigen. Op beide puncties kijk ik met een positief gevoel op terug. 
Vervolgens werd ik naar de uitslaapkamer gereden en toen was het wachten tot de laborant bij ons kwam om te vertellen hoeveel eicellen ze hadden gevonden. Zo zo zo veel zenuwen! Na ongeveer 10 minuten kwam de laborant vertellen dat ze 7 eicellen hadden gevonden! Een super score van de hoeveelheid follikels. En toen begon het lange, zenuwslopende wachten... Zouden er bevruchtingen ontstaan? Zouden we deze poging wél cryo's hebben? Ongeveer een week na de punctie zouden we per post te horen krijgen of en hoeveel embryo's de vriezer hebben gehaald. 

Er waren gelukkig bevruchtingen ontstaan dus 3 dagen na de punctie kreeg ik een verse terugplaatsing van een mooi 8cellig embryo die we de naam Pato hebben gegeven. Ons eerste embryo bij icsi 1 liep achter en was 4cellig. Dus een embryo wat op schema liep, voelde al ontzettend fijn. De twee wachtweken konden beginnen!

We kregen voor de terugplaatsing te horen dat er van de 7 eicellen, 4 bevruchtingen waren ontstaan en dat alle embryo's, op schema liepen. En daar waren de tranen van ontlading en geluk. Maar het bleef nog even spannend of ze de vriezer zouden halen, want vanaf dag 3 tot 5 kan er nog zo veel mis gaan met de deling, waardoor ze in de prullenbak zouden belanden ipv in de vriezer. 10 november lag daar de lang verwachte brief in de postbus. Daar stond in dat ze op 06-11-2022, 2 embryo's in hebben kunnen vriezen. Wij hadden gewoon 2 cryo's!! In totaal 3 kansen in ICSI poging 2! 

Terug naar het embryo in mijn buik... We hadden hoop en vertrouwen in de verse terugplaatsing, maar helaas is ook dit embryo niet blijven zitten en werd ik 13 november weer ongesteld. We hoefden dit keer geen verplichte rustmaand en mochten dus direct door voor onze eerste cryo terugplaatsing. Deze kreeg ik in een natuurlijke cyclus dus ik kreeg echo's om mijn baarmoederslijmvlies en follikels in de gaten te houden, zodra mijn follikel dan groot genoeg was, mocht ik de ovitrelle spuiten. En 1 week na de ovitrelle spuit, kreeg ik de terugplaatsing. De ovitrelle heb ik 27 november mogen spuiten en mijn eisprong voelde ik maandag op dinsdag. We waren klaar voor de cryo terugplaatsing!3 dagen na mijn ovulatie begon ik helaas met licht bloedverlies. De arts wou daardoor toch een spoedecho maken, om te kijken of de terugplaatsing wel door kon gaan. De arts zag geen bloed in mijn baarmoederholte, mijn baarmoederslijmvlies was nog dik genoeg dus niks stond de terugplaatsing in de weg. 4 december was het zo ver en kreeg ik onze eerste cryo teruggeplaatst. De terugplaatsing was zo gepiept en de wachtweken konden weer van start gaan. Dit embryo hebben we de naam Puk gegeven. Inmiddels bloedde ik nog steeds, dit is ook helemaal niet meer gestopt. Wat het bloeden is geweest, is en blijft een raadsel. We hadden zo veel hoop en vertrouwen in deze terugplaatsing. Het enige wat een cryo als het ware moet doen, is een plekje zoeken en innestelen. Na de terugplaatsing zei ik ook tegen mijn vriend; "dit is hem, ik voel het". Maar door het lichte bloedverlies, was het ook spannend en onzeker. 

Op dag 4 na de terugplaatsing wou mijn vriend graag dat ik een test zou gaan doen. Veel te vroeg, maar tegen beter weten in toch een test gedaan. En tot onze grote verbazing stond er een heel licht streepje. De volgende dag, 5 dagen na de terugplaatsing opnieuw een test gedaan, want ik geloofde het nog niet. Maar ook deze was positief. En duidelijk positief! Jeetje, was ik gewoon na 4 jaar en de 3e terugplaatsing zwanger?! Ik heb die dag denk ik wel 5 testen gedaan, want ik kon het echt niet geloven. Maar allemaal gaven ze een duidelijk streepje. Ik was nog erg vroeg dus er kon nog van alles mis gaan. Maar in 4 jaar tijd had ik nog nooit zo'n streepje gehad dus we waren toch wel gereserveerd blij en hoopvol. De volgende dag heb ik weer getest in de hoop dat ik verdere oploop zag. Maar tot mijn grote schrik was het tweede streepje zo goed als weg en de dag dáárna was de test volledig wit. Oftewel; het was ingenesteld maar het is toch vrijwel direct na de innesteling weer mis gegaan. En 1 dag voor mijn officiële testdatum, zette het lichte bloedverlies zich door in een flinke menstruatie. Ontzettend verdrietig en teleurstellend, maar we kunnen het enigzins wel van de positieve kant zien. Het was toch even ingenesteld, ondanks de lichte bloedingen, dus we weten nu dat het wel kán lukken. Na 4 jaar alleen maar negatieve testen, twijfelde vooral ik daar wel eens aan. 

Omdat ik deze maand 3 dagen na mijn eisprong al begon met bloeden, geef ik mijn lichaam deze maand even rust. Ik denk dat het allemaal te veel en vervolgens te snel op elkaar is geweest voor mijn lichaam, waardoor mijn lichaam op een ietwat rare manier zelf op de rem heeft getrapt. Wij gaan nu eerst genieten van de feestdagen met lekker eten én drankjes en in januari gaan we verder met onze tweede en tevens laatste cryo van ICSI 2.