18jaar en zwanger

Ik stond in de bloei van mijn leven, zat op de dansopleiding en was nog lang niet klaar om moeder te worden. Ik had een moeilijke relatie waar mijn ouders niet altijd achter stonden. 

Na wat lichamelijk klachten (denk aan rare ongesteldheid en misselijkheid) Ik besloot ondanks dat ik nog ongesteld was om een test te doen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Er kwam een positieve test uit! Ik ben weer naar de winkel gegaan en heb nog 3 testen gehaald. En ik hoefde wederom niet te wachten want binnen no time werden deze ook positief. Ik had mijn toenmalige vriend meteen een bericht gestuurd en hij vertelde mij dat het goed zou komen!

Wij hebben het nog een week geheim gehouden totdat ik op mijn werk niet goed werd. Hierdoor werd mijn moeder gebeld dat ze mij moest ophalen. 

'S avonds kwam mijn moeder bij me liggen op bed. Ik wist dat dit het moment was om te vertellen dat ik zwanger was. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder was een klein beetje in shock en wist niet goed wat ze moest zeggen. Uiteindelijk vertelde ze mij : Jill het komt goed, we gaan eerst een afspraak maken bij de dokter.

Samen met mijn moeder en toenmalige vriend gingen we naar de verloskundige. Ik had geen idee wat ik moest verwachten. Zodra ik de echo zag schrok ik. Het wezentje in mijn buik had al vingers en tenen. Ik was al veel verder dan ik had gedacht. Namelijk 19 weken!

Veel tijd had ik niet om na te denken. Ik kreeg 3 opties mee naar huis.

1. Abortus (maar dan moest ik wel bevallen)

2. Het kindje afstaan.

3. Mijn verantwoordelijkheid nemen en proberen om de beste moeder voor mijn kindje te worden.

Ik koos voor mijn laatste optie. Ik stopte met de dansopleiding en vroeg of ik een vaste uren contract kon krijgen bij mijn weekendbaantje in de kledingwinkel.

Het moment om het mijn familie en vrienden te vertellen vond ik doodeng. Gelukkig omarmde zij mij allemaal en waren ze toch wel blij voor mij en mijn toenmalige partner (zat ook op de dansopleiding).

Van familieleden kreeg ik veel spullen zoals babykleertjes, een ledikantje, een kinderwagen etc. Echt zonder al deze lieve mensen had ik het niet gered. Ik ging weer bij mijn moeder thuis wonen en mocht daar een babykamer maken. Mijn toenmalige vriend was er ook maar niet heel vaak.

30 Januari de dag dat ik eindelijk mijn kleine baby na een snelle bevalling kon vasthouden. Daar lag mijn kleine meisje op mijn borst. Samen met mijn ouders aan mijn zij en mijn toenmalige vriend (die alleen maar in de stoel heeft gezeten) konden wij haar eindelijk zien, ruiken en voelen.

Dit was het moment dat ik van een meisje veranderde naar een zorgzame moeder. Voor mijn gevoel ben ik totaal veranderd op de nacht van 29Januari en 30 Januari.

Op dit moment alweer bijna 13 jaar later voel ik mij een trotse moeder. Ik ben niet meer samen met de vader van Tahneay en het contact loopt ook erg moeizaam. Sinds Tahneay 3 jaar ben ik al samen met mijn huidige partner die zij ook als haar vader ziet en heeft ze er een ondeugend broertje bij die nu 6 jaar is. Soms kijken Tahneay en ik elkaar aan en dan zeggen wij : We hebben het maar mooi samen geflikt.  

Met haar bloedvader (ja zo noemen wij haar echte vader) heeft ze bijna tot geen contact. Hierover zal ik in een andere blog mee over schrijven en ook alle tegenslagen waar wij soms tegenaan lopen.

Nu genieten wij even dat wij een echt team zijn en ik dit allemaal voor geen goud had willen missen!

Liefs, 

Jill